Νούμερο Έντεκα (#Wattys2016)

{11} Αμνησία

Ελ

Άνοιξα τα ματια μου. Ήμουν ακομα βυθισμένη σ'εκεινο το σκοτάδι που με κατέκλυσε νωρίτερα. Ομως τωρα δεν ένιωθα πόνο. Τα κοκκαλα μου ηταν πλέον οπως επρεπε και οχι αδύναμα και εύκαμπτα οπως πριν. Το κεφαλι μου ειχε σταματήσει να γυρίζει αλλα τα ματια μου συνέχιζαν να μην βλέπουν. Μα γιατι δεν βλέπω ακομα; Γιατι δεν μπορω να ξυπνήσω απο αυτο το λήθαργο;

Ακούω φωνές ώρες τωρα. Τις ακούω, ακομα νιώθω την παρουσία ανθρώπων γύρω μου αλλα όσο κι αν προσπαθώ δεν μπορω να ξεφύγω απο αυτο το σκοτεινό πέπλο που με τυλίγει. Μαύρο και βαρύ, νιώθω οτι πνίγομαι. Συχνά, αισθάνομαι το άγγιγμα του Σαμ πάνω στο χέρι μου, θελω να το κουνήσω και σφίξω το δικό του και να του πω οτι ειμαι ενταξει τωρα αλλα ειμαι πολυ αδύναμη για να κουνηθώ. Βασικά, ειμαι μαλλον παγωμένη. Πόσες φορές ηθελα να χαϊδέψω τα δάχτυλα του οπως κανει εκείνος απο τοτε που κατάφερα να καταλαβαίνω τι συμβαίνει γύρω μου. Μου μιλάει, ψιθυρίζει στ'αυρι μου λέξεις γεμάτες αγαπη κι εγω ειμαι ανήμπορη. Απόλυτα και ολοκληρωτικά ανήμπορη. Τι θα κανω για να ξεφύγω; Τι μπορω να προσπαθησω για να ανοίξω επιτέλους τα ματια;

"Σαμ, ακομα να ξυπνήσει;" η φωνή της Έλσας, μακρινή ακούγεται ανήσυχη. Ειναι τοσο κοντα και τοσο μακριά μου.

"Ακομα." απάντησε ο Σαμ, η φωνή του έσπασε στο τελος της πρότασης του. Δάκρυα γέμισαν τα ματια μου στο λεπτό. Εδω ειμαι. Ειμαι καλα.

"Σαμ;" η Έλσα πλησίασε το κρεβάτι, το ενιωσα να κουνιέται καθως ενα ακομα άτομο έκατσε πάνω του. Ένιωθα ακομα τα δάκρυα να πιέζουν το πρόσωπο μου. Επρεπε να σωθώ και δεν ήξερα πως. "Κλαίει."

"Πως; Πως ειναι δυνατόν; Δεν επρεπε να εχει συνέλθει; Αυτο είπαν οι γηραιότεροι." απάντησε εκείνος ξανά ταραγμένος. Κλαίω; Φαίνονται σε εκείνους τα συναισθηματα μου; Τελικα ίσως δεν ειμαι όσο χαμένη νομιζα.

Τοτε, μια αναίπεσθητη σκέψη ήρθε στο μυαλο μου. Τι κι αν αυτο ειναι μια ακομα δοκιμασία; Οι γηραιότεροι δεν θα με άφηναν ετσι αν διέτρεχα καποιο κίνδυνο. Έκλεισα τα ματια μου καθως ήμουν στο μαύρο πέπλο ακομα και πήρα μια βαθιά ανάσα. Επικεντρώθηκα στο ποσο πολυ ηθελα να τα ανοίξω. Ποσο πολυ ηθελα να δω το πρόσωπο του.

Δεν ηταν εύκολο να βαλλω τις σκέψεις μου σε σειρά ουτε να τις πάνω ξεκάθαρες αλλα θα έκανα ο,τι μπορουσα. Το μαύρο του σκοταδιού άρχισε να αλλάζει. Αισθανόμουν μια αναίπεσθητη κίνηση στις σκιές του και τελικα, άλλαξε χρωμα και μορφή κι έγινε πιο πολυ σαν μια γκρι διάσταση. Ειναι βελτίωση αυτο ετσι;