●●●
Beni aptal yerine koyduğun her şeyin
farkında olacak kadar akıllıydım.
Sesimi çıkarmadıysam, sevgimdendir.
_
__13.01.2025.__
_
Lara Aşkım'ın anlatımı ile...
Kantinden koşar adım çıkmıştım. Gözlerimdeki yaşlar önümü göremeyecek kadar artmıştı.
Sınıfa geldiğimde çantamı topladım ve hırsla sınıftan çıktım. Koridorda yürürken bir yandan Karan abimi arıyordum.
"Güzelim?" Dedi yorgun sesiyle. Abimin sesini duymamla ağlamam daha da şiddetlendi.
"Abicim, ağlama.." dedi çaresizce. Anlamıştı ağladığımı.
"Lara noldu? Söyler misin abim ben geleyim yanına."
"O-okuldayım."
Telefonu kapatarak çıkışa doğru koşmaya devam ettim.
Bahçede yerdeki taşları oynayarak ebimi beklerken birinin koluma dokunmasıyla korkuyla ona döndüm.
Yağızdı...
Kolumu hırsla çektim. Omuzlarımdan tıtarak konuşmaya başladı.
"Beni dinlemelisin, lütfen dinle beni Lara!"
"Neyini dinleyeyim senin?!" diye bağırdım, sesim okul bahçesinin sessizliğini delmişti.
Yağız bir adım geri çekildi ama sonra tekrar yaklaştı, çaresizlikle omuzlarıma yapıştı.
"Ben... öyle olsun istemedim. Gerçekten Lara, sadece-"
"Sadece ne Yağız?!" Göz yaşlarımı kolumla silerken haykırdım. "Beni oyuna mı getirdin, iddiaya girmişsin ya?! Ne diyeceksin şimdi? 'Şaka yaptım' mı?"
Tam o sırada arkamızdan hızla gelen ayak seslerini duydum. Tanıdık, sert bir nefes.
"Ellerini çek kız kardeşimden."
Karan abimdi bu. Omuzumun üzerinden baktığımda yüzü öfkeden kıpkırmızıydı. Yağız ne yapacağını bilemeden geri adım attı.
"Abi..." dedim kısık bir sesle, ama o gözlerini hiç ayırmadı Yağız’dan.
"Bir daha kardeşime dokunduğunu görürsem..." sesi tehditkar çıkmıştı, kelimeleri ağır ağır ve net söylüyordu, "...senin o ellerini kırarım."
Yağız bir şey demeye çalıştı ama Karan abim onun üstüne yürüyünce tamamen sustu. Sonra bana döndü. Ellerini yüzüme uzattı, göz yaşlarımı sildi.
"Hadi güzelim, buradan gidiyoruz."
Başımı yavaşça salladım. Sessizce çantamı sıkıca kavradım ve Karan abimin koluna girdim. Yağız'a son bir kez baktım. O gülüşünün arkasına sakladığı sahte güven paramparça olmuştu.
Artık hiçbir söz, hiçbir göz, hiçbir umut beni inandıramazdı.
Karan abimle birlikte arabaya bindiğimizde içimde bir şeyler resmen çöktü. Camdan dışarıya bakarken hiçbir şey görmüyordum. Gözlerim açıktı ama içim karanlıktı. Sanki biri kalbimi elleriyle sıkıyordu.
"İyi misin?" diye sordu Karan abim. Sesi yumuşak, ama içinde fırtınalar gizliydi.
"Değilim..." dedim sadece. Başımı camdan çekmeden.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Türkmen'ler/Gerçek Ailem
ChickLitLara Aşkım'ın Türkmen ailesine alışma hikayesi. Klişelerden uzak olmaya çalışacağım. Ve ben türk değilim yazım hataları olabilir şimdiden kusura bakmayın.
