Dance addict

Hoofdstuk 19

Als ik terug kom van dansen ga ik douchen en pak ik wat te eten. Ik kijk even op mijn mobiel en zie dat Lynn me een appje heeft gestuurd. Zij en Lisa komen zo nog even langs, omdat ze me zogenaamd missen. Haha, wat een goede grap. Ik ken ze langer dan vandaag en weet dat ze iets moet vertellen. Ik wacht een beetje en na ongeveer een kwartiertje gaat de bel. "Dat zijn Lisa en Lynn!" schreeuw ik naar mijn ouders. Ik doe de deur open. "Heeeeii" zegt Lynn en ze geeft me een knuffel. Lisa doet hetzelfde. "Kom binnen" zeg ik. "Willen jullie wat drinken?" "Nee hoor" zegt Lynn. "Nee dankje" zegt Lisa. "Zullen we naar boven gaan?" vraag ik ze. "Is goed" zegt Lynn. Als we boven zijn en we op mijn bed zitten zegt Lynn: "Ik moet je wat vertellen Bo". "Oké" zeg ik droog. "Het gaat over Luuk" zegt ze. Ik stop even met ademhalen. Zou er iets gebeurd zijn? "Hij heeft al iemand anders" zegt ze. Even weet ik niet wat ik moet zeggen of voelen. Ben ik opgelucht of teleurgesteld? "O" zeg ik dan maar. "Eigenlijk vond ik hem ook niet zo goed bij je passen" 'zegt Lisa nu. "Ja, ik denk ook dat ik ook niet echt superverliefd was" geef ik toe. "Maar oke, zullen we een film kijken?" zegt Lynn. "Is goed!" zeg ik. Na de film gingen Lisa en Lynn naar huis en nu wacht ik op Lois. Ze komt zo en dan gaan we eten. Ze stuurt me net een appje of ik haar kom ophalen met de fiets, ze kan alles niet dragen alleen op haar fiets. Ik stuur terug dat ik eraan kom en zeg mijn ouders gedag. Ik pak mijn fiets en fiets de deur uit. Ongeveer op de helft, als ik in een soort poortje ben zie ik opeens een groepje mannen op me afkomen. Ik zie hun dreigende houding en voel dat het niet normaal is. Ik spring van mijn fiets, gooi hem aan de kant en buk om mijn pistool uit de onderkant van mijn broek te halen. Als ik het metaal voel, voel ik ook een hand op mijn mond en een die me optilt. Dan voel ik een harde klap, een steek in mijn hoofd en even later wordt alles zwart.

Ik wordt langzaam wakker en zie alleen een zwarte waas. Ik probeer te gaan zitten, wat niet lukt. ik zit met mijn handen aan allebei de kanten vast aan de muur. Er komt een man binnen, hij maakt me los en pakt me vast. "Wat is er aan de hand en wat willen jullie met me?!!" vraag ik schreeuwend aan hem. "Rustig meisje!" zegt hij tegen me. Ik krijg er rillingen van. "De baas zal het je zometeen wel uitleggen." Hij duwt me ruw door een deur. Daar zie ik allemaal beeldschermen. Ik word op een stoel geduwd en dan zie ik een man, de man. Hij grijnst naar me. Hij is het, degene die ons wilde aanvallen op vakantie en hij, die we in een soort kelder hebben gedropt. "Je zal je vast afvragen hoe we hier zijn, is het niet?" zegt hij met een zelfvoldane klank in zijn stem. "Niet echt" bijt ik hem toe. Ik wil het wel weten, maar dat zal ik nooit toegeven. "Je was niet zo slim meisje, je hebt mijn mobiel over het hoofd gezien" zegt hij met een grijns. Hoe dom konden we zijn, denk ik. Zakken onderzoeken is een belangrijk onderdeel... Maar oké, dit is gebeurd. "Mag ik dan misschien nu weten waarom ik hier zit?" vraag ik ongeduldig. De man achter de beeldschermen draait zich om. Oei, wat een eng gezicht.. "Hallo meisje, aangenaam kennis te maken" zegt de griezelige man. "Ik ben de baas van hen -hij wijst naar de 2 mannen die ons eerder hadden geprobeerd te vangen- en je zal mij de informatie van je trainingscentrum geven" zegt hij met een gemene glimlach. Ik zeg niks. Waarom heb ik dat nooit bedacht? Mevrouw Moolenaar had me er zo vaak voor gewaarschuwd, we hebben zoveel wapens die iedere crimineel wil hebben en bovendien ook heel veel voertuigen en systemen over de hele wereld. Ik heb gehoord dat ze in een chip zitten, maar waar die is... "Dus vertel me waar ik dat kan vinden!!!" schreeuwt de man.Ik haal mijn schouders op. "Zeg wat of we zullen je pijn doen" zegt de man geïrriteerd. "Ik weet het niet" zeg ik. "Tuurlijk weet jij dat wel" zegt hij. "Vertel ons wat, of er staan 2 mannen klaar, voor iets wat jij niet wilt". "Ik heb al gezegd dat ik het niet weet" zeg ik. "Sla haar!" schreeuwt de man. Er komen 2 mannen aan en voor ik iets kan doen houdt 1 man me vast en de ander slaat me eerst heel hard in mijn buik en dan nog een keer op mijn benen. Ik voel een golf van misselijkheid opkomen en moet een neiging tot overgeven onderdrukken. Mijn been steekt. Ik moet moeite doen om niet in huilen uit te barsten. "Nou, nu wil je vast wel even praten he?" zegt de man met een enge glimlach. "Meneer, ik weet niet wat u wilt maar ik ben ook maar een simpele agent en ik weet van niks af! ik zit in een van de laagste groepen, aan mij worden dat soort dingen niet toevertrouwd" zeg ik geïrriteerd tegen hem. "Dan zetten we je weer even terug in je eigen kamertje, kan je even nadenken en diep graven in je geheugen of je iets weet" zegt de man met een dreigende blik. De twee mannen pakken me weer vast, tillen me op en lopen met me weg. Ik word weer in het kamertje gegooid en de deur gaat op slot. Gelukkig zit ik niet vast. Wat moet ik tegen de man zeggen? Ik weet niks, maar als ik dat zeg dan slaan ze me weer in elkaar, dus dat is ook geen optie. Opeens krijg ik een geniaal idee. Ik laat ze gewoon bellen naar iemand daar! Dan kunnen zij zelf zeggen dat ik er niks vanaf weet. Uiteindelijk zullen ze me toch wel moeten helpen, kunnen ze het maar beter eerder weten. Ik heb geen zin om weer terug te gaan naar die griezel maar het zal moeten. Ik ga hier niet mijn tijd verspillen. Ik bons op de deur en schreeuw "Ik heb nagedacht en heb een idee" De deur gaat open. Twee mannen pakken me vast en ik word weer naar de griezelige man gebracht. "Baas het heeft een idee" zegt de ene man. Noemde hij me nou het?!? "Vertel maar" zegt de griezel. Ik weet echt niks meneer, en om dat te bewijzen kunt u iemand van mijn training bellen." zeg ik hem. "Telefoonnummer?" zegt de man. "Dat zal u toch wel hebben, u komt overal achter, zelfs waar en wanneer ik op straat ben" zeg ik. "Dat is waar" zegt de man met een triomfantelijke glimlach. "Eens even kijken" mompelt de man."Aaaah, het hoofdkwartier" zegt de man. Hij toetst een nummer in en geeft het dan aan mij....