Elimizden geldiğince hızlı koşuyorduk. Aslında güçlerimizi kullanarak ortadan kaybolabilirdik ama bu oldukça sorun yaratırdı. Allahtan geceleri sürekli açık market ya da bakkal aradığımızdan yollara biliyorduk. Çikolata krizlerim saolsun.
Koşarken arkamı dönüp kız hala geliyor mu diye baktım.Yoktu. ya artık gitmişti ya da filmlerdeki gibi birazdan birden ortaya çıkacaktı. Birinciyi tercih ederim.
"Gitmiş. Duralım artık."
So Hyun gerçekten durmazsa ölecekmiş gibi görünüyordu.
"Yah,böyle şeylere alışkın değilim"
"Artık eve mi gitsek?"
"Bilmiyorum,hala takip ediliyor olabiliriz"
"Ne yapıcaz,sokakta mı yatacağız?"
"Anneni ara."
" a evet doğru"
Hemen annemi aradım ve yolu tarif ettim.
Annem gelene kadar dikkatle etrafı kollayıp durduk.
"Sence o mesajı annene göstermeli miyiz?"
"Tabii ki de göstericez. Bize sadece o yardım edebilir."
Çok geçmeden annem arabayla geldi. Aceleyle içerden çıktı.
"Siz iyi misiniz?"
"Evet evet iyiyiz"
"Hadi hemen binin arabaya"
Kız biryerlerden fırlar korkusuyla hemen arabaya bindik.
Annem arabayı sürerken konuşmaya başladı.
"ee anlatın bakalım ne oldu?"
"Bir kız bizi kovaladı"
Bunu söylememin hemen ardından So Hyun lafa daldı
"Lucy nin telefonuna bir mesaj geldi,bilinmiyen numardan. Kaçmamız yazıyordu."
"O mesaja eve gidinci bir bakayım"
"Olur"
"Vee bundan sonra gece dışarı çıkmak yok"
Ciddi olamaz
So Hyun sinirli ama kendini yatıştırıyormuş gibi bir ses tonuyla konuştu.
"Bu biraz gereğinden fazla olmadı mı? Gündüz dışarı zor çıkıyoruz,normal insanlar gibi okula gidemiyoruz"
Annem arabayı aniden stop ettirdi ve bize döndü. O da aynı şekilde sinirli ama sakin olmaya çalışıyormuş gibi görünüyordu.
"Çünkü normal değilsiniz. Ve yaptığım şeylerin tam kararında olduğunu düşünüyorum."
"Anne,bence yalnış düşünüyorsun."
"Tammam yeter bu kadar daha fazla konuşmak istemiyorum. Yeter"
"..."
Eve gidene kadar tek kelime etmedik.
