Zawgyi
အနက္ေရာင္ဖုံးလႊမ္းေနေသာ ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီး အဆုံးသတ္မရွိ က်ယ္ေျပာလွေသာထိုေနရာတြင္ ထြက္ေပါက္ရွာေတြ႕ရန္ အလိုငွာ လင္းျမတ္တည္ၾကည္ ေျပးလႊားေနမိ၏။ အခ်ိန္ၾကာျမင့္လွသည္ႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္ အတြင္းမွ အားအင္တို႔သည္ စုပ္ယူျခင္းခံလိုက္ရသလို ေမာပန္းႏြမ္းနယ္ကာ ေျပးလႊားေနျခင္းသည္ကား ရပ္တန့္သြား၏။
ခပ္မွိန္မွိန္ရွိေသာ အလင္းေရာင္သဲ့သဲ့ကို အနက္ေရာင္ဖုံးလႊမ္းေနေသာ လြင္ျပင္ထက္တြင္ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသည္က ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႕ေသာ သဲကႏၱာရထဲတြင္ ေရၾကည္အားတစ္ခြက္အား ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသကဲ့သို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေရာင္ျခည္မ်ား ေပၚထြန္းလာေစသည္။
ထိုအလင္းေရာင္ရွိရာသို႔ တိုးကပ္သြားလွ်င္ ခႏၶာကိုယ္တြင္းမွ တဆစ္ဆစ္ကိုက္ခဲလာေသာ ေဝဒနာေၾကာင့္ ေျခလွမ္းလွမ္းဖို႔ပင္ အနိုင္နိုင္ ထိုနားတြင္သာ မလႈပ္မယွက္ ရပ္ေနခ်ိန္မွာပင္ မွိန္ျပေသာ အလင္းေရာင္ငယ္သည္ တစ္ခဏအတြင္း ႀကီးထြားလာကာ လွိုင္းႀကီးပမာ လင္းျမတ္တည္ၾကည္အား ဝါးၿမိဳသြားေတာ့သည္။
" ကိုလင္း သတိရၿပီလား "
လင္းျမတ္တည္ၾကည္ မ်က္ဝန္းတို႔ကို အလန့္တၾကား ဖြင့္ဟမိခ်ိန္ မ်က္လုံးအိမ္သို႔ စူးရွေသာ မီးအလင္းေရာင္သည္ကား တိုးဝင္လာ၏။ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ခန့္မွ် မ်က္ေတာင္ အဖြင့္ပိတ္လုပ္ၿပီးခ်ိန္မွ စူးရွေသာ အလင္းေရာင္အား ေနသားက်သြား၏။ စိုးရိမ္တႀကီး မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ ေစာင့္စားေနေသာ ေဇယ်ာေသာ္သည္ ေရဖန္ခြက္အား ကိုင္းထားရင္းႏွင့္ပင္ လင္းျမတ္ကို ဆြဲထူေပး၍ ခႏၶာကိုယ္ ကိုက္ခဲေနသည့္ေနရာမ်ား ရွိလားဟု တသြင္သြင္အေမးဆိုေန၏။ ထိုအေမးမ်ားအား ေျဖဆိုျခင္းအလ်ဥ္းမရွိ လင္းျမတ္ သိလိုေသာ အေၾကာင္းရာသည္သာ ႏႈတ္မွထြက္လာခဲ့သည္။
" ဘြားႏြယ္.. ဘယ္လိုျဖစ္သြားၿပီလဲ အဆင္ေျပရဲ႕လား.. အာ့.. ငါ့ေခါင္း "
" ကိုလင္း အခုလို ဇိုးကနဲဇက္ကနဲ ထဖို႔မသင့္ဘူးေလ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးရဲ႕ အားအင္ေတြ ကုန္ခမ္းေနတာ အရင္အားျဖည့္ရဦးမယ္.. ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကိုလင္း သတိေမ့ေနတာ ေလးရက္ေက်ာ္ၿပီ၊ အခုေတာ့ ေရတစ္ခြက္ေလာက္ အရင္ေသာက္လိုက္ပါဦး "
