W oczekiwaniu [Adwent 2024]🎄

12

Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś.

J 17:11

* * *

Ten fragment to bardzo trudne rekolekcje dla nas. Jezus chce, byśmy stanowili jedno – byśmy swoją jednością dali świadectwo światu. Niestety, nasza upadła ludzka natura wcale nam tego nie ułatwia, bo łatwiej jest nam okopywać się w swoich „plemionach" i prowadzić wojenki, wyklinając wszystkich spoza niej. Doskonale widzimy to w Polsce, gdzie od lat toczy się plemienna wojna polityczna bez żadnego szacunku do drugiej strony, ale za to z emocjonalnym okładaniem się kijem. Jest to oczywiście rzeczywistość światowa, cielesna – ta bez Boga, o której św. Paweł pisał: „zamienili chwałę niezniszczalnego Boga na podobizny i obrazy śmiertelnego człowieka, ptaków, czworonożnych zwierząt i płazów" (Rz 1:23). Pytanie tylko, czy w Kościele jest inaczej? Czy rzeczywiście podążamy za duchem, a nie za ciałem i czy dajemy temu świadectwo?

Gdy św. Paweł pisał swoje listy do Galatów, jego oburzenie sięgało zenitu. Dowiedział się bowiem, że nawróceni Żydzi kazali świeżo upieczonym chrześcijanom obrzezać się i wypełniać przepisy Prawa Mojżeszowego, bo od tego miałoby zależeć ich usprawiedliwienie z grzechu. Innymi słowy, Galaci mimo że poznali Jezusa i narodzili się na nowo, to jednak powrócili do starego człowieka i kierowali się pożądaniami ciała i spraw doczesnych, tworząc sobie tak naprawdę inną Ewangelię: „Czyż jesteście aż tak nierozumni, że zacząwszy duchem, chcecie teraz kończyć ciałem?" (Ga 3:3).

Historia chrześcijaństwa jest pełna takiego odejścia od ducha – i dzieje się to także w nas samych. Czy patrząc na nasze życie i podejście do innych braci i sióstr w wierze (nawet jeśli mają inną wrażliwość duchową lub nawet należą do innej denominacji), dajemy świadectwo miłości bliźniego? „Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali" (J 13:34n).

W innym miejscu czytamy też, że jedność jest darem Ducha Świętego – „Łaska Pana Jezusa Chrystusa, miłość Boga i dar jedności w Duchu Świętym niech będą z wami wszystkimi!" (2Kor 13:13) Od tych słów zaczyna się też każda Msza Święta. Bóg uwielbia, gdy jako chrześcijanie jesteśmy razem i wzywamy Jego imienia. Osobiście chciałbym kiedyś stworzyć rodzinę, gdzie ta jedność będzie bardzo widoczna – gdzie będziemy się codziennie razem modlić i wzywać imienia Pana, by On błogosławił całemu domowi. Gdzie Słowo Pańskie będzie czytane i gdzie będziemy wzrastać w wierze, ponieważ „w Nim złączona cała budowla wzrasta, aby stać się świętą w Panu świątynią. W Nim także wy wspólnie budujecie, aby być mieszkaniem Boga w Duchu." (Ef 2:21n).

* * *

Panie Boże, ty który otaczasz się chwałą swojego ludu! Ty, który jednoczysz nas we wspólnocie i stworzyłeś do życia w niej! Ześlij na nas swojego Ducha, byśmy trwali w jedności jako Twoje dzieci i wspólnie wzywali Twojego imienia i tak się wzajemnie kochali, by świat poznał, że tylko w Tobie jest szczęście. Przyjdź do swojego ludu! Przyjdź do każdego z nas. Zjednocz swój Kościół i strzeż od zła. Chroń nas, byśmy nie popadli w grzech herezji i nie tworzyli swojej własnej Ewangelii – ale chodzili za Tobą! Byśmy umarli dla świata, a narodzili się na nowo z Ducha, byśmy wydali owoc. Ty sam, Panie powiedziałeś, że „Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi." Daj nam, proszę swojego Ducha, tak bardzo Go potrzebujemy! Przyjdź z darem jedności – do nas, do naszych rodzin, do Twojej Oblubienicy Kościoła i do naszego narodu. Przyjdź i przemieniaj nasze serce! W imię Jezusa, Amen.