Νούμερο Έντεκα (#Wattys2016)

{4} A change in the weather

Ελ

Με ρώταγε για τους λύκους.Καθόλου περίεργο.Αλλά δεν με πείραζε πολύ.Ήθελα να μιλήσουμε.Φαινόταν αρκετό για να τον κάνει να ξεχαστεί από τον πόνο που έτρωγε τη ψυχή του.Μα είμαι σίγουρη πως δεν ήταν.Το έβλεπα στα μάτια του.Το μόνο πράγμα που τους έδινε λάμψη ήταν το φως του ήλιου που έπεφτε αυθάδικα πάνω τους.Από μόνα τους ήταν σκοτεινά, θλιμμένα και ένα πέπλο πόνου τα σκέπαζε.Ήθελα να το αλλάξω αυτό, γιατί επηρέαζε κι εμένα.Αλλά δεν ήξερα πως, θα το μάθαινα όμως."Ναι, γιατί όχι;Μάλλον θα αναφέρεσαι στον Μαρκ." απάντησα τελικά διακόπτοντας επίτηδες τις σκέψεις μου, δείχνοντας το καφεγκρί λυκάκι που στεκόταν δίπλα μου.Μετά συνειδητοποίησα ότι ίσως αναφερόταν στο σκυλί μου."Μαρκ τον λένε;" ρώτησε εκείνος δείχνοντας μου ένα όμορφο στραβό χαμόγελο καθώς έσκυβε για να τον χαϊδέψει."Ναι.Σε συμπάθησε." του είπα και το εννοούσα.Ο Μαρκ δύσκολα πλησίαζε με τόση αγάπη κάποιον ξένο.Ίσως αυτή τη φορά ένιωθε όπως εγώ.Ότι τον ήξερα τον Σαμ.Καιρό τώρα.Ότι ήταν κομμάτι της ζωής μου από πάντα.Κι όμως αυτή είναι η πρώτη φορά που τον βλέπω.

Παρακολουθούσα σιωπηλά τον Μαρκ να παίζει με τον Σαμ, πράγμα που εκείνος έμοιαζε να απολαμβάνει γι' αυτό και δεν είπα κάτι.Το απολάμβανα κι εγώ μαζί τους, είναι η αλήθεια.Ήταν όμορφο να τους βλέπεις μαζί.Νόμιζες πως ο ένας καταλάβαινε απόλυτα τον άλλον.Το βλέμμα μου πέταξε στον Σαμ και τον απομόνωσε.Δεν έβλεπα τίποτα άλλο.Τα μαλλιά του έπεφταν ασταμάτητα στο πρόσωπο του καθώς κυνήγαγε τον Μαρκ, αλλά δεν τα παραμέριζε.Τα μάτια του φαίνονταν να βρίσκουν τη χαμένη λάμψη τους αλλά αργά ή γρήγορα την έχαναν και πάλι.Πόσο ήθελα να μάθω τι του συνέβαινε.Εκείνος καθ'όλη τη διάρκεια των παρατεταμένων βλεμμάτων μου, μου έριχνε γρήγορες ματιές, μα εγώ δεν κοίταζα αλλού.Προσπαθούσα να τον καταλάβω έτσι κι αλλιώς, οπότε δεν μ'ένοιαζε.Τότε, ένιωσα κάτι να δονείται στο σάκο μου.Η μαμά.Χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς να δω τον αριθμό στο κινητό μου, το σήκωσα και είπα:"Έλα μαμά.Ερχόμαστε!" κι έκλεισα το τηλέφωνο.Είχαμε ήδη αργήσει.Ο καυτός, μεσημεριανός ήλιος είχε κάνει την εμφάνιση του στον ουρανό, καίγοντας αδίστακτα ο,τι βρισκόταν κάτω από την τεράστια εμβέλεια του φωτός του.Το σχεδόν λευκό δέρμα μου θα κοκκίνιζε σύντομα.Ο Σαμ στο άκουσμα της απάντησης μου σηκώθηκε και όρθωσε το ανάστημα του μπροστά μου ώστε τα μάτια του να αντικρίσουν τα δικά μου.Δεν ήταν πολύ πιο ψηλός από μένα αλλά το λεπτό κορμί του, τον έκανε να δείχνει πιο ψηλό.Τα κεχρυμπαρένια μάτια του φαίνονταν πιο κίτρινα στο φως του ήλιου, πράγμα, που δυσκόλευε ακόμη περισσότερο την κατάσταση.Πραγματικά δεν ήθελα να φύγω.Ένιωθα καλά με τον Σαμ.Εκείνος παρέμεινε στη θέση του και δεν είπε τίποτα, περίμενε να μιλήσω εγώ.Απλώς με κοίταζε.Ήθελα να επεξεργαστώ το βλέμμα του, αλλά δεν είχα την πολυτέλεια του χρόνου.