FS2:FORCED TO BE PERFECT

CHAPTER 10:Feelings

This past few days Kian become distant to me...Madalas hindi na sya pumapasok sa Coffee shop, Hinayaan na muna niya ang may shift na mga Barista. Samantalang ako naman ay tumutulong parin sakanila para mapadali ang trabaho nila, kahit na pwede na akong umuwi pagkatapos ko i-display amg mga pastries.

"Luna!... Asaan si Kian?" Tanong ni Ash.

Nagkibit balikat ako, " Pag-open niya ng shop umalis din kaagad." Pinag-patuloy ko ang pag di-display ng mga pastries na gawa ko.

"Hhmmpp..Ang Weird naman...Hindi naman hinayaan nun na mga tao lamg niya ang masa shop." Ash sat down near where I put my Pastries.

My heart pounded so hard when I smelled a masculine, aftershave scent. That clean scent is very familiar to me. Kian stepped into the cash register near my pastry station.

I shivered abit when I found his eyes bored into me, it feels like He's watching my every move... Baka ayaw niyang magkamali ako?...Maybe He wants the display to be perfect.

After I carefully put my Pastries in the display case, I tried to talk to him about the pastries, " Okay lang ba yung...placements ng mga pastries?" I said while smiling.

I thought I can talk to Him normally but I didn't understand why his gaze make my knees feels like Jelly.

His eyes widened then His ears
Turned red...He swallowed hard while he tries to remove his gaze into my eyes..

"O-Oo Luna..Okay na..Okay" He said while he faked his laugh.

I squinted my eyes, I crossed both of my arms, " May Mali ba akong nagawa sayo Kian?" Deretsong tanong ko.

I don't want to overthink too much kaya mas mabuti pang tanungin ko siya.

Napatigil siya sa pag-lalagay ng Caramel sa baso. Matagal bago niya ako binalingan ng tingin. " Wala naman Luna...Bakit mo naman natanong iyan." Saad niya nang hindi tumitingin saakin.

" 'yan...Kinakausap kita pero hindi ka makatingin saakin."

Kahit ako naman ay hindi makatingin sakanya ng deretso pero nilalakasan ko ang loob ko. Hindi ko maintindihan kung bakit bigla-bigla nalang bumibilis ang tibok ng puso ko kapag nandyan siya.

Inabot niya ang kape sa costumer saka humarap saakin. He looked at me, His eyes are burning with admiration .

"Hindi kita kayang kausapin...At Hindi ko alam kung bakit kinakabahan ako kapag magkausap tayo."

My eyes widened followed by my blinking simultaneously. Parang kinikiliti amg aking tiyan sa sinabi niya. Hindi ko inexpect na ganun din ang nararamdaman niya.

Nag-init ang mukha at tenga ko nang lumapit si Kian saakin. He bend down abit until our eyes where on the same level. I felt a lump on my throat, my heart is beating crazy.  Nalililyo ako sa paraan ng pagtitig niya.

" Lumalayo ako... To confirm if my feelings are not fooling me..." He said.

Umayos siya ng tayo saka ibinaling ang mga mata niya sa sahig. " Hindi ko maintindihan... pero pakiramdam ko ay nagugustuhan na kita..." His face turned red at Pilit niyang iniiwas ang tingin niya saakin.

My jaw dropped because of his confession, and...I think we're on the same page....But... It scares me... What if malaman niyang Doctor ako?... What if kapag hinayaan ko ang sarili kong mahulog ng tuluyan sakanya ay bigla niya akong hindi saluhin dahil sa propesyong hindi ko naman gusto...–No. Stop that negative thinking Camilla Luna!...You got this...Just Enjoy the moments..

I gave him my sweetest smile, That smile was a genuine one-- It feels surreal that I'm being loved, "Let's enjoy every moment we can make." I  Said.

Unti-unti siyang napabaling saakin ng tingin, His eyes sparked with joy, " Hindi ka galit?" Takang tanong niya.

I laughed, "Bakit ako magagalit?...Your feelings are Valid"

We stared at each other for awhile...Sabay kaming napaigtad nang biglang kumalabog ang isang lamesa.

"Huy!..Kayong dalawa...Ang aga-aga naglalandian..." natatawang saad ni Ash.

Kian twisted his face," Panira ka talaga Asher!" Lumapit siya sa lamesa ni asher saka nilapag ang kape nito, "Kita mong nag moment ako doon panira ka talaga!"

Ash gave me a dirty look that made me laugh, pumasok nalang ako sa kusina para hiwain ang mga natitirang Brookies para malagay na sa labas.

Hindi nagtagal ay sunod na pumasok si Kian sa Kitchen.

"Gusto mong matutunan kung paano lutuin ang Adobo diba?"Bungad niya saakin.

Kahit busy ako sa paghihiwa ay ramdam ko ang pagtitig niya na siyang nagpabilis ng tibok ng puso ko.

"Akala ko ba kapag wala na masyadong ginagawa?" I said and then pout, "Ang daming costumers sa labas"

His Laughed echoed inside the kitchen, " Hayaan mo sila sa labas...Kaya naman ng crew yon" kinuha niya ang panghiwa ko sa mga brownies saka nilapag sa lamesa.

"Dali na...Baka magbago pa ang isip ko Luna." Ani Kian saka ako hinila patungo sa kabilang side kung saan ang mga lutuan.

"Akala ko mahirap lutuin ang Adobo...Ang dali lang pala" saad ko.

My heart filled with joy because I got a chance to discover new things,

He smiled, " How Ironic...You are good in baking but You don't know how to cook"

"Cooking and baking is not the same naman kase Kian...Tsaka I don't have a time to learn new things" saad ko habang nagsasalin ng Ulam sa mangkok.

Tumango-tango lang siya, " Sabagay...Busy ka sa pag be-bake and kailangan mo rin mag experiment".

Busy ako sa pag-sasalin ng adobo sa mga bowl at iba mga lagayan, "Hindi naman busy din ako sa Hospital "I said without thinking.

My eyes widened when I just realized what I've said--Shocks!--What if he finds out!--Relax Luna...Ibahin mo nalang ang usapan.

His forehead creased and his face showed a confusion look, "Hospital?...Bakit Busy ka sa Hospital?" He asked.

I blink simultaneously, My Hand where trembling and I can feel a lump on my throat.

"Aahh~ Ano...May...Bininibisita lang doon..." Pagdadahilan ko, "Halika...Tikman mo naman itong luto ko, Para alam ko kung uulitan pa o Hindi na."  Pag-iiba ko sa usapan.

Nagkibit balikt na lamang siya saka lumapit saakin, Agad siyang kumuha ng isang hiwa ng manok saka nilagay sa pinggan na may kanin, He started eating, My heart is pounding so hard awhile ago, But I felt relief when his face lit up.

"Sure kang First time mo mag-luto ng Adobo?" He said while chewing his food.

"B-Bakit?...Okay ba?...Uulitin ba?" Tanong ko.

"Grabe! Pwede ilagay sa Menu to Luna...Ang Galing mong mag-luto" He said with enthusiasm.

"Ay....Kian...Adobo lang yan Ang OA mo! Hindi ko tuloy alam kung maniniwala ako sayo o Hindi" I said as I crossed my arms.

Pinanood ko lang siyang kumain at kita ko sa mukha niya na nag-eenjoy siyang kumain. Dahil doon ay nakaramdam ako mg kagalakan sa aking puso. I can't believe that Kian is making me Happy in his own simple way...

I might fall harder this time and it's scary that I might get hurt when the truth will come out...Will he despise me for being a Doctor and not telling him the truth?...