THE SHADOWS OF THE MANSION

CHAPTER 11

Samantha ay tumayo at naglakad patungo sa malaking pinto sa dulo ng silid. Ang mga kaluluwa sa paligid ay nagsimulang humihiyaw ng malupit, ang mga mata nila ay puno ng galit. Pakiramdam niya ay napapaligiran siya ng mga presensya na hindi kayang ipaliwanag ng rason.

Sa kanyang kabila, ang medalyon ay patuloy na kumikislap, tila tumatawag sa kanya, nag-aanyaya. Ngunit sa kabila ng lahat ng nararamdaman niyang takot at pagkalito, alam niyang kailangan niyang magdesisyon. Haharapin niya ba ang mga lihim ng mansyon, at ng kanyang pamilya? O iiwasan na lang niya ang lahat at lumayo, kahit na ang paglayo ay magdudulot ng mas matinding panganib?

"Ang kasaysayan na ito ay hindi mo kayang baguhin," sabi ng boses sa kanyang likuran. "Ang iyong pamilya ay hindi maaaring makawala. Kailangan nilang magbayad."

Si Samantha ay tumigil, ang mga mata ay nakatuon sa medalyon. "Hindi ako magpapatalo," ang kanyang boses ay puno ng determinasyon. "Hindi ko papayagan na mangyari ang masama. May paraan upang tapusin ito."

Bago siya makagalaw, ang buong mansyon ay umalog. Ang mga pader ay parang gumagalaw, ang kisame ay nagsimulang mag-crack. Ang mga kaluluwa ay sumabog mula sa dilim, ang kanilang mga mata ay nag-aalab na may mga pangako ng paghihiganti.

Sa huling pagkakataon, si Samantha ay naglakad papalapit sa medalyon. Inilagay niya ito sa kanyang dibdib, at isang napakalakas na liwanag ang sumik mula rito. Sa huli, natuklasan niya na ang tanging paraan upang tapusin ang sumpa ay ang pagpasok ng kanyang sariling kaluluwa sa isang kasunduan sa mga kaluluwang sumisira sa mansyon.

Ang lahat ay tumahimik, at ang mga kaluluwa ay umalis sa kanyang katawan. Sa wakas, natapos din ang kabigat na misyon na nakatali sa kanyang pamilya. Ngunit sa kanyang huling paghinga, siya ay naging isang bahagi ng mas malawak na kasaysayan—at ang mansyon, bagama't wala nang buhay, ay nagpatuloy pa rin, naghihintay ng bagong kaluluwa upang dumaan sa madilim nitong daan.