Νούμερο Έντεκα (#Wattys2016)

{6} Εμπιστοσύνη

Σαμ

Ένα φιλί.Γλυκό, τρυφερό.Το δέρμα μου μούδιασε στο σημείο που ακούμπησαν τα χείλη της και η καρδιά μου χτύπαγε δυνατά, γρήγορα.Με πίστευε πια.Με εμπιστευόταν.Το έβλεπα στα γκρίζα μάτια της όταν πια απομάκρυνε το πρόσωπο της από το δικό μου.Τώρα θα τη προστάτευα, θα τη βοηθούσα να το ξεπεράσει όλο αυτό.Θα δουλεύαμε μαζί για να αναγνωρίσουμε τη φυλή της, τις δυνάμεις της.Αν δεν ήταν από τη δίκη μου φυλή όμως;Δεν μπορούσα να τη χάσω.Ήμουν δεμένος μαζί της και αυτό δεν μπορούσε να το αρνηθεί κανένας από τους δυό μας.Δεν θα την έχανα, όχι.Ό,τι κι αν συνέβαινε θα την είχα κοντά μου.
Εκείνη δεν μίλησε αν και κατάλαβε ότι κάτι δυσάρεστο απασχολούσε τις σκέψεις μου.Απλώς επεξεργαζόταν το πρόσωπο μου, περιμένοντας να της εξηγήσω τι θα κάναμε μετά.Την κοίταξα ενώ η καρδιά μου συνέχιζε να τινάζεται στο στήθος μου.Σκέφτηκα για λίγο τις προοπτικές.
"Θα μάθουμε που ανήκεις, Ελ, στο υπόσχομαι.Θα σε προστατεύσω από κάθε κίνδυνο.Το μόνο που χρειάζομαι είναι η εμπιστοσύνη σου και χαίρομαι που πια την έχω." είπα ήρεμα προσπαθώντας να μην τη ταράξω με τα λόγια μου.Δεν ήταν εύκολο γι' αυτήν να ανακαλύπτει ότι είναι ένα μαγικό πλάσμα που μεταμορφώνεται σε λύκο.Τα μάτια της ήταν ακριβώς απέναντι από τα δικά μου κι εγώ ήμουν ακόμη γονατιστός μπροστά της.Ένιωθα γαλήνιος.Ακριβώς εκεί όπου ανήκω.Θα μπορούσα να τη κοιτάζω για ώρες, να αγγίζω τα μαλλιά της απαλά με τα δάχτυλα μου και να την έχω κοντά μου συνέχεια.Σηκώθηκα αργά κι έκατσα τοσό κοντά της ώστε τα πόδια μας να ακουμπάνε.Δεν είχε πει τιποτά μέχρι που μου έπιασε το χέρι και με κοίταξε γλυκά, μα τα μάτια της φαίνονταν φοβισμένα.
"Σαμ, το ξέρω ότι θα με προστατεύσεις...απλά φοβάμαι.Δεν ξέρω τι να κάνω πια.Τι να πω στη μητέρα μου;" είπε και σταμάτησε για λίγο.Πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε προσπαθώντας να ακουστεί απόλυτα ψύχραιμη, "Δεν πρέπει να μεταμορφωθώ κάποτε;Γιατί δεν το έχω κάνει τόσο καιρό;Δεν υποτίθεται ότι αυτό γίνεται μόνο του κάποια στιγμή;".
"Αυτό δεν το έχω καταλάβει ακόμα.Οι γονείς σου τι είναι;Εννοώ μήπως έχεις παρατηρήσει κάτι περίεργο στη συμπεριφορά τους;" είπα έχοντας αμφιβολίες.Υπάρχουν και περιπτώσεις όπου κάποιος γεννιέται με αυτό το χάρισμα από απλούς ανθρώπους.
"Όχι, όχι.Η μαμά είναι άνθρωπος, είμαι σίγουρη.Δεν κρύβει κάτι, το ξέρω.Από την άλλη ο πατέρας μου έχει πεθάνει εδώ και καιρό, αν και δεν είχα παρατηρήσει κάτι περίεργο όσο ζούσε." μου απάντησε γρήγορα.Προσπαθούσε να βάλλει τις σκέψεις της σε σειρά.Της έπιασα το χέρι.Ήθελα να ξέρει πως θα είμαι πάντα εκεί για εκείνη.Δεν ήξερα γιατί αλλά έτσι ένιωθα.
"Δεν είσαι μόνη σου, Ελ.Έχεις εμένα.Μην ανησυχείς θα τη βρούμε την άκρη." της είπα καθησυχαστικά.Εκείνη έγνεψε ότι το ξέρει και ξάπλωσε στο κρεβάτι μου.
"Εύχομαι να σε είχα γνωρίσει υπό αλλές συνθήκες.Να είμασταν άνθρωποι.Να κάναμε βόλτες...να μαλώνανε για χαζά πράγματα..να.." δεν ολοκλήρωσε τη πρόταση της κι ένα δάκρυ κύλησε από το μάτι της, βρέχοντας τελικά το μαξιλάρι μου.Είχε δίκιο κι εγώ το ευχόμουν αυτό.Τα πράγματα θα ήταν δύσκολα από εδώ και μπρος, μα θα τα καταφέρναμε.Τη κοίταξα για λίγο πριν τη πλησιάσω.Βλέποντας τη έτσι ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου, ευάλωτη και δακρυσμένη, πόναγα κι εγώ.Ήταν όμως τόσο όμορφη.Το πρόσωπο της ήταν καθαρό και τα μάτια της έλαμπαν.Πήγα κοντά της και ξάπλωσα δίπλα της κοιτώντας το ταβάνι.
"Από τη πρώτη στιγμή που σε είδα, ευχόμουν να μην ήμουν όπως είμαι.Για πρώτη φορά στη ζωή μου είχα την ανάγκη να απαλλαγώ από τη λυκίσια μου ύπαρξη.Ήθελα όλα να ήταν πιο απλά, να μπορούσα να σε πλησιάσω." είπα σοβαρά, καθώς σκεφτόμουν τη πίεση που ένιωθα λόγω του Κώδικα της φυλής μας.Όμως ευτυχώς τώρα μπορούσα να είμαι κοντά της χωρίς προβλήματα και όρους.
"Τι εννοείς να με πλησιάσεις;Μα το έκανες.Μπορούσες." είπε εκείνη και γύρισε για να με κοιτάξει.Ένιωθα το βλέμμα της μα δεν την κοίταξα.
"Υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στο 'θέλω' και το 'μπορώ'." της είπα και γύρισα το σώμα μου προς το δικό της.Τώρα τη κοίταζα στα μάτια.
"Δεν σε καταλαβαίνω, Σαμ." είπε χαμογελώντας αλλά το βλέμμα της ήταν έντονο.Περίμενε να της εξηγήσω.
"Στη φυλή μου υπάρχει ένας απαράβατος κανόνας.Κανείς από μας δεν μπορεί να συνάψει σχέσεις με άνθρωπο.Άλλες φυλές δεν το έχουν αυτό, εμείς όμως.." της είπα αφήνοντας τη φράση μου επίτηδες μετέωρη.Έκλεισε τα μάτια της αλλά το χαμόγελο δεν εγκατέλειψε τα χείλη της.
"Ευτυχώς δηλαδή που ήρθαν έτσι τα πράγματα." αστειεύτηκε.Χαμογέλασα κι εκείνη άνοιξε τα μάτια της.Εγώ έμεινα να τη κοιτάζω.Δεν ήθελα να φύγει.Μου άρεσε να την έχω κοντά μου.Εκείνη σαν να διάβασε τις σκέψεις μου ήρθε πιο κοντά με το σώμα της να ακουμπάει το δικό μου και τα μάτια της ακόμα καρφωμένα στα δικά μου.Για μια στιγμή χάθηκα από τον κόσμο.Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει και τα μηνίγγια μου ακολουθούσαν το ρυθμό της.Η Ελ ακούμπησε το κεφάλι της ατο στέρνο μου.
"Νιώθω ασφαλής κοντά σου.Πόσο χαίρομαι που δεν είμαι μόνη σ'αυτό." είπε κουρασμένα.Εγώ άγγιξα τη πλάτη της με το χέρι μου κι εκείνη χώθηκε πιο βαθιά στην αγκαλιά μου.Τα μαλλιά της μύριζαν τριαντάφυλλο κι εγώ δεν σταματηςα να ειςπνεω το άρωμα τους.Τα χέρια της πάνω στη κοιλιά και το στέρνο μου την κράταγαν σφιχτά πάνω στο σώμα μου.Αίσθανομουν πολύ περίεργα.Ακόμα κι αν ήμασταν τόσο κοντά εγώ ήθελα κάτι παραπάνω.Εκείνη σήκωσε το βλέμμα της και με κοίταξε τρυφερά.Μετά επέστρεψε στη προηγούμενη θέση της.Τότε άκουσα κλειδιά στη πόρτα και ανασηκώθηκα απαλά περιμένοντας να μετακινήσει το κεφαλι της.Όταν το έκανε σηκώθηκα όρθιος κι εκείνη με ακολούθησε αμέσως.
"Έλα είναι κάποιος που θέλω να γνωρίσεις." είπα γλυκά και της έπιασα το χέρι οδηγώντας τη στο σαλόνι.