Hapon na, gayong hindi niya nakikita ay nagbibilang siya ng oras. Indeed, she's on another level. Napagsasabay-sabay niya ang sakit, ang pagbibilang ng Fibonacci sequence at ang pagtanda ng oras. But then, does she really deserve this?
She's the definition of living impossible. Kakatanggal lang ng kuko niya kaninang umaga ngunit tumutubo na naman ito na hindi niya gusto, dahil baka pagdiskitahan itong muli ng kaniyang guro at muling dukutin. She will not bear the pain anymore, this is crazy, she's still human. Is she really?
"Twinkle, twinkle, little star. How I wonder what you are?"
What the fuck is happening to her? Just then when she's having a massive argument with her mind, the door opened and the psycho came out smiling at her again.
"So, how's my doll?" He greeted.
Hindi siya sumagot, nagpatuloy lamang siya sa pagbibilang. Lingid sa kaalaman nitong nagsisimula na naman siyang manginig, umaapaw na naman ang halo-halong emosyon sa kaniyang dibdib.
"Good girl, good girl..." Saad nito habang lumalapit. "It's been hours, your immunity is really being triggered. Bumabalik na ang mga kuko mo, parang kapapanganak lang. Mapula pa, at madugo."
"12586269025..."
"Say, what if I take your eyes? It's really beautiful—"
Ganoon na lamang siya nagimbal, agad siyang napaangat ng tingin, nanlaki ang mga mata saka paulit-ulit na umiling habang lumuluha.
"No, please. No! Everything but my eyes! Nagmamakaawa po ako!" Her voice is sore, ngunit naiintindihan na siya kumpara kahapon.
"Did i tell you to speak? I said count!" His voice thundered the basement which made her shut up.
She bit her lips and looked down, then she continued counting the sequence again. "20365011074..."
"If not your eyes, then what?" He said and slid his fingers to her ears. Ganoon na lamang siya kinapos ng hininga sa kaba. Her ears, trip na naman nito ang tainga niya, tanginang baliw na 'to, can't he just leave her alone? Ah, he's a psychopath.
"32951280099..."
"I see." Bulong nito, sunod pa'y naramdaman niya na ang patalim sa kaniyang tainga, "Beautiful, beautiful ears. Perfect to—CUT!"
"53316291173--AAAHH!"
Hindi niya na naman napigilang mapasigaw. Bumagsak sa lupa ang kaniyang tainga at sumabay pa ang tawa ni Runcho na parang wala ng bukas.
"HA HA HA HA HA! Ganyan nga, sigaw! Gustong-gusto ko ang sigaw mo, bata! Sige, sigaw!" The fucking psycho slowly cut her remaining ears, very slow, intending to make her feel the pain.
"Ah! Mama!" She screamed her fullest, hoping her mom would hear her to save her from dying, hoping someone would hear her. "Mama ko! Mama ko! Mama Almira! Mama ko!" She's really hopeless, her mind is out of words tho she's desperate to live. No, she's desperate to end her suffering. No enchanting words in her head right now to summon summos, powers or what, just excruciating pain and deep agony.
"AHA AHA HA HA HA HA!" Iyon na naman ang tawa nitong nakakairita. Ngayon ay malinaw itong pumapasok sa dumudugo niyang tainga, malinaw niya iyong naririnig at ginagambala nito ang kaniyang pagkatao. "I love it! I love your screams! Perfect while taking your teeth from you!"
"'Wag! Mama! Tulungan mo 'ko, Mama!"
And he continued ravishing her poor little body. Chopping, slicing from there to there. He made her feel what it is to die while being alive by making her suffer. Just because her immunity is so fucking triggered that she cannot die that easily, fuck this life. Hindi na rin malinis ang inosenteng utak niya noon, gusto niya na lamang magmura at isumpa ang mundong pinagkaitan siya ng kalayaan.
It continued. He continued until she doesn't look like her anymore, she doesn't look human anymore. This is so messed up she's so wrecked. Her fingers were scattered on the floor, her limbs were cut as well as her toes. She doesn't look human at all anymore. Yet she's breathing, she's still alive, she's living like a dead person. No, worse than that. Dahil ramdam na ramdam niya ang sakit, ang pinakadetalyeng sakit. At ang masaklap pa'y hindi siya mamamatay-matay.
Fuck her immunity, dahil mabilis na bumabalik sa dati ang tissues at organs niya'y nahihirapan siyang mamatay. Gusto niya na lang mamatay, gusto niya nang maglaho, hindi niya na kaya ang hirap.
"Lost your voice? Naubos na ba ang lakas mo? Aww, you're still alive tho. Mukhang bukas naman kita ulit tutulungang mag-ensayo. Halatang paubos ka na." Nang-insulto pa ito.
Hindi na lamang siya nagsalita, ubos na ubos na siya. Wala na siyang lakas, ang tanging nagagawa niya na lamang ay maghintay ng kamatayang hindi dumadating. He took his way to the door, the silence was deafening, but she couldn't stop her raging self anymore.
"Bwakanang-ina mo." She whispered amidst the silence, with sore voice, shattered body, broken soul, she cursed the raging storm inside her. "Tangina mong hayop ka..."
And the silence became earsplitting. Huminto sa pag-alis si Runcho, nanlalaki ang mga mata nitong napalingon sa kaniya. Halatang hindi nagustuhan ang sinabi niya, halatang nagalit.
"W-what did you—?" Mabilis itong bumalik patungo sa kaniya, nakahawak ito sa sariling mukha. "Haaahhh! Pinapakulo mo na naman ang dugo ko."
She sniffed. "Patayin mo nalang ako."
"At bakit naman kita susundin? Gagawin ko na sana kaso inutusan mo ako bigla, sabi ko naman sa'yo bata, ayokong inuutusan. Saka, ipapalasap ko muna sa'yo ang iba't-ibang uri ng sakit."
She repeated herself, she's dying to end her suffering, she wants to die already. "Patayin mo nalang ako—"
"Bakit?!" Iritado nitong sigaw. "Little star, look, we are training. This is training, don't be so hard on yourself, okay? Don't. Just don't ask to be killed, I'll do it willingly until I get satiated and satisfied with your beautiful screams."
Saka ito muling tumalikod at tinungo ang pinto. Halata mong nagpipigil ito ng galit, napikon sa pagmumura niya, ngunit mataas ang pride nito, hinding-hindi ito susunod sa utos niya, sa pagmamakaawa niya.
Nagbuntong hininga muna ito bago lumabas. "Hanggang sa muli." Anito at tuluyan siyang iniwan sa silid na iyon ng luray-luray.
Kinuha na naman nito iyong kuko niya. Hindi lang iyon, pati ngipin niya pinakialaman, he broke her nose and everything. Dahil kinabukasan ay bumabalik lang naman sa dati. Sino pa naman ang gugustuhing mabuhay ng ganito? Wala na mukhang hindi niya na matutupad ang pangako niya kay Almira. Those rules of survivals, are for those hopeful persons only. Matagal na siyang nabasag, wasak na wasak na siya, hindi na siya makakatagal pa.
"Sixth rule. Alalahanin mong mag naghihintay pa sa'yo, hinihintay ka pa ng Mama Almira mo." Fuck her rules of survival. She's so done, ang natitira na lang sa katawan niya'y ang kaniyang laman-loob, ulo, at hita. Kinuha ng baliw niyang guro ang kaniyang mga braso at paa. Walang nakakatuwa sa nangyayari sa kaniya. Makakatagal pa ba siya?
And yes, she experienced those every night and day, for the whole month.
![](https://img.wattpad.com/cover/381462997-288-k266587.jpg)
BINABASA MO ANG
LEGENDS: Unleashing (Season, #2) ✔️
FantastikCelestial Beryl's life takes a dark turn when she joins Abyss's most prestigious academy. Through brutal, traumatizing training, her dormant demon awakens, transforming the once-pure town girl into the feared monster she never imagined she'd become...