Gevangen in de onderwereld

Hoofdstuk 7: De keuring (Jack en Fay)

Jack

"Hey Fay en Quinty," begroette ik hen terwijl ik de kamer binnenliep. Quinty rolde met haar ogen, terwijl Fay een verlegen glimlach liet zien. Mijn blik viel op Fay, en ik was meteen onder de indruk. Ze zag er totaal anders uit dan toen ik haar voor het laatst had gezien, verwaarloosd in de cel. Nu, opgefrist en gekleed in een verleidelijk rood pakje, met haar lange blonde haren opgestoken, was ze adembenemend mooi. Ik voelde een blos op mijn wangen verschijnen en schraapte mijn keel.

"Fay, je ziet er fantastisch uit. Goed werk, Quinty," prees ik. "Ben je klaar voor de keuring?"

Fay knikte, een mix van zenuwen en vastberadenheid in haar ogen. "Ja, ik ben er klaar voor," antwoordde ze met een vastberaden stem.

Fay

Met bonzend hart liep ik naast Jack. Zijn woorden galmden nog in mijn hoofd: "Je weet wat je moet doen en hoe belangrijk dit is! Je kunt je niet misdragen; we moeten alles op alles zetten om de honderd procent te halen." Ik voelde de druk op mijn schouders toenemen. Jack keek me dringend aan.

"Ik kan niet al te veel zeggen, maar laten we het erop houden dat als je de 100% niet haalt, je leven een stuk minder leuk gaat zijn dan wanneer je mijn pupil wordt," waarschuwde hij.

Mijn hart bonsde in mijn keel terwijl de auto tot stilstand kwam voor een verlaten fabriek. Angstig keek ik om me heen, maar ondanks mijn blootgestelde kleding voelde ik geen kou. Jack pakte mijn hand vast en gaf een geruststellend knijpje terwijl we samen naar binnen liepen.

De fabriekshal verraste me; de buitenkant was grauw en betonachtig, maar binnen was het prachtig. We werden verwelkomd door een rode loper, omringd door mensen in chique pakken en hoge planten. De ruimte baadde in het licht van schitterende kroonluchters, wat de sfeer verzachtte. Bij binnenkomst kreeg Jack champagne aangeboden en werd hij begroet door verschillende mannen. Het viel me op dat vrouwen in de hal in de minderheid waren.

Jack leidde me naar een open zaal met een podium en een tribune die plaats bood aan honderd mensen. Elke stoel had een lampje, dat op dat moment nog uit was. Op het podium stond een microfoon.

"Kijk, Fay, hier zul jij straks staan," legde Jack uit. "Er zullen zo meteen enkele vragen worden gesteld. Jij hoeft ze alleen maar in de microfoon te beantwoorden. Het zullen geen al te moeilijke vragen zijn. Ze zijn bedoeld om je karakter te leren kennen en je intelligentie te testen. Gedraag je zoals je bent, maar wees gerust wat brutaal. Dat wordt meer gewaardeerd dan verlegenheid."

Jack

Ik keek naar Fay en kon aan haar blik zien dat ze zich niet op haar gemak voelde. Ze pulkte constant aan haar kleding, hopend dat die meer van haar huid zou bedekken. Haar ogen speurden de ruimte af, waarschijnlijk op zoek naar een uitweg.

"Probeer nu niet te ontsnappen, Fay," fluisterde ik terwijl ik haar hand vastpakte. "Je moet echt die 100% halen, en kijk eens hoeveel mensen hier zijn. Op dit moment is ontsnappen kansloos." Fay sloeg haar ogen neer, een teken dat ze het met me eens was en zich neerlegde bij de situatie waarin ze beland was.

Ik leidde haar naar de twee stoelen vooraan, speciaal voor ons gereserveerd. Eerst werden andere meisjes gekeurd, dus Fay had nog even de tijd om te observeren hoe het eraan toeging. De meeste meisjes haalden zo'n 70 tot 80%. Nog niemand had hoger dan 85% gescoord; ze waren vandaag erg streng. Maar ik kon Fay niet meer mee naar huis nemen, anders zou ze als afwezig worden beschouwd en automatisch een 0% krijgen.

Na drie andere vrouwen is het eindelijk Fay's beurt. Ik pak haar hand weer en leid haar naar achteren, achter het podium. "Je bent als laatste, Fay, omdat dit een pupilkeuring is. Onthoud goed hoe je je moet gedragen en wees niet te verlegen. Je ziet er prachtig uit, vergeet dat niet," fluister ik terwijl ik haar een knijpje in haar hand geef en de plek aanwijs waar ik zal staan als ze het podium op moet.