GEÇMİŞİN GÖLGESİNDE, AŞEKA

15.Bölüm/ 2.kısım

"Hepimiz yanlışlar yaparız çünkü insanız. Sürekli düşünebilme yeteneğine sahip olduğumuz için belki de. Bir anlığına bile düşünmeden duramadığımız için belki de." Bir titrek nefes...

"Bizi birbirimizden iyi ve kötü diye ayıran yaptıklarımızın derecesi olmalı. Kimin yanlışı daha yanlış, kimin hatası geri dönülemez ve kimin tercihi ufak bir hata? Haftalarım bunları düşünerek geçti ve sonunda doğru olacağını ümit ettiğim bir şey yaptım. Bir yanlışı düzeltmek için büyük bir yalan kurdum kendime. Ne için yaptığımın önemli olduğunu düşünmeye zorladım kendimi. Aşk için yapıyorum dedim sonra, yanmaktan yorulmadığım ama bir gün yorulmaktan korktuğum için yaptım her şeyi. Seni seviyorum, şüphesiz ve sonsuza dek. Seni gördüm ve bir şeyler anlam kazandı. Beni affet olur mu? Her şey senin gülümseme ihtimalin, kollarımda mutlu uyanma ihtimalin için."

Kulağıma çalınan cümleler yüreğime korkuyu salarken, hapsolduğum karanlık beni boğuyordu. Bütün ses kesildiğinde, gözlerim artık direnemeyerek kapanıverdiğinde bitti dedim. Bitti. Sonunda oldu işte. Karanlık, uzak kalamadığım bana en yakın yer.

Yasir-

Gözleri kapanır kapanmaz, kendini bırakmış bedenini arka koltuğa yatırdım. İçimdeki burukluğu her şey güzel olacak diye önemsememeye çalışsam da, olabilecek her ihtimal bu iyimserliğimi yaralıyordu. Tekrar direksiyona geçtiğimde gazı kökledim ve bildiğim yolu bitirmek üzere yola çıktım.

Bugün artık on sekiz yaşındaydı, bugün şimdiye kadar olduğundan çok daha güzeldi. Bugün birlikte geçirdiğimiz en güzel gündü hatta. Yanağıma değen ıslaklığı geç de olsa fark edip sildim ve aynadan uyuyan o güzel yüzüne baktım. Üzerine giydirdiğim siyah tayt ve uzun siyah tişörtle resmi tamamlayan siyah saçlarına, esmer tenine ve kırmızı dudaklarına baktım. Ne kadar siyahlarla bütünleşmiş bir tablo olsa da, gözlerine baktığımda gördüğüm titrek aydınlık onu bir melek kılmaya yeterdi. Melek. Belki de annemin cennetten tanıştığı, benim için gönderdiği melek. Niçin buna inanmayayım ki? Bizi ayakta tutan gökten bir yıldız kaydığında dilediğimiz dilek değil mi?

Hızla gittiğim için yol kısalmıştı, kalbim gümbürdüyordu ve olacaklar ürkütüyordu. Bana sığınmış birini kaybetmekten ölesiye korkuyordum. Aşk için dedim tekrar, aşk için.

Son dönemeçten de döndüğümde, hala uyuyor olmasının rahatlığıyla kalan yolu tamamladım. Sonunda görünen şehrin, birbirinin aynısı evlerle tamamlanan mahallesinde durdum. Nefesimi tuttuğumu fark ettiğimde, kalbim göğüs kafesimi sökmek üzereydi. Geri dönmek için hiç şansım olmadığının bilincindeydim. Son kez aynadan uyuyan bedenine baktım ve arabadan indim. Onu kucağıma almadan önce uzanıp dudaklarından öpmek, olası kötü ihtimaller için erken bir veda oldu. Kucağıma aldığımda, evin aralanmış perdeleri geri gitmek isteyen adımlarıma engel oldu. Arabayı ayağımla ittirerek kapattım ve usulca apartmana çıktım. İlk kat. İkinci zil. Kapı benim için açıldığında uzun zaman önce anlaşmış olduğum tanıdık yüzler ağlamaktan küçülmüş gözlerle minnet duyarak baktılar bana. Elleri, yolu gösterircesine buyur ettiler beni evlerine. Ayakkabılarımı çıkartıp, kucağımdaki bedeni sarsmadan küçük bir odaya yönlendirildim. Onun için hazırlanmış yatağa bıraktığımda, içimden kopan duyguların ağırlığı omuzlarıma binmişti. Benden tamamen ayrıldığında, sıcaklığı yerini derin bir boşluğa bıraktığında gözlerimi ondan çekip dışarı çıktım. Bütün herkes onu bekliyordu, bir an önce sarılmak ve geçen zamanı telafi edebilmek. Aynı şeyi istediğimi fark ettiğimde gözlerim benden izinsiz doldu, saklamak için burnumu çektim ve salonlarına onların karşısına oturdum.

Ağlayan kadın, içimdeki yangını büyütüyordu. Ağlamamak için kendini tutan adam, omuzlarımdaki yükü mümkünmüş gibi biraz daha ağırlaştırıyordu. Ellerini yüzüne kapamış kızsa, artık gözyaşlarımı bırakmaya zorladı beni. Hızla birbiri ardına inen damlaları elimle aynı çabuklukta sildim ve burnumu çekip konuşmaya zorladım kendimi.