RUH MEZARLIĞI

5. Bölüm "ÖLÜME ADANMIŞ RUHLAR"

Selamlar, sevgiler.

🪦⚰️
5.Bölüm "Ölüme Adanmış Ruhlar"

İşten dönmüş tüm günün yorgunluğuyla kendimi markete atmıştım. Nerdeyse iki haftadır Sıla'nın evinde kalıyordum. Sıla bir geçen gün ev arkadaşı olmamı teklif etmişti ancak ben kendi evimi tutmayı düşünüyordum. Dört yıldır yaşadığım evimin korktucu olması benim yüzümden miydi, emin değilim.

Ev için biraz erzak alıp abur cubur reyonuna yöneldim, biraz çikolata ve kurabiye alıp iş çıkışı nedeniyle kuyruk olmuş olan kasaya doğru ilerledim.

Market arabasını dikkatlice durdurup kimseye çarpmadan sıranın ilerlemesini bekledim. Kızıl saçlarımın arasındaki kulaklıklarım saçıma dolanmıştı. Kulaklığı saçımdan ayırmaya çalışırken arkamdaki market arabası tarafından itildim.

Öfkeyle arkama dönüp çarpan kişiye baktım.

Gözlerim yanıyordu.

30'lu yaşlarındaki adam pişkin pişkin sırıtıp "İlerlesene güzelim." Diye güldü. Gülüşünden midem bulanırken ellerim titremeye başlamıştı.

Gözlerimin yanması geçmiyordu.

Gözlerimin ağrısıyla ellerimi gözlerime siper ettim ağrım şiddetlenirken karşımdaki adam tiz bir çığlık attı gözlerimdeki ağrı merakıma ağır basmıştı. Adamın sesi kesildiğinde hızla gözlerimi açtım.

Gözlerimin yanması geçmişti.

Arkamdaki adam yere yığılmıştı. Ağzından çıkan köpüklere bakarken kulağım çınlıyor başım dönüyordu. Adamın etrafına insanlar toplanmıştı.

Korkarak etrafıma baktığımda küçük çocuğu gördüm. Reyonun arkasına saklanmış gözlerini bana dikmişti. Güzel gözleri kanla doluydu.

Onu fark ettiğimde sağ elini kaldırıp işaret parmağını bana doğru uzattı.

Nefesim kesildi.

"Ölüm, seni bekliyor." Diye konuştu. Sesini zihnimde duymuştum. Dudakları kıpırdamamıştı.

Hızlıca marketten çıktım. Gördüklerim neydi bilmiyordum. Ancak bildiğim bir şey vardı ki o adam bir şekilde benim yüzümden ölmüştü.

🪦⚰️

Koşarak çıktığım merdivenlerin ardından alacaklı gibi kapıyı çaldım. Sıla hızla kapıyı açıp çattığı kaşlarıyla yüzüme baktı.

"Nevra.. sen.. noldu?"

Ellerim titrerken Sılaya sarıldım. Tek bildiğim şey korkumdu. Şuanda en gerçek şey korkumdu. İliklerime kadar korkuyu hissediyordum.

"Sıla. Birşey oldu. Çok korktum. Ben yapmadım. Yemin ederim ben yapmadım nasıl oldu bilmiyorum. Çok korkuyorum."

Kapıda Sıla'nın kollarında hıçkırarak ağlıyordum. Asaf sesleri duyduğundan olsa gerek yanımıza gelmişti. Sıla sırtımı sıvazlayarak sakin olmamı söylüyordu. Ama olamıyordum. Olmuyordu.

Nefes alamıyordum.

Sıladan çekilip elimi boynuma sardım. Nefes alamıyordum. Boğazıma sarılmış elleri hissedebiliyordum. Ruhum kemiriliyordu adeta.