Νούμερο Έντεκα (#Wattys2016)

{2} Σαμ

Σαμ

Πόνος.Πολύ βαθύς, έντονος πόνος.Πονάει η ψυχή μου.Το σώμα μου.Και το μυαλό μου.Έτσι είναι λοιπόν όταν χάνεις κάποιον που αγαπάς με όλη σου τη καρδιά.Όλο σου το σώμα τιμωρεί τη ύπαρξή σου γιατί δεν κατάφερες να τον σώσεις.Να χαθείς εσύ κι όχι αυτός.Να εξαφανιστείς σ'ένα σύννεφο από αναμνήσεις.Εκεί φαίνεται πως ανήκεις πια.Αλλά αυτός πήρε τη θέση σου.Τη θέση μου.Μου λείπει ήδη τόσο πολύ.Τα χέρια μου τρέμουν από το πόνο της απουσίας του και τα μάτια μου δακρύζουν αδιάκοπα.Δεν μπορώ να τα σταματήσω.Δέχονται πια εντολές από τη ψυχή, όχι από το μυαλό.Κι εγώ είμαι ανήμπορος.Έχω παραδοθεί ενώ ένα μαχαίρι ασταμάτητα μου τρυπάει τη καρδιά.

Έπρεπε να ήμουν εκεί.Ασφυκτιώ.Οι τύψεις γεμίζουν το δωμάτιο σαν εκατοντάδες μέλισσες που βουήζουν απειλητικά.Δεν ακούω πια.Με τυλίγουν από τη κορυφή ως τα νύχια και δυναμώνουν τους ήχους που με βασανίζουν.Θέλω να φύγω από'δω.Καλύτερα να είχα πεθάνει.

Περιπλανιέμαι στο σπίτι, που πια φαντάζει άδειο.Ακουμπάω τη βιβλιοθήκη με τα χιλιάδες βιβλία που είχαμε αγοράσει μαζί.Το χέρι μου σταματάει και αιωρείται μπροστά από ένα δερματόδετο βιβλίο με πορφυρό χρώμα.Φοβάμαι να το αγγίξω.Νομίζω πως θα ξυπνήσει όλες τις αναμνήσεις που προσπαθώ να αποφύγω.Το ακουμπάω.Το μαχαίρι τρυπάει πιο βαθιά την καρδιά μου, κι αυτή ανοίγει και διαλύεται.Ήταν το αγαπημένο του.Μου το διάβαζε όταν ήμουν μικρός, μπροστά από το τζάκι.Η μόνη πατρική φιγούρα που πραγματικά θυμάμαι και τώρα χάθηκε για πάντα.Ήταν ο πατέρας μου και αυτό δεν θα άλλαζε ποτέ, το ξέρω.Αλλά φοβάμαι πως χωρίς τον Τζακ εδώ γύρω, ο κόσμος μπορεί να με βλάψει.

Η Έλσα δεν έχει φανεί από χθες το βράδυ.Την έψαχνα μέχρι το ξημέρωμα γιατί ήξερα πως αυτό που συνέβη την είχε πληγώσει τόσο όσο κι έμενα.Ίσως και περισσότερο.Δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι να βλέπεις τον αγαπημένο σου να πεθαίνει μπροστά στα μάτια σου, κατασπαραγμένο από τους λύκους, κι εσύ να αδυνατείς να τον βοηθήσεις.Ακόμη και να κουνηθείς.Την ένιωθα σαν μητέρα μου και ήθελα να τη δω, να την αγκαλιάσω.Την αισθανόμουν κι ας ήταν μακριά, μα δεν ήταν αρκετό.Κι εγώ τον είδα.Και από τότε δεν σταμάτησα να κλαίω.Τα χέρια μου γέμισαν αίματα, το ίδιο και τα ρούχα μου.Κραυγές έβγαιναν από το στόμα μου και όταν πια έμεινα μόνος με τον Τζακ στην αγκαλιά μου, ακούμπησα το κεφάλι μου στο ξεσκισμένο στέρνο του και ψιθύρησα τις λέξεις, που άλλαξαν τη ζωή μου"Τη ζωή την ζούμε ατενίζοντας μπροστά αλλά την κατανοούμε κοιτάζοντας πίσω.".Και έτσι, μέσα σε μια στιγμή ανταλλάξαμε το σιωπηλό μας αντίο.

Έπρεπε να πάρω αέρα.Όλα αυτά δεν τα άντεχα πια.Έβγαλα τα ματωμένα μου ρούχα, έκανα ένα γρήγορο ντουζ για να ξεπλύνω από το σώμα μου τη μυρωδιά του αίματος του, έβαλα μια κοντομάνικη μπορντό μπλούζα, δώρο της Έλσας, το βαθύ μπλε τζιν μου και βγήκα από το σπίτι με προορισμό το κεντρικό πάρκο.Είχα καιρό να παώ εκεί.Μετά την απαγωγή μου τουλάχιστον.Μου θύμιζε ο,τι είχα χάσει τότε.Αλλά σημερα ο πόνος μου ήταν ασύγκρητος.