Νούμερο Έντεκα (#Wattys2016)

{5} Στοιχειό

Ελ

Άνοιξα τα μάτια μου.Το δωμάτιο ήταν σκοτεινό και το μόνο φως που καθιστούσε έστω και λίγα από τα έπιπλα ορατά, ήταν αυτό του φεγγαριού, που έλουζε το δωμάτιο από το παράθυρο.Στάθηκα για λίγο ακίνητη, πάνω στο κρεβάτι, κοιτάζοντας το ταβάνι με τα αστέρια που είχα κολλήσει πριν καιρό με τη μαμά, για να συνηθήσουν τα μάτια μου το σκοτάδι.Σήκωσα το χέρι μου για να πιάσω το ρολόι που βρίσκεται πάνω στο κομοδίνο μου, μα αντί για τη στερεή και τετράγωνη επιφάνεια του, άγγιξα ένα κολλώδες υγρό.Γύρισα απότομα τα μάτια μου, κρατόντας την αναπνοή μου.Το υγρό ήταν κόκκινο και παχύρευστο.Αίμα.Κοίταξα γύρω μου.Τα σεντόνια μου ήταν γεμάτα από αυτό.Τα έσπρωξα μακριά ουρλίαζοντας, μα η φωνή μου ακουγόταν μόνο σε μένα, σε κανέναν άλλον.Οι τοίχοι γύρω μου, άρχισαν να αναβλύζουν αίμα από τις άκρες τους, γεμίζοντας σύντομα το δωμάτιο.Ανάσαινα γρήγορα, κοφτά.Δεν ένιωθα τα άκρα μου.Το σώμα μου είχε μουδιάσει.Το μυαλό μου είχε παγώσει μπροστά στο θέαμα.Μια θάλασσα αίματος απλωνόταν μπροστά μου, κι εγώ εκεί ναυαγός χωρίς μιλιά, πνιγόμουν.Δεν ήξερα τι να κάνω.Σηκώθηκα όρθια πάνω στο κρεβάτι ενώ η στάθμη της ματωμένης θάλασσας ανεβαίνε με γρήγορους ρυθμούς.Το αίμα άγγιξε τα πόδια μου, και σταμάτησε."Ελ, δεν θα σε έφερνα εδώ αν είχα κάνει κάτι κακό." άκουσα τη φωνή του Σαμ.Αναζήτησα τα μάτια του, που τόσο αγαπούσα μα δεν τα καταλάβαινα, και τα είδα στην άλλη άκρη του δωματίου.Το σώμα του, μέχρι τη μέση βυθισμένο στο αίμα.Μου χαμογέλασε και μια γαλάζια ομίχλη τον έξαφάνισε σε δευτερόλεπτα.Το αίμα συνέχισε να ανεβαίνει.Έφτασε το λαιμό μου.Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα, δεν έβλεπα καλά."Σαμ!", μια τελευταία κραυγή.Είχα πνιγεί.

Σήκωθηκα απότομα, τα χέρια μου σφράγιζαν το στόμα μου.Δεν έπρεπε να φωνάξω.Δεν ήθελα να μάθει η μαμά γι' αυτό.Ένας εφιάλτης ήταν μόνο.Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.Προσπάθησα να ρυθμίσω την αναπνοή μου, δεν ήταν εύκολο.Το όνειρο ήταν τόσο αλήθινο.Κι ο φόβος ακόμα περισσότερο.Τον είχα ζήσει ξανά.Έτριψα τα μάτια μου.Το κέφαλι μου ήταν βαρύ.Ήταν πολύ αργά, το ήξερα, αλλά δεν γύρισα να δω το ρολόι μου.Φοβόμουν ότι θα τα ξαναζούσα όλα από την αρχή.Θα κράταγα τα μάτια μου ανοιχτά.Μόνο έτσι θα ήμουν ασφαλής.

"Ελ;" είπε η μαμά σιγανά.Φωνή τρεμάμενη, ασταθής.Φοβόταν μη με ξυπνήσει.Μα εγώ δεν κοιμόμουν.Ήμουν ξύπνια ώρες τώρα.Και μόνο στη σκέψη των κλειστιών ματιών μου, σχεδόν έβλεπα το δωμάτιο να γεμίζει αίμα και πάλι.Και αυτό δεν θα το άντεχα για δεύτερη φορά.Εκείνη στεκόταν ακόμα έξω από τη πόρτα.Άκουγα τον ήχο που έκανε το κορμί της, που σχεδόν παλλόταν μπρος πίσω, λες και δεν ήξερε αν έπρεπε να μπεί ή να με αφήσει ήσυχη."Πέρνα μέσα.Δεν κοιμάμαι." είπα και η φωνή μου βγήκε πιο σιγανή απ'όσο ήθελα.Δεν ήξερα αν με άκουσε αλλά δεν μπορούσα και να ξαναμιλήσω.Ήμουν εξουθενωμένη.Τέλικα με είχε ακούσει.Η πόρτα άνοιξε και αντίκρισα το πρόσωπό της.Τα γαλανά μάτια της φαίνονταν ανήσυχα.Προχώρησε αργά κατά μήκος του δωματίου και όταν έφτασε κοντά στο κρεβάτι μου, με πλησίασε το ίδιο αργά.Ήταν λες και θεωρούσε πως είμαι ό,τι πιο εύθραστο υπάρχει στο κόσμο.Πως η ταχύτητα θα με συνέτριβε.Και ήταν αλήθεια.Όλα αυτά που με βασάνιζαν τώρα, είχαν γίνει τόσο γρήγορα.Η μαμά κάθισε απαλά στο κρεβάτι.Κι οι δυό μας ακόμα σιωπηλές.Δεν χρειαζόταν να μιλήσουμε έτσι κι αλλιώς.Με ήξερε πολύ καλά και τα λόγια απλά θα με κούραζαν περισσότερο.Παρ'όλα αυτά κάποιος έπρεπε να κάνει μια αρχή.Και αφού έβλεπα πως η μαμά νόμιζε πως μέχρι και οι λέξεις μπορούν να με διαλύσουν, την έκανα εγώ."Τι είναι μαμά;Γιατί είσαι έτσι;" τη ρώτησα αν και ήξερα πως η ερώτηση ήταν λάθος διατυπωμένη."Αυτό θα σε ρώταγα κι εγώ.Είσαι άρρωστη, Ελ;Τι σου συμβαίνει;" με ρώτησε με τον ίδιο απαλό και φοβισμένο τρόπο.Την είχα ανησυχήσει τις τελευταίες μέρες.Δεν μίλαγα πολύ, δεν έτρωγα.Δεν πήγαινα πια βόλτα τον Μαρκ.Τουλάχιστον όχι τόσο συχνά όσο παλιότερα.Μα δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς.Από εκείνη τη μέρα στο σπίτι του Σαμ το μυαλό μου δεν λειτουργούσε σωστά.Προσπαθούσα να καταλάβω τι είχε συμβεί, τι είχα δει, μα δεν τα κατάφερνα."Μαμά δεν έχω κάτι.Δεν είμαι άρρωστη, εννοώ.Απλά είμαι λίγο κουρασμένη.Μου λείπει η όρεξη αυτό είναι όλο." απάντησα, προσπαθώντας να φανώ πειστική.Δεν τα πήγαινα καλά με τα ψέματα, ειδικά όταν πρόκειτε για περίεργες λάμψεις, αίματα, ούλες, τον Σαμ."Τότε να τη βρείς Ελ.Βγες με την Νάταλι καμία βόλτα, έχει ανησυχήσει πολύ κι εκείνη.Σε παρακαλώ κάνε μια προσπάθεια.Και του Μαρκ του λείπεις.Το ξέρεις πως προτιμά τις βόλτες μαζί σου." με προέτρεψε γλυκά και φίλησε το μέτωπό μου.Αμέσως μετά σηκώθηκε και έφυγε από το δωμάτιο.Ήξερε ότι δεν μπορούσε να κάνει κάτι περισσότερο.Απλώς ήλπιζε πως θα την άκουγα.Ίσως και να το έκανα.