Mocro Maffia 2

Dubbele Spel

De straten van Amsterdam waren nog vochtig van de regen toen de zon langzaam opkwam. In de schaduw van de stad waren echter twee partijen bezig hun volgende zet te maken. Romanno en de Paus, beiden meedogenloos en vastberaden, hadden dezelfde ambitie: een lading pure cocaïne veiligstellen en hun positie verstevigen. Maar in de onderwereld is niets zeker, en vertrouwen bestaat niet.

Romanno was al vroeg op pad. Hij zat in zijn gepantserde SUV, omringd door zijn beste mannen. Naast hem zat Ciro, die druk bezig was met zijn telefoon.

"Het schip komt binnen om negen uur," zei Ciro. "We hebben de controle over de haven. Niemand komt erdoor zonder dat wij het weten."

Romanno knikte tevreden. "Goed. Zorg ervoor dat er geen verrassingen zijn. Deze lading is te belangrijk."

Ciro keek hem aan, aarzeling in zijn blik. "Wat als de Paus iets probeert? We weten dat hij van deze lading afweet."

Romanno glimlachte kil. "Laat hem maar proberen. Als hij denkt dat hij mij kan uitdagen, zal hij snel ontdekken hoe groot zijn fout is."

Aan de andere kant van de stad zat de Paus in zijn kantoor. Het was een kleine, donkere ruimte gevuld met kaarten, plattegronden en een groot scherm waarop livebeelden van de haven werden getoond. Asraf en Tonnano stonden naast hem, hun gezichten gespannen.

"We weten dat Romanno zijn lading bij terminal 23 zal ophalen," zei de Paus terwijl hij met zijn vinger op de kaart wees. "Hij heeft zware beveiliging, maar dat maakt niet uit. Onze lading komt tegelijkertijd binnen via terminal 18. Dat betekent dat hij afgeleid zal zijn."

Asraf keek sceptisch. "En wat als hij niet afgeleid genoeg is? We hebben geen ruimte voor fouten."

De Paus leunde achterover en glimlachte zelfvoldaan. "Daarom hebben we jou en Tonnano. Jullie zorgen ervoor dat hij het te druk heeft om onze plannen door te hebben. Als hij denkt dat hij ons kan overtreffen, dan zullen we hem een lesje leren."

Tonnano grijnsde. "Dus we pakken niet alleen onze eigen lading, maar ook die van hem?"

"Precies," zei de Paus. "Twee vliegen in één klap."

Romanno's mannen verzamelden zich bij de haven. De beveiliging was zwaar, met gewapende mannen die elke hoek van de terminal in de gaten hielden. Het schip met de cocaïne was precies op tijd aangekomen, en de containers werden snel gelost.

Romanno stapte uit zijn SUV en liep naar een van zijn mannen. "Hoe staat het ervoor?"

"Alles verloopt volgens plan, baas," antwoordde de man. "De container staat klaar om ingeladen te worden. We vertrekken binnen tien minuten."

Romanno knikte en keek om zich heen. Hij voelde zich onaangenaam kalm. Het was te stil. Maar voordat hij iets kon zeggen, hoorde hij in de verte een explosie.

"Wat is dat?" riep Ciro, terwijl hij naar zijn pistool greep.

"Blijf scherp!" schreeuwde Romanno. "Dit is een afleiding!"

Aan de andere kant van de haven waren Asraf en Tonnano bezig met hun eigen operatie. De explosie die ze hadden veroorzaakt bij terminal 20 had precies het effect dat ze hoopten. Romanno's mannen waren op scherp gezet, maar ook verdeeld.

"We hebben ongeveer tien minuten voordat ze doorhebben wat er gebeurt," zei Tonnano terwijl hij langs een rij containers sloop.

Asraf knikte. "Dat is alles wat we nodig hebben."

Ze bereikten de container van Romanno's lading en zagen dat deze al op een vrachtwagen was geladen. Tonnano trok zijn pistool en gebaarde naar de chauffeur die naast de vrachtwagen stond. "Wegwezen."

De man stak zijn handen in de lucht en rende weg zonder enige weerstand. Asraf klom in de cabine en startte de motor. "Laten we gaan."

Tonnano sprong op de bijrijdersstoel en richtte zijn pistool naar buiten, klaar om iedereen die hen probeerde te stoppen neer te schieten.

Ondertussen was de Paus bij terminal 18 bezig met het beveiligen van zijn eigen lading. Hij stond naast Abdil, die het transport coördineerde.

"Zijn Asraf en Tonnano al onderweg?" vroeg Abdil.

De Paus keek op zijn telefoon naar de livebeelden van de haven. Hij zag hoe de vrachtwagen met Romanno's lading zich een weg baande door de chaos. "Ze hebben de lading. Het is nu aan ons om ervoor te zorgen dat we ongezien vertrekken."

Abdil grijnsde. "Ze zullen niet weten wat hen overkomt."

Romanno was woedend. Toen hij bij de plek van de explosie aankwam, zag hij meteen dat het een afleiding was geweest. Hij rende terug naar zijn mannen en schreeuwde bevelen.

"Controleer de container! Zorg dat niemand erbij komt!"

Maar toen hij de vrachtwagen zag vertrekken in de verte, wist hij dat het te laat was. Zijn lading was weg.

"Die verdomde Paus!" riep hij, terwijl hij naar zijn telefoon greep. Hij belde Ciro. "Ik wil iedereen achter die vrachtwagen aan! Zorg dat we die lading terugkrijgen!"

De vrachtwagen met Romanno's cocaïne scheurde door de straten van Amsterdam, met Tonnano achter het stuur. Asraf zat achterin, een pistool in zijn hand.

"We hebben gezelschap!" riep Tonnano, terwijl hij in zijn achteruitkijkspiegel keek. Een SUV vol met Romanno's mannen zat hen op de hielen.

Asraf glimlachte. "Laat ze maar komen." Hij opende de achterdeuren van de vrachtwagen en begon te schieten.

Bij terminal 18 waren de laatste vrachtwagens met de lading van de Paus vertrokken. Hij keek toe terwijl Abdil en zijn mannen de beveiliging sloten en zich klaarmaakten om te vertrekken.

"Alles is onder controle," zei Abdil.

De Paus knikte. "Dan is het nu tijd om Romanno te laten zien wat er gebeurt als je met mij speelt."

Het was diep in de nacht toen Asraf en Tonnano de vrachtwagen eindelijk veilig in een loods hadden geparkeerd. De Paus arriveerde kort daarna en keek met voldoening naar de container.

"Goed gedaan, jongens," zei hij. "Romanno dacht dat hij slim was, maar nu hebben wij alles wat hij had."

Asraf knikte, maar zijn gezicht bleef ernstig. "Dit is nog niet voorbij. Hij zal terugkomen, en harder toeslaan."

De Paus glimlachte kil. "Laat hem maar komen. We zijn klaar voor hem."

In de duisternis van de nacht begon een nieuwe fase van de oorlog. Romanno had een zware slag geleden, maar hij was nog lang niet verslagen.