Νούμερο Έντεκα (#Wattys2016)

{1} Ελ

Ελ

Ποτέ δεν ρυθμίζω το ξυπνητήρι μου.Κι ακόμα κι όταν το κάνω, ο Μαρκ φροντίζει πάντα να με ξυπνάει πρώτος.Αλλά μου αρέσει αυτό.Τον έχω από τότε που ήμουν έξι και τώρα έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, ίσως ένα από τα πιο σημαντικά.Τότε, ήταν αντιπερισπασμός λόγω του θανάτου του πατέρα μου, αλλά εκείνος πάντα υπήρξε ο καλύτερος μου φίλος, αγνοόντας για τι τον προόριζε η μητέρα μου.Με έκανε να ξεχνιέμαι, να παραμερίζω τα κύματα θλίψης που με έπνιγαν.Ένα εξάχρονο κοριτσάκι που έπρεπε να αντιμετωπίσει τον θάνατο, τον αποχωρισμό.

Τότε, είχα ορκιστεί στη μητέρα μου ότι δεν θα τον ξέχναγα ποτέ.Μα τώρα τα πράγματα δεν ήταν έτσι.Η εικόνα του, μέρα με τη μέρα, γίνοταν όλο και πιο θολή στο μυαλό μου.Μέχρι που τελικά κατέληξα να μην αναγνωρίζω το πρόσωπο του στις φωτόγραφιες, που η μαμά με τόσο αγάπη φύλαξε όλα αυτά τα χρόνια.Δεν συνηθίζω να αθετώ τις υποσχέσεις μου, αλλά σε αυτή τη περίπτωση ήταν αδύνατο.

Η σημερινή μέρα θα ήταν δύσκολη για μένα.Το ήξερα πολύ καλά απο χθές το βράδυ.Δεν κοιμήθηκα καλά.Είχα αυπνίες, σπάνιο φαινόμενο για μένα, που πάντα είχα πολύ καλή σχέση με τον ύπνο.Ένιωθα ένα παράτερο άγχος, όχι δικό μου, κάποιου άλλου που μυστηριωδώς το είχε τρυπώσει στο κεφάλι μου, καταφέρνωντας να με βασανίζει όλο το βράδυ.Ίσως φταίει η μητέρα μου και το άγχος που είχε όλη μέρα χθές να φτιάξει τη τούρτα και να τυλίξει με περίτεχνες κορδέλες το δώρο μου, ένα χαριτωμένο μπλουζάκι με εντυπωμένη μια φωτογραφία μας από τη παιδίκη μου ηλικία που τη συνόδευε μια ευχή για το γεγονος ότι κλείνω τα δεκαοκτώ.Έτσι, σήμερα δεν χρειάστηκε να με ξυπνήσει ο Μαρκ, ο οποίος αρκέστηκε στο να μου κάνει παρέα τα λίγα λέπτα της άρνησης μου να σηκώθω από το κρεβάτι.Με ή χωρίς αυπνίες, το κρεβάτι δύσκολα το αποχωρίζομαι.

Όταν τελικά σηκώθηκα, άφησα τον Μαρκ να με συνοδέψει στη πόρτα του μπάνιου, όπως κάθε πρωινό, ενώ εγώ προσπαθούσα να προετοιμάσω τον εαυτό μου για το θέαμα που επρόκειτο να αντιμετωπισεί.Και είχα δίκιο.Ο καθρέφτης αντανακλούσε τη μόρφη μιας κόπελας με ταλαιπωρημένα γκρίζα μάτια, που τα πλαισίωναν μικρές κόκκινες φλεβίτσες, απόκτημα της χθεσινής "ολονυκτίας".Τα μακριά μαύρα μαλλιά μου ήταν μπλεγμένα και οι σακούλες κάτω από τα μάτια μου ολοκλήρωναν το θέαμα με θεσπέσιο τρόπο.Το μόνο που δεν είχε αλλάξει είναι το χλωμό χρώμα του δέρματος μου, κι ας ήταν καλοκαίρι.Έτσι, βάλθηκα να βουρτσίζω τα μαλλιά μου για να βελτιώσω τη κατάσταση.Αφού επλύνα το πρόσωπο μου με την ελπίδα ότι το παγωμένο νερό θα ξύπναγε το πνεύμα μου, βούρτσησα τα δόντια μου και κατεβήκα τις σκάλες ακολουθώντας τη μύρωδια του πρωινού που η μαμά μόλις είχε σερβίρει.

Μόλις βρέθηκα στο κάτω όροφο, πήρα αμέσως τη θέση μου στο τραπέζι και πριν προλάβω να καλημερίσω τη μαμά, εκείνη γύρισε το βλέμμα της και είπε"Καλημέρα, Ελ.Δεν κοίμηθηκες καλά χθές.Σε άκουσα να στριφογυρίζεις όλο το βράδυ.Δεν σου αρέσε το μίνι πάρτυ γενεθλίων σου;"Δεν της ξεφεύγει τίποτα.Φαινόταν κι αυτή ταλαιπωρημένη.Τα ξανθά μαλλιά της ήταν άτονα, τα γρίζα μάτια της, ίδια με τα δίκα μου.Έμοιαζε πιο μικροκαμωμένη απ' ότι συνήθως αλλά δεν ξέχναγε ποτέ να φοράει το ζεστό της χαμόγελο με τα λακάκια."Εντάξει είμαι.Μάλλον ήμουν ενθουσιασμένη που επιτέλους ενηλικιώθηκα.Και το πάρτυ ήταν ακριβώς όπως το ήθελα." της εδωσά την καθύστερημενη μου απάντηση και συνέχισα το φαγητό.Εκείνη αστειεύτηκε λέγοντας πως σε λίγο καιρό θα θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω κι εγώ χαμογέλασα χωρίς να μιλήσω.Καπού τότε, ο Μαρκ ήρθε κοντά στα πόδια μου και άρχισε να κλαίει ζητιανεύοντας λίγο από το φαγητό μου.Όταν θέλει να πάρει κάτι ξέρει ακριβώς πως να το κάνει.Ανοίγει διάπλατα τα γαλανά μάτια του, κουνάει την φουντωτή ουρά του και τρίβεται πάνω σου μέχρι να ενδώσεις.Κι εγώ πάντα του είχα αδύναμια.

Τον είχαμε αγοράσει με τη μητέρα μου από ένα pet shop στη κεντρική λεωφόρο του Τορόντο(Καναδάς) λίγες εβδομάδες αφότου είχα γίνει έξι.Από την πρώτη στιγμή που τον αντίκρισα ήξερα πως αυτός ήταν για μένα.Ήταν μόλις δυο εβδομάδων κι απ' ότι μας ενημέρωσε η ευγενική κυρία που μας εξυπηρετούσε "Η μητέρα του πέθανε στη γεννά και έμεινε μόνος του.Θα ταιριάξει πολυ στην οικογένεια σας, είμαι σίγουρη.".Βέβαια, σημαντικό ρόλο έπαιξε και το γεγονός ότι ο Μαρκ ήταν ένα γλυκύτατο, μικρό λυκόσκυλο με γκρι τρίχωμα με μικρές καφέ πιτσιλιές.Ήταν πανέμορφος.

Έτσι, ούτε σήμερα μπορούσα να του αρνηθώ την λιχουδιά του και του έδωσα κρυφά από τη μαμά ένα κομμάτι από τη βάφλα μου με το κεράσι.Έκεινος πήρε το έπαθλο του γλείφοντας το χέρι μου και πήγε πιο πέρα για να το απολαύσει, ευχαριστημένος για άλλη μια φορά από τη νίκη του.

"Σε είδα, Ελ." ακούστηκε η φωνή της μαμάς από τη κουζίνα.Όπως είπα, δεν της ξεφεύγει τίποτα.Αυτό την έχει βοηθήσει πολύ και στη δουλειά της στο νηπιαγωγίο.Ποιός ξέρει τι σκαρώνουν όλη την ώρα τα μικρά της παιδάκια!Αλλά η μαμά πάντα τα κατάφερνε καλά με τα παιδιά.Κι εμένα με μεγάλωσε με πολύ αγάπη και στοργή.Το πρόσωπο της με τα μικρά χείλη, τα μεγάλα μάτια και το ζεστό χαμόγελο με τα λακάκια, με έκανε πάντα να νιώθω ασφάλεια."Εσύ θα πας τον Μαρκ βόλτα σήμερα να το ξέρεις!" συνέχισε αγνοόντας τις σκέψεις μου."Εντάξει εντάξει!Πάω να πάρω τα πράγματα μου." είπα, έβαλα ο,τι βρήκα στη ντουλάπα μου και αφού πήρα το σάκο μου, ξεκίνησα το δρόμο μου για το κεντρικό πάρκο.