THE SHADOWS OF THE MANSION

CHAPTER 22

Habang patuloy na umuusad si Samantha sa kanyang misyon, nararamdaman niya na ang mga kaluluwa ay nagsisimula nang magsanib sa kanya, tila ang kanilang mga galit at kalungkutan ay nakadikit na sa kanyang sarili. At sa bawat hakbang na kanyang ginagawa, ang madilim na mundo ay tila nagiging mas makapal at mas mapanghamon.

Dahil sa kabigatan ng pakiramdam, nakaramdam siya ng matinding lungkot na hindi maipaliwanag. Napansin niyang ang pinto sa harapan niya ay nagsimulang magbukas nang dahan-dahan, ang liwanag ay patuloy na nagsusumigaw upang magdala ng pag-asa. Ngunit may isang bagay na bumangon sa kanyang isipan: *Hindi lahat ng kaluluwa ay nangangailangan ng paglaya—may mga kaluluwang mas gugustuhin pang manatili sa dilim.*

Nagpatuloy siya sa pagpasok sa pinto, ang mga kaluluwa sa paligid ay nagsimulang magbulung-bulungan, parang may mga alingawngaw na nagmumula sa kanilang mga labi. Ang lugar ay naging tahimik na tanging ang kanyang paghinga ang maririnig.

At sa kabila ng lahat ng takot at pagdududa, isang matinding liwanag ang dumaan mula sa pinto at pumasok sa kanyang katawan. Sa pagkakaroon ng liwanag, isang mala-himala na pwersa ang gumising sa kanyang katawan. Ang mga kaluluwang na-trap sa lugar ay nagsimulang magbigay ng kanilang mga huling hininga, at ang kanilang mga mata ay muling nagningning, hindi ng galit, kundi ng pasasalamat.

At sa mga huling sandali ng mga kaluluwang iyon, naramdaman ni Samantha na siya ay nagtagumpay. Ngunit alam niyang hindi pa tapos ang kanyang misyon. Ang mansyon ay patuloy na naghihintay, ngunit sa mga pagdapo ng liwanag, ang dilim ay muling magwawakas.

Naramdaman niyang siya ay malapit nang lumabas, ngunit may isang huling tanong na pumukaw sa kanyang isipan: "Paano kung ang aking kaligtasan ay hindi ang katapusan?"