The lifeguard l.h

Chapter 3

Σήμερα είναι η πρώτη μου μέρα στην δουλειά και είμαι πολύ ενθουσίασμενη. Το κολύμπι με ηρεμεί.

Μετά το σχολείο θα πήγαινα κατευθείαν στην πισίνα. Η μέρα περνούσε γρήγορα και ούτε που το καταλάβα ότι ήταν η τελευταία ώρα. Χτύπησε το κουδούνι για να μπούμε στις τάξεις και την ώρα που πήγα να μπω στην τάξη, ένιωσα ένα χέρι να αγγίζει τον ώμο μου. Γύρισα και σοκαρίστηκα λίγο, όταν είδα το ξανθό αγόρι από τον καυγά να με κοιτάει.

"Εμ Συγγνώμη σου έπεσε αυτό." Η φωνή του ήταν απαλή αλλά παράλληλα και σκληρή. Μπροστά μου κρατούσε ένα μολύβι. Το δικό μου μολύβι.

"Οχ, εμ ευχαριστώ." Πήρα ευγενικά το μολύβι μου και έκανα να φύγω, όταν έπιασε το χέρι μου. Το άγγιγμα του δυνατό.

"Περίμενε... Πως σε λένε;" Με ρώτησε διστακτικά.

"Εμ Λούνα.Εσενα;"

"Λούνα, ωραίο όνομα..Σημαίνει φεγγάρι.Με λένε Λουκ Χέμμινγκς, χάρηκα."
Τελικά δεν φαινόταν τόσο κακό παιδί. Τον συμπάθησα αμέσως!
"Χάρηκα Λουκ." Του έδωσα ένα ζεστό χαμόγελο και προχώρησα προς το ντουλαπάκι μου να πάρω τα βιβλία μου. Την ώρα που γυρνούσα να φύγω ένιωσα τα μάτια του να με παρακολουθουνε και χαμογέλασα περήφανη στον εαυτό μου. Μπήκα αργοπορημενη στην τάξη μου και έκατσα στην θέση μου.

¤¤¤¤¤

Όταν έφτασε επιτέλους η ώρα να πάω στην δουλειά μου, χαιρέτησα τους φίλους μου και άρχισα να περπατώ προς την πισίνα.. Την ώρα που περνούσα από ένα στενό ένας περίεργος ήχος ακούστηκε και η περιέργεια μου με έκανε να πάω να δω τι είναι. Προχώρησα διστακτικά προς τον περίεργο ήχο όταν είδα πίσω από έναν κάδο .. Τον Λουκ. Με μια καστανομαλλα κοπέλα. Να φιλιούνται . Παθιασμένα .
Έφυγα απο το στενο πριν με δει κανείς και συνέχισα την διαδρομή μου. Όμως η εικόνα του Λουκ να φιλιεται μαζί της είχε κολλήσει στο μυαλό μου και για κάποιο περίεργο λόγο ζήλευα . Μα γιατί ζηλεύω; Μόνο μία κουβέντα εχουμε πει με το παιδί και τίποτα άλλο..

Μετά από λίγο έφτασα επιτέλους στην πισίνα . Μπήκα στα αποδυτήρια και άλλαξα στο κόκκινο ολόσωμο μαγιό μου. Όμως όταν βγήκα από εκεί, μια όχι και τόσο ευχάριστη έκπληξη με περίμενε.. Ο Λίαμ.

"Γειά σου Λούνα." Μου είπε και μου έδωσε το συνηθισμένο εκνευριστικό χαμόγελο του.

"Α γειά" Είπα αδιάφορα και έκανα να τον προσπεράσω..

Αυτός ενοχλήθηκε από την συμπεριφορά μου και έφυγε.
Επιτέλους.

Έκατσα στην καρέκλα του ναυαγοσώστη και άρχισα να ελέγχω τους πάντες . Μετά από λίγη ώρα βαρέθηκα και απλά παρατηρούσα τον ουρανό. Τόσο λαμπερός, εκεί είναι τώρα ο μπαμπάς μου, σκέφτηκα και χαμογέλασα..

Μετά από λίγα λεπτά ή μυρωδιά του καπνού άρχισε να εντοπίζει τα ρουθούνια μου. Γύρισα το κεφάλι μου και φυσικά, ποιον άλλο να αντικριζα;
Τον Λουκ.