Nasa Cafe Book store na ako para isauli ang libro. Ayuko namang hindi tumupad sa napag-usapan namin ng lalaking iyon.
Naghintay muna ako ng ilang saglit at naupo sa may sofa malapit sa glass wall.
I am playing my fingers nang may tumawag sa aking pansin.
"Miss,are you done?" He siflty asked. Damn,this voice.
"Oh,ika pala ,haha." I ackwardly laughed. Ngumisi ito.
"Well,it's time.for the book." Ngiti niya.
Nagtungo kami sa countwr para isauli ko ito at kunin ang card ko tsaka naman niya hiniram.
Paalis na ako nang may humila sa kamay ko nang nasa labas ako ng book store.
"Excuse me, can I treat you lunch?" He followed me.
“ I just wanted to say thank you for lending me that book,” he said, his voice cheerful. “I really enjoyed it. So, I’d like to treat you to lunch as a thank you.”
I blinked in surprise, glancing down at his hand still holding mine. “Whoa there! I don’t even know your name!” I laughed, trying to lighten the moment.
He chuckled and let go of my hand, but his warm gaze held mine. “Fair point! I’m Rafael but call me Raf, just a guy who appreciates good literature and good company.”
“Okay, Raf,” I said, my curiosity piqued. “But do you always treat strangers to lunch? What’s your angle here?” I raised an eyebrow playfully.
“No angle,” he replied, grinning.
I considered his offer for a moment. He seemed genuine and kind, and there was something refreshing about his straightforwardness. “Alright then,” I said with a smile. “But only if you promise not to steal my fries.”
“Deal!” he laughed.
“How about that little restaurant down the street? They have the best sandwiches.”
“Sounds perfect,” I replied, feeling a flutter of excitement as we started walking together.
Nakamask parin ako kahit na nasa restuarant na kami. Kakaunti lng ang costumers at mga may edad narin, I'm relieved at walanf makakakilala sa akin dito.
Nagtaka din ako kase bakit hindi ma lng ako mamukhaan ni Raf,baka hindi siya mahilig sa PPOP, at tsaka hindi lang naman kami ang PPOP group dito sa Pilipinas, pagkatapos namin ay marami narin ang nagsilabasamg iba pa.
"What do you like to eat?" Napatingin ako sa menu.
Puro gulay.
"I want this one,and this." Turo ko.
Nahiya naman akong umofder ng marami kase hindi naman kami masyadong close.
"Okay,sure ka yan lng?" He asked again.
"Yeah."
*buz buz*
Saglit akong napatingin sa cellphone ko.
Umalis narin ang kasama ko para umorder.
●Oscar
>Met me at the office,may announcement ako.
Nang nabasa ko iyon ah agad kong itinago ang cellphone ko.
Pagkatapos naming kumain ay nagpaalam narin ako sa kanya.
"Wait I-".
Nilingon ko siya.
"May I know your name, miss?" Oo nga pala,sa tagal naming magkausap kanina ay hindi ko na nasabi ang pangalan ko.
Ngumiti ako,"Stephanie."
Gumanti naman siya ng ngiti at lumapit sa akin nang nakapamulsa.
He reached his right hand to me luring for a hand shake, " Nice meeting you, Stephanie."
"Nice meeting you din, Raf." I reached his hand.
Tuluyan ko na siyang iniwan. Ang lalaking iyon ay mukhang mabait at magalang pero there's something fishy about him, he looks mysterious.
"Kelly, ikaw daw ang gusto nilang pumalit sa character ni Sheena Villamor na katambal daoat ni Keisho."
Napanganga napang ako sa narinig ko. Bakit ako?
"Why,me." Umirap ako. Alam kong hindi ito magandang desisyon.
"Kung gusto mong tanggapin ang project, sabihin mo lang sa akin." Tugon ni oscar na nakadungaw sa akin na nakaupo sa office table niya.
"Sa anong dahilan na ako ang aarte?" Nawiwindang na tanong ko.
"Because, they've seen a lot of chemistry towards you two." Napangisi ako ng sarkastiko. Alam ko na 'toh eh. Gusto lang nilang kunin ang mata ng mga tao. Dadagdagan lang nila ang issue.
"No,I can't."
"Why you're friends." Si Oscar.
"You don't understand, Oscar." I rolled my eys and crossed my arms.
"Pero sana pag-isipan mo." Iniwan akp ni Oscar sa loob. May kailangan na kase siyang asikasuhin sa labas.
'Bakit ba palaging ako ang naiipit?' I murmured at napasandal sa couch,hinayaang mahulog ang sarili sa sahig.
END OF CHAPTER 9
😘😘😘
YOU ARE READING
"I Loved You First"-Keisho
RomanceI have gained what I always wanted since I was a child-to become an artist. Nakapag-aral ako sa magandang unibersidad at maraming nakakasamang bigating artista. But what about him? Lagi ko siyang pinapantasya,lagi siyang laman ng isip ko. But my l...
