The lifeguard l.h

Chapter 15

Δεν ξερω τι να κανω.. 3 ωρες εχουν περασει απο τη στιγμη που μπηκα στο σπιτι και νιωθω λες και η ανησυχια μου θα με φαει ζωντανη.. Το μυαλο μου παει αμεσως στον Λουκ.. Πρεπει να βρω κατι να απασχοληθω γιατι δεν μπορω αλλο να τον σκεφτομαι. Το ξερω οτι γνωριζομαστε ελαχιστα και δεν θα επρεπε να νιωθω αυτα τα συναισθηματα για αυτον μιας και δεν τον γνωριζω σχεδον καθολου αλλα δεν μπορω αλλιως.. Εκεινη την στιγμη , οταν ειδα οτι κινδυνευει υπεκυψα σε συναισθηματα που δεν ηξερα καν οτι υπηρχαν μεσα μου.. Αν ομως καταλαβε οτι δεν αξιζω και απλα εφυγε; Ακομη χειροτερα, αν αυτη την στιγμη βρισκεται νεκρος σε κανενα χαντακι; Μπας και χαλαρωσω λιγο θα παω να κανω ενα μπανιο..

Αφαιρεσα τα ρουχα μου και πατησα το ποδι μου στο κρυο πατωμα της μπανιερας.. Αμεσως καυτο νερο αγκαλιασε το δερμα μου.. Ηταν τοσο καυτο που ειχα κοκκινησει ολοκληρη και το σωμα μου ειχε πρηστει αλλα δεν με ενοιαξε καθολου.. Οτιδηποτε για να σταματησω να σκεφτομαι τον Λουκ.. Μετα απο μιση ωρα το δερμα μου αρχισε να σχηματιζει ρυτιδες οποτε αποφασησα να βγω. Τυλιξα την πετσετα γυρω μου και αλλαξα σε ενα πουλοβερ και φορμα για να ειμαι ανετη.. Οταν κατεβηκα κατω στο σαλονι κατι ηταν διαφορετικο.. Η θερμοκρασια του δωματιου ειχε κατεβει πολυ, λες και καποιος ειχε μπει μεσα.. Τοτε προσεξα υγρες πατημασιες στο ξυλινο δαπεδο που οδηγουν στην κουζινα. Πηρα στα χερια μου μια λαμπα ωστε να προστατεψω τον εαυτο μου εαν καποιος μου επιτεθει και κατευθυνθηκα προς την κουζινα.. Η αναπνοη μου ειχε λιγοστεψει και τα χερια μου ετρεμαν . Μπαινω μεσα γρηγορα ετοιμη να επιτεθω οταν βλεπω τα γνωστα χρυσα μαλλια..
Λουκ.

Το προσωπο του ηταν γεματο αιματα και οι λαβες των χεριων του το ιδιο .. Το θεαμα εκανε την καρδια μου να χτυπησει πιο γρηγορα και δακρυα να εμφανιστουν στα ματια μου.. Μολις με προσεξε κατευθειαν τα χαρακτηριστικα του προσωπου του μαλακωσαν.. Ανοιξε τα χερια του σαν σημαδι να τον αγκαλιασω και εγω το εκανα.. Θεε μου ηταν τοσο ζεστος αλλα και τοσο κρυος την ιδια στιγμη..
"Λουκ τι εγινε; Σ-σε χτυπησε;" Ρωτησα με την χαμηλη μου φωνη να σπαει στο τελος της προτασης.
"Μην σε νοιαζει τι συνεβη.. Απλα σκεψου οτι ολα θα πανε καλα και εισαι ασφαλης." Απαντησε σκληρα ..
"Μα Λου-" πηγα να διαμαρτυρηθω
"Σσσς..ειμαι μια χαρα μην ανησυχεις" με διακοπτει.
Νευω αργα και φοβισμενα το κεφαλι μου ενω βγαζω απο την τσεπη μου το γραμμα που με περιμενε οταν γυρισα και του το δειχνω. Το γνωστο φωτεινο χρωμα των ματιων του εξαφανιζεται καθως ενα σκληρο μαυρο το αντικαθηστα..
Δακρυα τωρα τρεχουν ελευθερα απο τα ματια μου καθως σκεφτομαι την οικογενεια μου.. Ο λουκ μολις με βλεπει τυλιγει τα χερια του γυρω μου ενω μου ψυθιριζει καθησυχαστικα πραγματα που οντως με κανουν να νιωθω λιγο καλυτερα. Τουλαχιστον δεν ειμαι μονη μου σε ολο αυτο.Η αληθεια ειναι οτι δεν ημουν ακριβως ειλικρινης μαζι με του..Υπαρχει μια λεπομερεια για το ατυχημα που παρελειψα πιστευοντας οτι θα με θεωρησει τρελη αλλα αυτην την στιγμη νιωθω οτι θα βοηθησει την κατασταση αν του πω τι πραγματικα εγινε εκεινη την μερα ελπιζοντας να με πιστεψει..
"Λουκ;"
"Χμμ;" Ρωταει ενω τα ματια του μενουν κολλημενα στο γραμμα.
"Υπαρχει κατι που πρεπει να σου πω για το ατυχημα"
"Τα λογια μου τον κανουνε να μεταφερει την προσοχη του σε μενα καθω ακουμπαει το γραμμα στο τραπεζι."
Την ωρα που παω να του διηγηθω την ιστορια ενας χτυπος ακουγεται απο την πορτα. Η καρδια μου σταματαει κατευθειαν. Ανησυχια προβαλεται στο προσωπο του καθως κατευθυνεται προς την πορτα..

Ξερω ξερω αυτη την φορα το παρακανα και αργησα πολυ αλλα δεν ειχα σχεδον καθολου ιδεες😭😭 σας το υποσχομαι οτι απο εδω και περα θα ανεβαζω πιο συχναα αλλα και εσεις για να με ενθαρυνετε ψηφιστε την ιστορια μου και καντε σχολια για να ξερω τις εντυπωσεις σασς.. 💗