GEÇMİŞİN GÖLGESİNDE, AŞEKA

8.

"merhaba Meriç. Birlikte biraz dertleşeceğiz, umarım ikimiz içinde faydalı olur."

Yüzümü tüm kaslarımı zorlayarak sevecen bir hale sokmaya çalıştım ama bunu yaparken o kadar isteksizdim ki sonucun kolumdan cımırılıyormuşum gibi olduğundan neredeyse emindim.

"bana kendinden bahsetmek ister misin?" şüpheyle ona baktım, aramızdaki konuşmalar beni rahatlatabilirdi ama gerçekten aramızda kalacağından şüpheliydim.

"anlattıklarının aramızda kalacağından emin olabilirsin Meriç. Ben sadece bir sorun varsa ona yardımcı olmak için buradayım, bana güvenebileceğini umuyorum."

Nefesimi sesli bir şekilde dışarı verdim.

"benim neyim olduğunu biliyor musunuz?" kafasını salladı ve ellerini önünde birleştirdi.

"beni size tavsiye eden arkadaşımla konuştum, bana başına gelenleri anlattı ama ben daha fazlası olduğunu düşünüyorum. Ben sadece bir psikolog değilim, sinirsel hastalıklar hakkında yıllarca araştırmalar yaptım ve teşhisler koydum; o yüzden bana hayatında fark ettiğin değişikliklerden bahsedersen soruna birlikte ulaşabiliriz. Küçük ya da büyük, değişimleri fark etmiş olmalısın?"

Sözleri bende güven uyandırıyordu. Uzun zamandır hayatımda birçok şey yaşamıştım ve nedenini de merak ediyordum. Bir kez daha derin nefes alıp, mavi yumuşak koltuğa iyice yaslandım.

"son birkaç aydır sıklaşan bir şeyler var tabi ki. Önceden pek önemsemesem de şimdi sinirimi bozacak kadar tekrarlanıyorlar."

"mesela?"

"bazı sabahlar, bacaklarım uyuşmuş oluyor; neredeyse hareket ettiremediğim günler bile oldu. Dakikalar içinde geçse de o felçli gibi hissi sevmedim. Sonra çok sık başım dönüyor, bir keresinde kapıya çarpmıştım düşerken, gözüm kararmıştı. Bir de bayılmalar başladı."

"bayıldığın zamanlarda herkesten uzakta, kafanı dinlediğin zamanlarmış galiba? Kötü şeyler yaşadıktan sonra olmuş?" Yasir'in tanımı buydu demek.

"evet..." boğazını temizleyip, kırışmaya başlayan gözlerini, ela gözlerini, üstüme dikti.

"kötü olayların seni etkilediğini düşünüyor musun?"

"evet, ölesiye..."

"anlatmak ister misin? Yasir Bey bu konuda çok ketum olduğunu söyledi. Fazla bahsetmese de tanışalı kısa bir süre olmuş ve sizin önceki hayatınızı pek bilmiyormuş. Belki benimle dertleşebilirsin."

"sanmıyorum. Yani dertleşmek istemiyorum. Bu randevular da işe yaramayacak. Zamanınızı çalmak istemem."

Kafasını sallarken, bu tepkilerle birçok kez karşılaştığını anlatan bakışlarla gözlerini kırptı. Anlayışlıydı, ılımlıydı ama benim için bunların önemi yoktu.

"ilaç verecekseniz verin tabi."

"ama sana bu kadar bilgiyle tanı koyamam ki."

"fazla belirtiyle ben de tanı koyarım o halde." Kalkmak için toparlandığımda,

"lütfen oturur musun Meriç, sormam gereken birkaç şey daha var. Seni sıkmayacağım." Dedi.

Tüm gardımı salıp, omuzlarımı düşürdüm.

"aşırı tepkiler veriyor musun? Sinirlenince gözün dönüyor mu mesela, ya da ağladığında şiddetli hıçkırıklar?"

Ağır ağır kafamı salladım. Bütün bunları ergen oluşuma ve yüklendiğim ağır sorumluluğa bağlıyordum.