Eylül'ün Uçurumu #Wattys2015

E-U 8

Yeni bölüm geldi birazcık geç oldu ama devamı en kısa zamanda gelecek keyifli okumalar :) vote ve yorumlamayı unutmayin lütfen :)

Çaresizce etrafa bakınırken Utkunun polisi arayalım demesiyle kendime geldim. Evi ne hale getirmişlerdi. Kapıdan girince gördüğüm dağınıklık donup kalmama sebep olmuştu. Merdivenler boyunca eşyalar saçılmış , ayakkabıların her biri bir tarafa dağılmış , Merdivenin korumalıkları yer yer kırılmıştı. Eşyaları ayaklarımla itekleyerek yukarıya çıktığımda aşağıda ki manzaranın aslında hiçbir şey olduğunu nereden bilebilirdim ki. Komidin parçalanmış , içinde ne varsa dağıtılmış , Gamze de odasın da bir tane eşya bile sağlam bırakılmamış , kıyafetleri bile parçalanmıştı. Utku cevap vermemi beklememiş olacak ki telefonda evin adresini verdiğini duydum. Sessiz sessiz ağlarken göreceğim manzaradan korkarak odama doğru ilerledim. Tam da tahmin ettiğim gibi kapıyı açtığımda gördüklerim daha çok ağlamama sebep oldu. Kanepe resmen parçalanmış , perdeler kornişleriyle birlikte sökülmüştü. Zaten bir valizi bile doldurmayan kıyafetlerim artık hiç yoktu. Her birini paramparça edip etrafa saçmışlardı. Allahım bunu nasıl bir insan yapabilir , hiç mi vicdan yok bu insanlarda. Biz bir daha bu evde nasıl yaşarız , yaşanacak hale nasıl getiririz. Hayat böyle her bulduğum iyiliğe tekme atmaya devam edecekse , sonu nasıl olacak merak ediyorum. Şimdi Gamze bana başının çaresine bak derse ben o çareyi nerede bulurum. Bulduğum bütün çareler çaresizliğe dönüşürken , ben gene ellerim bomboş hayata tutunmaya çalışıyordum. Olduğum yerde dizlerimin üstüne çökerek hıçkırıklarımın artmasına izin verdim. Şu anki acizliğimi anlatacak kelime bulamıyorum. Dışarıdan bakıldığında evi harabeye çevrildiği için böyle deli gibi ağladığım düşünülse de aslında ben kendim için ağlıyordum. Ne geçmişten kurtulabiliyor nede geleceği düşünmekten vazgeçebiliyorum. Bu acizliğim ileriyi düşünmekten. Ne yapacağım şimdi ha ? Ben bu kadar iyimserken her şey bu kadar kötü olmak zorunda mı ?

Hırsla yerimden kalkıp zaten parçalanmış olan eşyaları bende parçalamaya başladım. Hayatıma vurulan her tekmeye karşılık bende tekmeledim bu harabe yeri.

" Ne istediniz ha ne istediniz benden! Ailesi bu kıza zaten bir tekme vurmuş bizde mi vuralım dediniz ? Her seferinde ayağı takılsın ki bir daha kalkamasın mı dediniz. Nefret ediyorum sizden. Bütün herkesten her şeyden nefret ediyorum. Bana bunları yaşatanlardan nefret ediyorum. "

Bir süredir hiç tepki vermeden beni izleyen Cemre yavaşça yanıma yaklaştı. " Eylül sakin ol " diyerek kolumu tutunca onun masum olduğunu unutup bütün zehrimi akıttım.

" Bıktım anlıyor musun Bıktımm! Ama sen anlayamazsın değil mi ? Çünkü sen çaresizlik nedir bilmezsin , senin her istediğin olur. Anlayamazsın beni. Senin başını okşayacak bir annen , arkanda duracak bir baban var. Birde bana bak. Görüyor musun ? Bak iyi bak yalnızlığıma , ben doğduğum günden beri böyle yalnızım. Yetimhanede büyümek ne kadar zor bilir misin Ha bilmezsin. Annen senin sütünü içirip öperek uyuttuğunda ben ağlayarak uyurdum. Sen korkup onların güvenli kollarına sığınırken ben yalnızlığıma sığınırdım. Sen hiç aç kalmak ne demek bilir misin ? Arkadaşların gözünün önünde annelerinin hazırladığı yemekleri yerken sadece yutkunup umut etmek ne demek bilir misin ? Anlayamazsın! Sen farklı farklı kıyafetlerle sokaklarda gezerken ben ayakkabımın yırtık köşelerini saklayıp , eskimiş kıyafetlerimle dolanırdım. Peki sana hiç vebalıymışsın gibi davrandılar mı ? Arkadaşlarının anneleri senden uzak durmaları için uyardılar mı ? Annen yok baban yok diye herkes söz sahibi oldu mu hayatında ? Peki sen ailenin nerede olduğunu bilememektense bir mezarları olsun istedin mi hiç ? "

Belki öfkem onlara değildi , onların hiçbir suçu yoktu ama bu öfkeyi de kusmalıydım. Önce Cemreye sonra kapıda bizi izleyen Utkuya baktım.