My vampire stalker

Waarheid

Pff weekend. Ik zat al de hele ochtend en middag op de bank. Op een gegeven moment werd ik het zat om niets te doen dus friste ik me op, klede me aan en rende naar de deur met een koekje tussen mijn tanden geklemd. 'Ik ga!'
'Oké lief ' ik rende de deur uit en nam de auto van mama. Hij was zo mooi. Zwart. Nieuw. Ik zuchtte vandaag zou ze naar de garage om de hoek gaan en een nieuwe kopen. Ik was zo blij dat ik mijn rijbewijs al had. Anders had ze heb verkocht. Ik reed naar het café. Ik kocht een kleinde donut en van pepermuntjes voor daarna onder weg at ik alles op + de pepermuntjes. Ik reed naar het huis van de familie Dash. Ik stapter uit en liep naar de deur. Ik wou aankloppen naar de deur stond op een kier. 'Hallo?' ik gleurde door het kiertje. 'Hallo?' ik zuchtte en stapte voorzichtig naar binnen. Ik hoorde stemmen. Ze waren allebij duidelijk... Boos. 'Hoe kan je haar dat aan doen Will?' dat was een bekende stem. Chloë. 'Ze komt er toch achter!' gilde ze. 'Hou je erbuiten Chloë.' gromde Will. 'Ze geeft gelijk. Als jij het niet doet doe ik het.' zei Nick er was een lange stilte. 'Jij zegt dat alleen maar omdat je zelf om haar geeft.' mompelde Will. 'Will doe ff-' Ik hoorde Will stampend door de kamer lopen. 'Hoe kunnen jullie me dit aan doen?' gromde hij weer. 'Waarom doe je haar dit aan Will. Één het is te gevaarlijk en twee Emma is slim ze komt er achter nu of laat. Misschien is het niet eens nodig dat ik het tegen haar zeg. Het zal haar hard breken als ik het doe en eerlijk gezegt wil ik dat niet op minn geweten hebben. Echt niet.' Nick zuchtte. Er was een korte stilte. Ik klopte op de deur. Ik hoorde dat ze alle drie opstonden. De deur ging open en ik keek hun recht in de ogen. 'Hii.' zei Will met een zucht. 'Hoe-hoelang stond je er al.' ik haalde mijn schouders op en kreeg argwaan. 'Niet heel lang.' hij keej me met grote ogen aan. 'Wat heb je gehoord.' ik schudde langzaam mijn hoofd. Hij zuchtte opgelucht. Ik keek naar Chloë die alweer haast stond te stuiteren. Daarna naar Nick. Hij glimlachte licht maar dat verrandere snel. Hij sloot zijn vingers om zijn neusbrug. En stond weer net zoals net toen Will zich naar hem omdraaide. 'Mag ik jou nog even spreken.' ik keek boos naar Nick. Pokerface. Hij keek me quasi- geschrokken aan en wees naar zichzelf. 'Ja jij gek, kom hier.' hij gooide een kussen tegen mijn hoofd. Mijn haar vloog naar achter. Ik pakte hem stevig bij zijn arm. 'Auw, auw, auw, auw, auw.' zei hij de hele weg door naar de voordeur. Ik deed hem achter me dicht.

Ik haalde de boze gezichtsuitsdrukking van mijn gezicht en keek hem vragend aan. Ik fronste. 'Waar ging dat over?' hij zuchtte en trok me nee naar mijn auto. Ik leunde er met mijn rug tegen aan en werd zenuwachtig toen hij vlak voor me ging staan. 'Hoelang stond je daar al?' ik dacht even na. 'Zo'n vijf minuten?' ik keek naar zijn bezorgte uitdrukking. 'Wat moet je me zeggen?' hij schudde zijn hoofd. 'Alsjeblieft, ik zit hier al dagen mee. Alsjeblieft Nick.' smeekte ik. Hij zuchtte en kwam dichter bij staan. Hij legte zijn handen aan bijde kanten van mijn schouders tegen de auto en boog naar voren. 'Emma je moet uit kijken met Will. Hij is niet degene die je denk dat hij is.' ik zuchtte en trok een gezicht. 'Wat?' lachte hij. 'Ik wil het niet uitspreken.' hij fronste. 'Alsjeblieft zeg het me.' ik schudde mijn hoofd. 'Heeft hij je het al gezegt?' ik schudde weer met mijn hoofd. 'Nee ik ben er zelf achter gekomen.' hij zuchtte en kwam zo dicht bij staan dat ik zijn adem tegen mijn lippen voelde blazen. 'Waar ben je achter gekomen Emma? Alsjeblieft dit is voor je eigen veiligheid ik moet weten wat je denk. Vertel het me alsjeblieft.' ik fronste en probeerde niet naar zijn lippen te kijken. 'Sinds wanneee maak je me zirgen om mij? Serieus dude! Ik ven niet breekbaar ik kan goed voor mezelf zorgen.' hij lachte en keek me recht in de ogen. 'Dat denk ik ook ja. Wou het alleen maar zeker weten.' ik fronste en hij begon in mijn zij te prikken. Ik gilde en viel tegen hem aan. Hij stopte niet. 'Oké, oké!' hij lachte. 'Zeg het me. Ik stop niet als je het niet zegt.' ik zuchtte nog steeds half in de lach stand. 'Vamp-' hij legte zijn hand op mijn mond. 'Niet zo hard slimpie!' hij keek naar de deur en haalde zijn hand van mijn mond. Hij deed bijde handen in zijn zakken en bleef precies zo staan zoals hij net stond. Ik bibberde omdat ik me herrinderde dat ik geen jas aan had. ik vreef met mijn handen over mijn armen. Nick deed zijn jas uit en gooide hem over mijn schouder. Hij maakte het eerste knoopje vast. 'Ben jij ook... Ehm.' hij lachte en knikte. 'Juwp.' hij legte zijn hand op mijn wang. 'Wat heb jij toch?' fluisterde hij. Ik begon te blozen. Hij snufte. 'Alsjeblieft Emma... Kijk uit. Alsjeblieft ik smeek het je.' ik knikte. 'Ik kan goed voor mezelf zorgen weet je nog.' hij glimlachte licht en deed zijn warme hand die hij tegen mijn wang had gezegt in zijn zak. 'Waarom is hij zo gevaarlijk?' hij keek snel naar de deur. Hij komt eraan.' zei hij snel. Had hij echt zo'n goed gehoor? 'Nick alsjeblieft.' ik pakt zijn hand zodat hij niet weg kon lopen. Hij boog naar voren om in mijn oor te fluisteren. 'Hij heeft eerder vermoord.' ik keek naar de deur. Ik liet zijn hand los. 'Doe alsof je me een preek geeft maak niet uit wat. Dan lijkt het net alsof we ergens ander mee bezig zijn.' de deur ging open. Eigenlijk had ik wel zin om hem op de grond te duwen. Ik grijnste. 'Emma?' zei Nick langzaam. Hij fronste. Ik duwde hem op de grond en probeerde hem te porren. Hij pakte mijn hand en ik vloog alweer in de lucht. Ik kwam op de grond terecht. 'Zi zijn de tortelduifjes weer aan het fladderen?' bromde Will. Ik stond onmiddelijk op. 'Auwch.' zei Nick. 'Ik weet hie het voeld.' zei Nick met een gezicht. Ik trok er ook één. 'Ik zie eruit hie ik me voel.' ik zette mijn hand in mijn zij en boig met mijn rug naar achter. Will stond al weer naast me. Ik voelde een siddering langs de kant waar hij stond glijden. Ik liet het niet merken door naar mijn auto toe te lopen. Ik wenkte Will. Hij liep naar me toe en legte zijn hand in mijn nek. Hij kuste me zacht maar lang. 'Ik was vergeten dat ik nog naar de winkel moet.' loog ik. Hij grijnste. Ik rolde mijn ogen en ging zitten. 'Ik zie je morgen wel.' zei hij. Ik knikte en reed weg. Ik zag Nick nog zwaaien. Ik deed de radio aan maar die deed het niet dus begon ik een liedje te nuriën. Ik hoorde iets bewegen. Ik keek in de achteruitkijkspiegel.

Ik schrok me dood en trapte op de rem. Ik widt dat de jongens nig in het zicht waren maar daar maakte ik me niet druk om. 'Verdomme Chloë! Ik schrok me dood!' ze hielt haar lach in en schoot als een kochel uit een pistool de voorstoel in. 'Sorry Emm, ik wou he niet laten schrikken. Maar ff serieus.. Je had je gezicht moeten zien echt hilarisch!' ze lachte. Ondanks alles begon ik ook te lachen nog lang niet zo histerisch als Chloë. Maar ik lachte in iedergeval weer. Na mijn hard bobste wat langzamer. Ik zuchtte. Op Chloë kon je gewoon niet lang boos blijven. Echt niet ik probeer het maar met dat tinkelende lachje van haar en haar gezelligheid die ze uitstraalde helpte niet echt mee. Opeens stond Nick te kloppen tegen het raam net grote ogen. Will stond naast hem. Ik deed mijn raam open. 'Waarom laat je me zo schrikken, gek?' riep Nick uit. Ik begon te lachen en wees naar de stoel waar Chloë zat. Hij leek het te begrijpen en keek naar haar alsof hij haar wel kon wurgen. 'Rustig maar ze schrok niet zo erg.' zei ze om zichzelf goed te praten. Ik schudde snel mijn hoofd. Will snufte. 'We hebben je horen schelden, Emm.' ik liet mijn hoofd op het stuur vallen. Dit was zo vernederend. Nick begon te lachen en liep naar Chloë toe. Hij trok haar uit de auto. 'Will, alsjeblieft?' Chloë zette grote ogen op. 'Nee! Nee niet weer! Alsjeblieft ik ga dood help me!' Nick lachte. Ik trok mijn wenkbrauwen op. 'Hij gaat haar kietele .' ik ik schudde mijn hoofd en rolde met mijn ogen. 'Goed idee.' zei ik er snel achter aan. 'Schuif eens op. Ik rij je wel naar huis.' zei hij. 'Winkel.' verbeterde ik hem. 'Oja.' zuchtte hij. Ik rolde mijn ogen toen ik Chloë histerisch zag lachen. Ze gilde soms er tussen door en lachte daarna weer. We reden naar mijn huis.

We stonden een lange tijd zwijgend voor mijn huis. Nick staarde voor zich uit. 'Emma. Ik meende het wat ik net zei.' ik keek naar me. 'Je moet echt uitkijken.' ik knikte en keek naar voor me uit. 'Mag ik je iets vragen?' hij glimlachte en knikte. 'Waar zijn je ouders? Ik heb ze niet gezien sind jullie hier wonen. Hij keek naar zijn handen. Ik schrok even. Onee wat heb ik gedaan? 'Ow h-het spijt me.Ik had het niet moeten vragen. Het ging me niets aan.' ik legte mijn hand op zijn schouder en kneep er zachtjes in. Hij haalde diep in en legte zijn hand op die van mij. 'Het is oké.' ik zocht even naar worden. 'Hé, ik-ik weet niet hoe het voelt om je ouders te verliezen. Dus ik kan niet zeggen dat ik weet wat je voeld. Ik wil alleen dat je weet dat ik met je mee leef.' hij zuchtte , glimlachte en gaf me een kneepje in mijn hand. 'Dankje Emma.' ik lachte en legte mijn handen op mijn schoot. 'Mag ik jou nu iets vragen?' ik glimlachte en knikte. Ik haalde diep adem en kreunde. 'Eerlijk zijn.' zei hij. Ik knikte weer en ging in kleer makerszit, zitten. 'Vraag maar raak.' hij lachte zacht. 'Vertrouw je me?' ik keek hem aan. 'Tuurlijk met alles. Waarom zou ik je ander laten rijden?' hij lachte. Haast verlegen. Ik glimlachte. Schattig. 'Vertrouw je Chloë?' ik zette grote ogen en lachte. Toen glimlachte ik weer, zuchtte en keek uit het raam naar voren. 'Ja.' zei ik zacht. 'Als ze dat niet nog een keer flikt wel ja.' hij lachte. 'Wen er maar aan.' ik kreunde. Toen keek hij me serieus aan. 'Vertouw je Will?' ik keek hem heel plotseling aan. Ik beet op mijn lip en keek weer weg. 'Eerst wel. Nu....' ik zuchte. Mijn blij veld werd wazig. 'Ik-ik... Ik weet het niet meer.' hij zuchtte. Ik keek naar hem. Hij staarde vooruit en beet op zijn knokkels. Hij hielt iets voor me achter. 'Nick?' hij zucht en draaide zich helemaal naar me toe. Hij pakte mijn hand en legte de ander op mijn wang. Hij gleed naar mijn nek. Hij keek alsof hij elkmoment in huilen kon uitbarsten. Wow nooit verwacht van hem. 'Emma ik wil je geen pijn doen.' ik schudde mijn hoofd. 'Dat ga je ook niet.' hij zuchtte weer. 'Hier zo je misschien heel lang de tijd voor nodig hebben om te verwerken Emm, dit.. Dit is geen grap. Het belangerijk.' ik fronste. 'Nick?' hij slikte. 'Dit kan je relatie met hem verpesten.' nu slikte ik ook. Ik legte mijn hand oo de zijne die hij op mijn wang had gelegt. 'Maar je hebt het recht on dit te weten. Het spijt me zo Emma.' ik werd gefrustreerd. 'Nick?' herhaalde ik weer rustig.

'Emma... Will heeft je zusje vermoord.'