Professor Vaughn

Chapter 16

Pagpasok ko sa classroom namin, nagulat talaga ako sa nakita ko.

Ako lang mag-isa...

Tinignan kung mabuti ang buong silid pero wala talagang tao. Seryoso ba? Tama ba itong room na pinasukan ko? Napakunot-noo ako. Para bang mali yata ako ng pinasukan?

Bakit ganon? Palagi akong late sa 8:15 na klase ko karaniwan mga trenta minutos, o minsan tapos na ang klase bago pa ako makarating. Lumabas muna ako para tingnan kung tama ba ang kwarto na pinasukan ko.

Room 304. Tama naman pala. Tiningnan ko ang oras sa relo ko, at doon ako mas nagulat.

7:32 AM.

Ano ba ‘to? Bakit ang aga ko? Medyo… hindi, sobrang unusual ‘to. Si Kestrel Summer Yates, maaga? Sobra pa nga! Ngayon lang ‘to nangyari.

Umupo muna ako nang sandali. Kaninang umaga, tumulong ako kay Wrenley habang nagtetrain siya ng athletes niya. Buti na lang at hindi pa niya ako binigyan ng mahirap na gawain.

Pasalamat siya kasi may interes ako sa ganitong sports. Kung wala, hindi ko siya tutulungan. Ewan ko ba, pero may konting saya akong nararamdaman kapag naglalaro ako ng basketball. Kaya pumayag akong maging “SA” niya.

Dati naman, naglalaro na rin ako ng basketball kasama ang mga kapitbahay namin. Mga mabubuting tao sila kaya masaya akong kasama sila. Pero ito yung parte ng sarili ko na hindi masyadong open sa iba.

“Whoa, Niraya, ikaw ba talaga ‘yan?” Baling ko sa kaliwa ko nang makita ko si Niraya.

“Sino pa ba? Syempre, ako lang naman ang Niraya dito,” sagot niya na may ngiti sa labi.

“Duh,” sagot ko sa kanya na may bahagyang irita. Ngumiti pa rin siya. Siya yung tipo ng tao na laging nasa oras, ayaw niya ng late.

“Alam mo, napansin ko lang may bago sa’yo,” ngumiti siya at umupo sa harap ko.

“Ano naman ang napansin mo? Lahat nalang napapansin niyo sa’kin,” sagot ko. Totoo naman, halos lahat sila napapansin ang ginagawa ko. Ano magagawa ko, di ko naman kayang pigilan ang isip nila.

“Hoy, napapansin lang namin, hindi naman namin sinasadyang makialam sa personal mong buhay,” sagot niya.

“Alam ko na yan. Siguro binabackstab niyo ako ulit ano?” singit ko habang nakangisi siya.

“Hala, hindi naman! Napansin lang namin na hindi ka na nagki-skip ng klase. Dati lagi kang nag-a-absent, di ba?” tanong niya pero hindi ako sumagot. Ngumiti lang siya.

“At ano ngayon?” Tanong ko kahit medyo curious na rin ako sa sinasabi niya. Nagbabago nga ba talaga ako?

“At tsaka, Kestrel…” natawa siya.

“Napansin din namin na hindi ka na nagpapaligaw. Ano ba talaga? May dahilan ba sa mga pagbabagong ‘to? Huwag mo nang itanggi dahil hindi rin kami maniniwala.” Tinaas niya ang isang kilay.

Pinanroll ko ang mga mata ko.

“Kung hindi ka rin naman maniniwala sa sasabihin ko, sana di ka na lang nagtanong. Think whatever you want.”

“Oh come on, Kestrel, may mga hinala kami na in love ka na talaga kaya ka nagbabago.” Ngumiti siya ng matamis, pero alam kong pinaparinggan lang niya ako para makapagsulat siya ng bagong article. Nasa school paper kasi siya, hay naku.

“Alam mo, wala akong ideya kung ano pinagsasasabi mo, pero para lang malinaw, ginagawa ko ‘tong pagbabago para sa sarili ko, hindi dahil sa kahit sino pa man,” sagot ko ng kalmado.

May sasabihin pa yata siya pero nagpalit ako ng upuan para hindi na siya makadiskarte pa. Tsk.

Hindi ko tuloy maiwasang mag-isip sa sinabi ni Niraya. Pagbabago? Teka, in love nga ba talaga ako? Ewan ko…

“May faculty play tayo bukas,” sabi ni Wrenley.

Kasalukuyan niya akong tinuturuan sa calculus gaya ng ipinangako niya. Mabuti na lang at hindi niya ‘to nakalimutan. At least kahit papano nakatulong ako sa kanya kanina, may nagawa rin akong mabuti. Oo nga, pagbabago talaga.

“Sige, good luck,” sabi ko habang nagngingiti at kunyaring walang pakialam habang sinasagutan yung mga problemang binigay niya.

“Yun lang?” tanong niya, halatang medyo may irita na.

Tumango lang ako at nagpatuloy sa pagsagot. Vacant ko rin naman kaya okay lang na ngayong oras na ‘to kami mag-tutor session. Tama nga ‘to.

“Hindi ka manonood ng game?” tanong niya ulit pero may kunot na sa noo.

“Ano naman ang gagawin ko doon?” sagot ko na kunyaring clueless.

“Support.” simpleng sabi niya pero nararamdaman ko na rin ang inis.

“Sino ba ang susuportahan ko doon?” pabiro kong tanong.

“Eh di si Professor Tyrone! Sasali din siya, di ba?” kunwaring tuwang-tuwa akong sagot.

Tiningnan niya ako nang matalim tapos tumango siya, halatang hindi masaya. Naka-clench pa ang panga niya.

“So, anong meron sa kanya?” Napatingin ako sa kanya nang diretso.

“Aba naman, ang gwapo niya kasi! Tapos, kung maglalaro siya, edi cheer ko siya!” excited kong sabi habang naiisip ang mukha ni Professor Tyrone. British siya, kaya gwapo. Pero si Wrenley talaga mas attractive.

Kung papipiliin ako sa kanila, pipiliin ko si Wrenley. Ginugulo ko lang naman siya.

“Kaya ka lang manonood para sa kanya?” Hindi na tanong ‘yun. Parang konklusyon na.

“Syempre naman, Wrenley! Isang beses lang ito kada taon! Dapat siguro gumawa ako ng banner–”

Hindi ko pa natatapos ang sasabihin ko nang magsalita siya.

“Oras na. Kung gusto mo tapusin yan, choice mo. Aalis na ako.” Tumayo siya at lumabas ng opisina niya. Di man lang ako hinintay.

“Ayaw mo ba sa amin, Ma’am?” isang kaklase ko ang nagtanong.

“Ha? Bakit?” sagot niya.

“Kasi parang galit kayo at hindi niyo kami pinapansin.” Tumango sila lahat. Tumahimik siya saglit at nag-iba ang ekspresyon niya.

“Feeling ko kasalanan ko yata, Margaux.” bulong ko sa seatmate ko na nakangisi naman.

“Nag-aassume ka lang. Bakit naman siya magagalit sa’yo?” sabi niya habang natatawa.

Nagkibit-balikat na lang ako at hindi na nagsalita. Wala akong oras para ipaliwanag kay Margaux ang tungkol sa amin ni Wrenley.

Natapos ang klase namin at mukha pa rin siyang hindi masaya. Grabe! Nagbibiro lang naman ako! Ni hindi siya ngumiti.

“Goodbye, Ma’am! Libre po ako mamaya, if you need someone to talk to!” sigaw pa ng isang kaklase ko. Pero dedma si Wrenley sa kanila.

Ngumisi na lang ako. Tsk.

Tulad ng dati, hinintay ko pa rin siya. Pero nilampasan lang niya ako.

“Uy, Wrenley, teka!” tawag ko habang pinupulot ang gamit ko.

Tumigil siya, pero lingon lang ang ginawa niya, at ganun pa rin ang ekspresyon niya mula nung lumabas siya ng opisina.

“Ilang araw mo na ‘ko iniiwasan.” sabi ko. Tumayo lang siya doon, stoic pa rin ang mukha niya.

“May sasabihin ka bang importante? Nagmamadali ako.” sagot niya.

Napalunok ako.

“Uhm… wala naman… joke lang ‘yung kanina. Cheer ako sa’yo, hindi kay Professor Tyrone.” awkward kong sagot.

Tinitigan niya ako sandali, walang pagbabago ang mukha niya, at naka-clench pa rin ang panga niya.

“Okay lang. Go parin ako kay Tyrone.” ngumiti siya ng kaunti, pero halatang pilit.

“Talaga? Pumapayag ka?” kunyaring masaya ako, pero may kirot sa puso ko.

Tsk. Parang ang saya pa niyang ibigay ako.

A/N

Please don’t forget to vote and comment.

Thank you for your support!