FS2:FORCED TO BE PERFECT

CHAPTER 12:Heavy

Sabi nga nila...Expect the unexpected.

Habang nag didisplay ako ng mga pastries ko ay biglaang tumawag si Alora saakin at alam kong Emergency iyon, Kaya dali-dali akong nag-paalam kay Kian para mapuntahan ko kaagad si Alora.

Tama nga ako...May malalim na sugat si Alora at kailangan ng Stitching so as a friend and a Doctor agad ko siyang ginamot...

I was hesitant at first kase wala kaming Anesthesia.

"Shit Alora! Wala kang anesthesia dito" Aniko habang hinahalungkat ang medicine kit niya.

She just nods at me, Nagawa pa niyang ngumiti kahit na maputla na ang itsura niya..

"Tahiin mo na Luna... don't worry about that."Alora said

"Kase naman Alora!!Hanggang Dito dinala mo yang ganyang gawain mo!" Pangaral ko kay Alora.

I am calm outside pero sa loob-loob ko ay nagpapanic na ako dahil tagal kong gumagamot ng mga tao ay ngayon lang ako hindi gagamit ng Anesthesia.

Habang inaasikaso ko ang sugat ni Alora ay sabay kaming napabaling sa biglaang pag-bukas ng Pintuan.

Niluwa nito ang Pagod na Pagod na si Alric. At nakaramdam ako ng pagkawala ng dugo sa mukha ko nang makita kong nasa Likod lang ni Alric si Kian na matalim na nanonood sa ginagawa ko. My heart pounded so hard because I'm scared that he might push away after this.

"Shit!"

"Shit!"

Sabay at Pabulong naming saad ni Alora..

Tinapos ko ang pag-gamot kay Alora saka ako nag-paalam sakanya dahil nawala na si Kian sa Pinto. I want to explain everything. Kahit hindi ako prepared na umamin na sakanya ay wala na akong takas pa.

"Kian!...Sandali" Sigaw ko.

I am having shortness of breath because of running.

With my Trembling hands, I tried to stop him from walking, Hinila ko ang kamay niya upang maiharap siya saakin.

He looked down at me, Staring at me with his blood shoted eyes.Pagalit niyang inalis ang pag-kakahawak ko sa kamay niya, He ran His fingers over his mouth.

"Ano Yun Luna!?"

"Mag-eexplain ako Kian" Saad ko habang hinuhili ang mga kamay niyang pilit din niyang inilalayo.

I can feel the pain flaming inside my chest.

"Explain what?..Camilla Luna, Bakit!? May tinatago kaba!?" He snapped.

Hindi ko alam kung paano sasabihin sakanya ang totoo dahil hindi ko rin alam bakit galit na galit siya mga Doktor.

Tinitigan ko lamang siya habang pinagtatagpi- tagpi ang mga salitang dapat kong sabihin

"Ano Tititigan mo nalang ako!?..Bakit?...Hindi mo kayang sabihin na Doktor ka!?" Deretsong saad niya.

Napako ako sa kinatatayuan ko. Nanlambot ang aking mga tuhod, I bit my lower lip to stop my tears from falling.

"P-Paano M-Mo--"

"Paano ko nalaman!?...Kalat na Kalat sa Internet Luna!...Na ang tagapag-mana ng Pellegrino's Hospital ay nawawala!"

"Galit kaba saakin dahil Doktor ako?... I-explain mo naman kung ano ang ikinagagalit mo Kian...Dahil Hindi ko maintindihan" Pag-mamakaawa ko.

"Hindi ako Galit sayo!...Pero galit ako sa Pamilya mo!, Pero hindi mo ako maintindihan kaya bumalik kana sainyo at huwag kang mag-tago rito!" Madiin niyang saad.

Kasabay ng pagtalikod niya saakin ay siya namang pag-bagsak ng mga luha sa aking pisngi.

"Bakit hindi mo nalang ipaintindi saakin!?...Kesa hulaan ko kung bakit ka galit sa Pamilya ko!" Sigaw ko.

Hindi na niya ako nilungan pa ulit hanggang sa makarating siya sa bahay nila

Wala akong ideya kung bakit siga galit sa Pamilya ko--May nagawa ba sina Mommy kay Kian?...Pero bakit saakin niya binubunton ang galit niya?-- I also hate my Family like him--Bakit ako ang nag su-suffer..

Tinakpan ko ang aking mukha gamit ang dalawang kamay ko, Saksi ang Dagat sa mga Hikbi ko. Humampas ang alon sa aking paa na para bang hinahamplos ako nito at sinasabihang kaya ko lahat ng ito.

Ganun ba kababaw ang nararamdaman niya saakin?

Bigo akong umuwi sa bahay at Nag-kulong lamang ako sa kwarto.

Nang maghapon na ay napagdesisyunan kong maligo dahil sobrang bigat na ng pakiramdam ko. I looked at myself in the mirror, My Eyes where red and puffy from crying all day.

Everything feels heavy, Akala ko ay magiging maayos na ang buhay ko rito sa Isla, Pero nagkamali ako. Patuloy parin pala akong sisirain ng Propesyong hindi ako ang pumili at sa Pamilyang trinato akong Laruan.

All my Life I was Forced To Be Perfect, Bawal magkamali kahit na alam mong imposible iyon, Because we are human beings we are not robots na calculated ang mga galaw.I think Mistakes can make us stronger...Kaya siguro mahina ako dahil pinigilan akong magkamali noon.

Pero...napapaisip ako sa mga desisyon ko...Kung pumayag ba ako sa kasal ay hindi ko ba mararanasang madapa?...-- Stop Luna!...Stop thinking that way...Maybe someday maiintindihan ka rin niya, But now? Choose yourself first, And don't rely your healing to others. Sumandal ka sa sarili mo hindi sa ibang tao.

"Ganun nga Luna!...Kung Hindi ka niya maintindihan...Let him be...You don't need anyone's aproval anymore! Gawin mo ang mga gusto mong gawin para sa sarili mo" I said as I wipe the tears fall down to my face.

Alam kong Mali na itinago ko ang tunay kong propesyon sa lahat. Ngunit basehan ba ito para magalit ka sa isang tao? At bakit umabot sa punto na pati ang galit ni Kian sa Pamilya ko ay nabunton pa saakin.

Hindi rin ako aalis sa Isla na ito dahil mas ayaw ko nang makasama pa sina Mommy...Ayaw ko na ulit matali at Mag-panggap.

I will take my Mistakes as a Lesson so that I will become stronger.

Hindi ko dapat ginagawang mundo ang Tao. Maybe-- My brain has been tricking me all this time, Baka I'm just craving for emotional connection because I felt lonely noong nakarating ako sa Isla na ito.