بقلم هند محمد
isis mohamed
الحلقه الثانية عشر 12
ندى : يا رب يا رب فجر راح فين ايه اخرو يا رب انا ماليش غيرو هنا والباب مفقول اعمل ايه يا رب ليكون خبتطو عربيه ولا يكون البوليس عرف ان معنا سحلفه وخدو ولا يكون حرامى طلع عليه يا رب طمنى عليه يا رب
( كانت الساعه حوالى 12 ونصف وشويه و الباب اتفتح ودخل فجر لقى ندى اعده على الارض ومفحومه من العياط )
ندى : انته كنت فين انته قولتلى ساعه وجى سيبنى كل ده فين
فجر : ايه ده ايه العياط ده فى ايه
ندى : فى ايه انته بتسئل فى ايه ايه افهمك فى ان الشخص الوحيد اللى اعرفو هنا قفل الباب عليا من باره وسيبنى من 6 الى 12 ونصف فى مكان معرفوش وفى بلد معرفهاش ومش عارفه اعمل ايه وخفت يكون حصلك حاجه
فجر : طب اهدى اهدى خلاص انا كنت مع مراد وباسل نزلنا نتفرج على البلد وبعدين ما مريم مرات مراد و لمياء مرات باسل معملوش كده ليه
اجمدى شويه
ندى : انا بخاف مش بحب اكون لوحدى وبعدين خفت عليك خفت يكون خبطتك عرابيه ولا حد خدك القسم ولا يكون حصلك حاجه
فجر : انا جيت لقيتك نايمه حتى قولتلك انا خارج انتى مش سمعتينى كنت نايمه حتى ولو كنتى بصيتى فى التلاجه كنتى هتلاقى الحاجه
يا خبر تعيطى بالدموع كده خلاص حقك عليا انا اسف مش هعمل كده تانى اومال هتعملى ايه من اول الاسبوع همشى اساعه 8 الصبح مش هرجع غير 6
ندى : هكون عارفه انته فين وهترجع امته لاكن مش تمشى ومعرفش عنك حاجه
فجر : خلاص معلش هههههههههههه انتى عيله اوى على فكره
ندى : متعملش فيه كده تانى
فجر : حاضر بس بطلى عياط انتى بتجيبى الدموع دى منين ههههههههههههههه
انتى قلبك بينبض كده ليه مالك تعبانه ولا ايه
ندى : اه انا بيعيط من 11 هتلى الدوا البرشام الابيض وكبايت مايا بسرعه
فجر : حاضر خدى مالك طيب
ندى : عضلة قلبى هرتاح دلوقتى وهبقى كويسه اومونى ارتاح على السرير
فجر : طب قومى قومى بالراحه
ندى : مش قادره اقف
فجر : طب اشيلك اشيلك
ندى : تقيله عليك
فجر : لالا تقيله ايه انتى كام كيلو انتى خفيفه اوى كده ليه
نامى ارتاحى انا جنبك اهو ومش ماشى متخفيش بس المفروض تكلى
ندى : شويه لما عضلة قلبى تفك شويه
