The lifeguard l.h

Chapter 13

Luke's POV

Επιτέλους είναι εδώ.. Την βλέπω να έρχεται προς το μέρος μου με τα μαύρα κατάμαυρα μαλλιά της να πέφτουν στους ώμους της. Είναι απλά υπέροχη.
"Συγγνώμη που άργησα." Μου λέει λαχανιασμενη...
"Δεν πειράζει.. Εμ τι με ηθελες;" Της λέω με ένα χαμόγελο ζεστό στα χείλη μου..
Αντί για απάντηση μου δείχνει την οθόνη του κινητού της... Και τότε βλέπω το μήνυμα . Τα χάνω.. Ένα αίσθημα που έχω να νιώσω καιρό ξανά εμφανίζεται.. Ένα αίσθημα που έχω να νιώσω από τότε που πέθανε η μαμά μου , ανησυχία για κάποιον.. Νοιάζομαι για μια κοπέλα και όχι μόνο με τον ερωτικό τρόπο...
"Θα τον γ*αμησω τον μαλ*κ*"
"Ηρεμησε, δεν ξέρεις καν ποιος είναι" Μου λέει με ηρεμία στην φωνή της. Αλλά διακρίνω πίσω από την φωνή της φόβο.. Δεν μπορώ να την βλέπω έτσι... Τρέμει , έχει κύκλους κάτω από τα μάτια της και είναι φοβισμένη..
"Ει θες να πάμε μια βόλτα να ηρεμήσεις; Όλα θα πάνε καλά" της λέω με ένα χαμόγελο..
"Ναι νομίζω θα την χρειαζόμουν τώρα.. Αλλά που θα πάμε;"
"Μην ανησυχείς ξέρω ένα μέρος"
Μπήκαμε στο αμάξι μου και οδηγαω εδώ και 1 ώρα περίπου.. Ξέρω ακριβώς που να την πάω...

Μετά από κάμποση ώρα επιτέλους φτάσαμε στον προορισμό μας.. Μια γέφυρα που απέναντι ξεπρόβαλε όλη η Αγγλία.. Το θέαμα ήταν πολύ εντυπωσιακό...
"Ουαου"
"Ναι το ξέρω, έρχομαι εδώ όταν θέλω να σκεφτώ.." της λέω ενώ την παρακολουθώ να κοιτάει το μέρος με θαυμασμό στα μάτια της.
"Έλα να κάτσουμε"
¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤
Καθόμαστε στην άκρη της γέφυρας εδώ και 1 ώρα.. Μιλήσαμε για τα πάντα κυριολεκτικά.. Από το γιατί δημιουργηθηκε ο κόσμος μέχρι το που πήγαμε διακοπές πέρυσι τα Χριστούγεννα..
"Λουκ.."
"Μμμ"
"Μου λείπει ο πατέρας μου."
"Γιατί που είναι ;"
"Πέθανε , πέρυσι.. Για αυτό ελειπα από το σχολείο τόσο καιρό... Σε δύστηχημα. Ήμουν και εγώ στο αμάξι."
"Λυπάμαι, εμένα η μητέρα μου πέθανε από καρκίνο."
"Και εγώ λυπάμαι..."Μου λέει με λύπη στην φωνή της..
"Εύχομαι να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να εμπόδιζα τον μπαμπά μου από το να μας πάει εκδρομή εκείνη την μέρα. Ή τουλάχιστον να έκλεινα το ραδιόφωνο..." Εκείνη την στιγμή η φωνή της σπάει και ξεσπάει σε κλάματα.. της προσφέρω την αγκαλιά μου και όταν ηρεμεί απλά καθόμαστε εκεί, αγκάλιασμενοι, και κοιτάμε τα αστέρια.. Μετά από λίγα λεπτά ένα ελαφρό ροχαλητό βγαίνει από τα χείλη της.. Κοιμήθηκε... Φαίνεται τόσο ήρεμη , τόσο όμορφη.. Δεν χορταίνω να την βλέπω. Μακάρι να ένιωθε το ίδιο και αυτή για μένα. Όμως εκείνη την στιγμή το κινητό της δονείται.. Το βγάζω από την τσέπη της και μπαίνω να δω το μήνυμα που έλαβε..

From: Unknown
Χαίρομαι που σας βλέπω έτσι χαρούμενους..Κρίμα που αυτό δεν θα κρατήσει πολύ.

Το κεφάλι μου κινείται αργά. Γυρναω πίσω μας και βλέπω μια μαύρη σκιά...

Yas:(:(