Νούμερο Έντεκα (#Wattys2016)

{3} Η άρχη

Ελ

Σήμερα, ο Μαρκ ήταν πολύ ήσυχος.Συνήθως, όταν καταλαβαίνει οτι πρόκειται να τον βγάλω βόλτα, χοροπηδάει πάνω κάτω μες το σπίτι αρπάζοντας το κόκκινο λουράκι του από το δωμάτιο μου και χτυπώντας το στο πάτωμα μέχρι να βεβαιωθεί οτι δεν τον κοροοϊδεύω.Παρά τα δώδεκα χρόνια του έχει αστείρευτη ενέργεια.Αλλά όσο και να απολαμβάνω τις χαρές του, τη σημερινή ηρεμία του θα την εκμεταλευόμουν.Ήμουν αρκετά κουρασμένη για χοροπηδήματα και παιχνίδια.Αν και σίγουρα θα κατάφερνε να του πετάξω κανένα ξύλο για να το φέρει αργότερα, τώρα απλά αρκούνταν στο να περπατάει ήσυχα δίπλα μου στο δρόμο μας προς το πάρκο.Πάντα με σεβόταν.
  Το Τορόντο είχε αρχίσει να αποχαιρετά τους πολίτες του για τους καλοκαιρινούς μήνες.Και αυτό φαινόταν στους δρόμους.Τα άλλοτε γεμάτα από κόσμο πεζοδρόμια τώρα ήταν ερημωμένα και τα αυτοκίνητα ήταν εμφανώς λιγότερα από άλλες μέρες.Καλό αυτό.Η πόλη είναι όμορφη όταν είναι ήσυχη.Μετά από περίπου δέκα λεπτά, το πάρκο άρχισε να κάνει την εμφάνιση του κι εγώ επιτάχυνα το βήμα μου.Ο Μαρκ ακολούθησε το ρυθμό μου χωρίς να διαμαρτυρηθεί. Ελέγχοντας τον τελευταίο δρόμο για αυτοκίνητα έφτασα στο πάρκο και πριν προλάβω να σκύψω για να λύσω το λουρί του Μαρκ, εκείνος γλίστρησε μέσα απ'αυτό και άρχισε να τρέχει προς τη πρασινάδα.
  Εγώ από την άλλη ξεκίνησα να περπατάω αργά κατά μήκος του πάρκου, προσπερνώντας τα διάσπαρτα παγκάκια και τις  μπάλες των μικρών παιδιών που έπαιζαν ποδόσφαιρο λίγο έξω από τη παιδική χαρά στην άκρη του.Ακολουθούσα το πλακόστρωτο δρόμο ανάμεσα σε δύο τεράστιες εκτάσεις γρασιδιού με τα παγκάκια στοιβαγμένα το ένα δίπλα στο άλλο σε μια μάλλον φυσιολογική απόσταση.Έψαχνα ένα ήσυχο μέρος μακριά από τον κόσμο στο πάρκο για να καταφέρω να ξεκουράσω λίγο το πνεύμα μου.Χρειαζόμουν γαλήνη.Η χθεσινή νύχτα ήταν αρκετά ανήσυχη και το μόνο που ήθελα αυτή τη στιγμή ήταν οι φωνές και τα βουητά από τις συζητήσεις των γύρω μου.Γι' αυτό πήγα  αριστερά στο βάθος του πάρκου όπου βρίσκονται περίπου τέσσερα παγκάκια που κανένας δεν επιλέγει να καθίσει εκεί.Καθώς προχωρούσα ο Μαρκ με εντόπισε και ήρθε κοντά μου για να σιγουρευτεί οτι δεν τον εγκαταλείπω.Εγώ έσκυψα και χάιδεψα το δεξί αυτάκι του.Εκείνος τινάχτηκε και άρχισε να τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση.Του χαμογέλασα και συνέχισα να προχωράω.
  Όταν βρήκα ένα σκιερό παγκάκι και αφού έλεγξα αν ο Μαρκ ήταν κοντά, αποφάσισα να ξεκουράσω το σώμα μου πριν εκείνος θυμηθεί οτι είμαι εδώ και αρχίσει τα παιχνίδια.Αισθανόμουν για πρώτη φορά σήμερα, φυσιολογικά.Δεν είχα άγχος.Αντίθετα ήμουν ενθουσιασμένη.
  Καθόμουν μόνη μου στο παγκάκι για περίπου πέντε λεπτά, ενώ τα άλλα παγκάκια άλλαζαν επισκέπτες κάθε τόσο.Ώσπου τελικά απορρίφθηκαν από όλους και έμεινα ολομόναχη.Έτσι, έβγαλα από το σάκο μου ένα βιβλίο που αγόρασα χθες το βράδυ και ξεκίνησα να το διαβάζω για να περάσει η ώρα.Πριν προλάβω να διαβάσω την αφιέρωση, ένιωσα τη παρουσία κάποιου απέναντι μου.Σήκωσα το βλέμμα μου και τα μάτια μου συνάντησαν ένα ζευγάρι κεχρυμπαρένιων ματιών.Ανήκαν σ'ένα νεαρό αγόρι κοντά στην ηλικία μου.Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω.Τον παρατήρησα για λίγα δευτερόλεπτα ακόμα.Έμοιαζε εξουθενωμένος και βαθιά πληγωμένος.Έριξε βίαια το βάρος του σ'ένα από τα παγκάκια και με κοίταξε για μια ανεπαίσθητη στιγμή.Εγώ χαμήλωσα το βλέμμα μου και βυθίστηκα στο βιβλίο μου.Δεν ήθελα να τον κοιτάω, πόναγε η ψυχή μου.Αλλά δεν ήξερα γιατί.