Skandal na pierwszej stronie

Rozdział 22

O. MÓJ. BOŻE!!!! 6/11/2024 Skandal zdobył pierwszy tysiąc, a dziś jest już 1500 odsłon!!! Jesteście szaleni!!! Kocham was, nie zmieniajcie się! DZIĘKUJĘ <3

W ramach podziękowania, łapcie bonusowy rozdział.

ENJOY!

W ciągu tygodnia Jason i ja wypracowaliśmy prosty schemat: punkt ósma trzydzieści zjawiał się w moich drzwiach z różą w dłoni, którą każdorazowo zostawiałam w aucie i w ciszy jechaliśmy do firmy. Mężczyzna parkował w ustalonym miejscu i jechał do Brookvale Hush, gdzie czekał, aż wejdę do środka. O siedemnastej odwoził mnie z powrotem.

Jedynymi momentami, kiedy to ja przerywałam ciszę, były krótkie pytania o Hyu. Odkąd zniknął, żadnemu z nas nie dał znaku życia. Z każdym dniem mój niepokój o przyjaciela rósł. Brak wiadomości niekoniecznie musiał oznaczać coś złego, jednak to nie pomagało w uspokojeniu obaw. Jason też się martwił, nawet jeśli nie chciał tego okazać.

Właśnie wpychałam do ust kolejnego żelka, gdy przed moim biurkiem pojawiła się Caroline Turner.

Caroline była redaktorką naczelną w naszej firmie. To ona decydowała, co i gdzie pojawi się w najnowszym numerze. Często porównywano ją do Mirandy Priestly z „Diabeł ubiera się u Prady", choć z wyglądu w ogóle jej nie przypominała. W przeciwieństwie do filmowej bohaterki, redaktorka naczelna miała czarne, kręcone włosy, które sięgały jej do połowy pleców i idealną figurę w kształcie klepsydry.

Zawsze chciałam z nią pracować. Była inteligentna i z łatwością przewidywała, co się sprzeda. Odkąd zatrudnił ją poprzedni prezes – David Hoffman, sprzedaż magazynu znacząco wzrosła.

– Isabell, jesteśmy pod wrażeniem pracy, jaką wykonałaś i chcemy dać ci szansę – zaczęła bez powitania. – Mogłabyś dorywczo zająć się kilkoma artykułami. Nie zawsze będą to wywiady. Oczywiście wzrośnie też twoja pensja. Co ty na to?

– O mój Boże! – Zakryłam usta dłonią i wstałam. – Dziękuję.

– Niestety, nie zwalnia cię to z twoich obecnych obowiązków, więc czeka cię sporo pracy, ale wierzę, że sobie poradzisz – powiedziała tonem, który powinien ostudzić mój zapał, ale nie dbałam o to. Mogłam pracować po godzinach, jeśli to oznaczało osiągnięcie celu.

– Rozumiem.

Kobieta podała mi dłoń, a potem odeszła, zostawiając mnie samą z nowymi informacjami. Łzy wzruszenia rozmazały obraz. Tak długo o tym marzyłam i w końcu ktoś zauważył mój potencjał. Będę mogła stać się prawdziwą dziennikarką.

Wierciłam i szczerzyłam się do ekranu, gdy redagowałam kolejny tekst, tym razem o najmodniejszych fryzurach na nadchodzący sezon.

Jeszcze nie zdążyłam oblać z rodzicami jednego sukcesu, a już napatoczył się kolejny. Zadzwoniłam do mamy z dobrymi nowinami. Obiecała przyjechać z tatą w ten weekend, byśmy mogli świętować oba. Nareszcie w moim życiu miała miejsce jakaś dobra rzecz. Była to miła odmiana po ostatnich stresujących tygodniach.

Szybkim krokiem poszłam do Jasona. Jego nadopiekuńczość w ostatnim czasie dała mi się we znaki, dlatego wolałam go przygotować na moje sobotnie plany. Oparłam się o framugę drzwi, próbując wyglądać na wyluzowaną, choć w środku każdy mięsień miałam napięty z nadmiaru emocji.

– Stąd czuję, że się czaisz. – Był obrócony plecami do wyjścia. Zrobiłoby to na mnie wrażenie, gdyby nie to, że przywykłam do takiego zachowania. Jason często wyczuwał moją obecność.