THE SHADOWS OF THE MANSION

CHAPTER 17

Habang ang kaluluwa ni Samantha ay nababalot ng takot at pangarap ng kalungkutan, ang silid na kanyang tinitingnan ay nagsimulang magbago. Ang mga dingding ay unti-unting nabasag, at ang mga pader ay nagsimula nang maglabas ng itim na usok. Ang buong mansyon ay parang lumulubog sa ilalim ng kalaliman ng impyerno. Ang madilim na usok ay nagsimulang magbuntung-hininga at lumamon ng lahat ng naroroon.

"Sumama ka sa amin," sabi ng isang boses mula sa dilim, ang tono ay parang inaakit siya. "Wala kang ligtas na lugar dito. Pag-aari ka na namin."

Ang mga kaluluwa na nasa paligid ay nagsimulang maglakad papalapit sa kanya, ang kanilang mga katawan ay nagsisilbing mga anino na sumasalubong sa kanyang paghinga. Lahat ng kanyang lakas ay naubos na, at ang kanyang katawan ay nagsimulang magdugo. Ang sakit at takot ay patuloy na sumisikò sa bawat bahagi ng kanyang katawan. Ang buong mansyon ay naglalabas ng matinding ingay na para bang may isang napakalaking nilalang na gumugulong sa kanyang mga tainga.

Isang malakas na sigaw ang bumaon sa kanyang tenga. Ang lahat ng kaluluwa ay nagsimulang magpalitan ng mga anyo—mula sa mga malupit na nilalang, naging mga anak ng mga demonyo. Tumulo ang mga luha ni Samantha at ang kanyang katawan ay hindi na makagalaw.

"Babayaran mo ang lahat," isang malupit na tinig ang bumulong mula sa kanyang likod. Ang mga kamay ng mga kaluluwa ay dumapo sa kanyang balat, at siya'y natagpuan na naglalakad sa isang madilim na landas—isang landas na puno ng pagnanasa, paghihiganti, at paglimos ng kaluluwa.

At sa huli, ang mansyon ay pumasok sa isang bagong yugto ng dilim—isang lugar na tanging mga kaluluwa ng mga hindi nakabayad ng kasalanan ang maghihintay upang maging bahagi ng kasaysayan ng mundong ito.