Dance addict

Hoofdstuk 22

Als ik wakker word lig ik nog steeds in Daves armen. Ik blijf gewoon nog even liggen, we hebben toch niks beters te doen. Als hij na een kwartiertje ook wakker wordt gaan we allebei even zitten. Opeens zie ik een hoopje kleding liggen. Het is een jumpsuite, een donkerblauwe. Ik loop erheen en doe het aan. Ik ben blij dat ik nu niet meer de hele tijd in mijn ondergoed hoef rond te lopen. Dan wordt opeens een luikje in de deur geopend en ik zie dat er een dienblad naar binnen wordt geschoven. Er staan 2 glazen en 2 bordjes op. Ik loop ernaartoe en pak het dienblad. Het zijn voor ons allebei 2 broodjes, gelukkig donker brood. Nu merk ik pas hoeveel honger ik heb en ik pak snel een broodje en neem een hap. Ik zet het dienblad tussen ons neer en we eten samen ons ontbijt. "Lekker geslapen?" vraagt Dave. "Uhu, vooral met jou als kussen" zeg ik lachend. Hij lacht mee. Dan wordt opeens de deur geopend en ik hoor iemand "waar ga ik heen?!!" Schreeuwen. Ik herken de stem vaag. Dan zie ik wie het is: de leider van de beste groep van de training, Michael. Hij wordt in de kamer geduwd en dan wordt de deur gesloten. Ik zie Michaels gezicht nog niet, hij staat nog naar de deur te kijken. "Halloo?" zegt Dave heel droog. Ik lach. Michael draait zich om. "Ooh, jullie ook hier" zegt Michael. "Yepp" zegt Dave. "En hoe hebben ze jou ontvoerd?" vraag ik Michael. "Ik liep in het bos wat oefeningen te doen en toen werd ik bewusteloos geslagen" zucht hij. "Jullie?" We vertellen hem ons verhaal en praten wat, vooral over de veiligheid van het trainingscentrum, de agenten en de wapens. "Ze zoeken volgensmij een chip ofzo" zegt Dave. "Klopt" zegt Michael. "Daar staat alle informatie op en toegang tot veel netwerken en ruimtes" "Maar waar is hij dan?" vraag ik hem. "Hij heeft een supergoede verstopplek nodig." zegt Michael. Ik knik. "Dat is wel te begrijpen ja" zegt Dave. "Weet je ongeveer waar hij is?" vraag ik Michael. Hij gebaart naar de deur en dan naar zijn oor. Ik denk dat hij bedoelt dat ze ons kunnen afluisteren. Dave en ik knikken dat we het begrijpen. Dan fluistert hij heel zacht "ik heb ooit opgevangen dat het in een mens is ingebracht, een mens dat niet snel sterft en sterk is maar ik ben er nog steeds niet achter wie het is." Wow, er zal maar een chip in je zitten... Ik zie Dave ook verbaasd kijken. Wie bedenkt zoiets? En zou dat mens ervanaf weten? Ik besluit het te vragen. "Weet diegene ervan af?" vraag ik Michael. "Ik weet het niet maar ik denk het niet, waarschijnlijk weet diegene niet eens van zijn krachten af" fluistert Michael. "Oh" zeg ik zacht. Dan gaat de deur open en worden we weer meegenomen naar het hoofdkwartier. Ik denk dat ze ons zullen ondervragen. Ik weet eigenlijk helemaal niet wat we moeten zeggen en probeer oogcontact te zoeken met Dave of Michael maar dat lukt niet dus ik hoop dat ik niet als eerst het woord krijg. We komen aan in het hoofdkwartier en daar zien we Martijn weer. "Zo, jullie hebben even kunnen praten en informatie kunnen uitwisselen, dus ik wil nu graag horen van jou, Michael, waar die verdomde chip is!" zegt Martijn. "Nou, begint Michael, we waren net wat aan het overleggen en met z'n allen zijn we erachter gekomen dat we wat meer weten dan we denken." "Nou, vertel op dan!" roept Martijn ongeduldig. "We denken dat hij ergens in Cul de Sac in een muur zit" zegt Michael. Jeetje, hoe verzint hij dat opeens zomaar? Misschien had hij het al eerder bedacht... "Dat is erg interessant" zegt Martijn. "Dave, vertel me daar wat meer over, bijvoorbeeld hoe komen jullie daar zo bij?" "Nou, wij weten dat er altijd verborgen agenten daar lopen, veel meer dan in andere steden. Verder hebben we ooit op de computer een rood rondje met uitroepteken erin gezien en toen iemand daarop klikte kwam er 'treasure' bij te staan." vertelt Dave. Hij kan blijkbaar ook goed improviseren. "Nog interessanter" glundert Martijn ondertussen. "En Bo, vertel jij mij eens: staan de codes op de chip?" " Uuuuuhm, Ik heb de chip nog nooit gezien en er wordt nooit over gesproken volgensmij, maar ik geloof dat er veel systemen op staan. Verder durf ik eeeeh, er niet zo veel over te zeggen" zeg ik. Ik word rood. Ik kan echt niet liegen en dus ook echt niet improviseren... Ik hoop niet dat ik onze enige kans en het mooie verhaaltje van Dave en Michael heb verpest... "Oke dankjulliewel, ik heb niet genoeg informatie maar het is een begin." zegt Martijn. "Stop ze weer terug" zegt hij weer tegen de bewakers. We worden weer teruggebracht naar ons kamertje. Als de bewakers weg zijn, fluistert Michael: "Oke, we hebben een plan nodig. We moeten sowieso de training waarschuwen en eigenlijk ook wegkomen hier, maar dat is misschien wat lastig door dat ene raampje daar, waar ik niet eens door heen pas." Ik lach. "We kunnen misschien een actie verzinnen, waarbij we misschien eerst alledrie de bewakers trappen en dan wegrennen ofzo. Maar we moeten eigenlijk alle bewakers uitschakelen want ze staan overal" zucht ik. Dave knikt. "Misschien kunnen we ervoor zorgen dat ze allemaal naar 1 plek moeten omdat er zogenaamd brand is ofzo." Ik knik, "Misschien kunnen we daar een knop voor indrukken. Als we weer door de gangen lopen let er dan op." "Als we er een vinden kan ik een paar keer zeggen dat ik naar de wc moet ofzo." Dave en Michael knikken. "Is dat niet een beetje opvallend?" vraagt Dave. "Ik heb wel een smoesje" zeg ik geheimzinnig. Ik zie ze nadenken en na een paar seconden snappen ze het volgensmij. "haha, oke" zegt Michael en ik lach mee. We spreken af dat ik nu al een keer naar de wc ga om te kijken. Ik wil net opstaan om het te gaan vragen, als de deur opengaat en een boze Martijn binnen komt...