Eylül'ün Uçurumu #Wattys2015

E.U-1

İlk bölüm inşallah begenirsiniz. Şuanda yeni başladığım için pek okuyan yok ama ilerlemeyi hedefliyorum. 

Yeni bölümler düzenli olarak gelicek. İyi okumalar :)

Ne kadar heyecanımı belli etmemeye çalışsam da parmaklarımla oynamaktan kendimi alamıyorum. Yetimhaneden üniversite sınavına giren hatta kazanan sayılı kızlardan birisiyim. En büyük hayalimi gerçekleştirmek için sıra beklediğime hala inanamıyorum. İşletme bölümüne derece ile girdiğim için kendimle gurur duyuyorum nede olsa gurur duyacak Saliha anneden başka kimsem yok. Üzülmüyorum desem de aileleri ile gelenleri görünce neden diye düşünmeden edemiyorum. Hadi ama Eylül daha önce ne çok düşündün bunu , sonuç kocaman bir boşluk. Malesef hayat her zaman adaletli davranmıyor. Kapının açılma sesiyle dikkatimi o tarafa verdim. 

Görevli ; 

" Eylül KAYA " deyince Saliha anneyle ayaklandık.

" Benim " dedim. görevlinin buyur etmesiyle içeriye girdik.

Kocaman odanın içine girince şaşkınlıktan olsa gerek duraksadım.Her tarafı ödüllerle dolu duvarlar , gök mavisi renginde deri koltuklar , kocaman sehpanın üzerinde dergiler , broşürler. Gözlerim odanın güzelliklerinde dolaşırken koltuğunda oturmuş bana gülümseyen bir çift gözle karşılaştım. Silkinip gösterilen koltuklara oturdum. Hmm.. göründükleri kadar rahatlarmışta. Müdür beyin benim adımı söylemesiyle oynarlarcasına " Evet " dedim.

Bir süre yapılması gereken işlemlerden konuştuktan sonra önceden ayarladığım evrakları müdür beye verdim. İşlemlerin tamamlandığını , gerekli bilgileri panodan bulabileceğimi söyledi. Saliha anneyle kalkıp " Teşekkürler efendim , iyi günler " diyerek odadan çıktık.

Eveet! Şuanda Boğaziçi Üniversitesi İşletme öğrencisi Eylül olarak ayaklarımın üstüne daha sağlam basmalıyım. Bahçeye çıkar çıkmaz annem gibi gördüğüm kadına sarılıp 

" Başardım annem Başardım! " dedim. Burada yanımda olduğu için onun varlığına bir kez daha şükrettim. Yetimhanenin kapısında beni bulup içeriye alan , bana adımı veren , bu yaşıma kadar karşılıksız evladı gibi seven Saliha annem.

" Başardın yavrum başardın. Umutlarımı boşa çıkarmadın , gece gündüz yemeden içmeden çalıştın , başardın. Ben doktor ol dediydim amma olsun senin istediğin oldu ya , şu yüzün böyle güldü ya binlerce şükür. " dedi.Puanım tıpa da yetiyordu ama ben hayallerimin peşinden gitmeye karar verdim. Severek yaptığım işi hiçbir şeye değişmem.

" Şükür annem hayallerim gerçek olacak inşallah " deyip yanaklarından sulu sulu öptüm. Ve 

" Hadi gel annem bir yere oturalım da sana çay ısmarlıyayım. Üniversiteli oluşumu kutlayalım " diye ekledim.

Şimdi hissediyorum işte yaşadığımı , benliğimi , umutlarımı. Yeni bir okul , yeni insanlar ve yeni bir hayat hadi bakalım Eylül dimdik dur ve göster kendini...