a new home (One Direction~Louis Tomlinson) #1

012- het hele verhaal

Hellooooooow allemaal,

In dit hoofdstuk wordt de geschiedenis van Sophie verteld, de hele geschiedenis. Het verhaal is nog niet voor bij. Nog lang niet!

Ik ga audities houden. Ik heb nodig:

1 keer vriendin van Niall

1 keer vriendin van Harry

Als je auditie wilt doen moet je ee bericht achter laten met je naam, haar en oog kleur. Hobby's, kledingsteil,

Veel plezier met lezen

Xx

______________________________________________________________________________

Sophie's POV

Voorzichtig zet ik het mes op mij pols. 'Het spijt me lou.' fluister ik zachtjes, wetende dat hij me toch niet kan horen. Vaag hoor ik achter ergens een deur open gaan. Ik breng het mes weer naar m'n pols, maar voordat ik een snee kan maken, pakt iemand mijn arm vast. Louis. Liam knielt bij me neer en kijkt me zwijgend aan. In zijn ogen kan je zien dat hij bezorgd is, ik kijk weg. Hij pakt het mes en loopt weg. Louis trekt me op schoot. 'Waarom Sophie?' fluistert hij. Zachtjes begin ik te snikken, Louis drukt me nog dichter tegen hem aan. 'Ik' stamel ik, niet in staat om nu wat uit te brengen. Ik had gehoopt dat niemand thuis zal zijn als ik het probeerde, maar blijkbaar was het interview eerder afgelopen dan ik dacht. De meiden blijven als ze gaan schoppen wel een tijdje weg. Ik voel een hand door mijn haar gaan en krimp ineen, er zit een wond net achter mijn haargrens waardoor je hem niet kan zien. Betekent niet dat het geen pijn doet! Louis haalt mijn haar weg en hapt naar adem. 'Hoe komt dit.' vraagt hij, maar in z'n ogen kan je zien dat hij het al weet. Ik kijk hem even aan. 'Wel dus.' hij drukt me nog dichter tegen zich aan (als dat kan). Ik verstop mijn gezicht in zijn shirt, zijn hand wrijft troostend over mijn rug. Liam, denk ik, pakt mijn hand en knijpt er in. Ik haal mijn gezicht uit Louis shirt, en kijk Liam aan. Die bezorgde blik, ik kan er echt niet tegen. Ze zijn het niet waard om zich zorgen om mij te maken. Ik ben het niet waard dat ze zich zorgen maken. 'Soof, waarom?' aan Louis stem is te horen dat hij niet lang meer wachten wil. 'Lou, ik heb je toch mijn verhaal verteld.' begin ik aarzelend. Louis knikt. 'Wat heeft dat er mee te maken?' 'Dat was niet het hele verhaal.' mijn stem is niet meer dan een fluistering. 'Wat bedoel je?' hij is duidelijk verward. 'Wat ik zei, het is niet het hele verhaal.' Liam kijkt ons aan met een blik waaruit ik opmaak dat hij het echt niet begrijpt. 'Toen ik 8 was kreeg ik anorexia. Ook gedeeltelijk dankzij m'n vader. Mijn moeder hielp me om er over heen te komen maar toen hij erachter kwam toen ik 9 was, heeft hij haar in coma geslagen en een paar dagen later overleed ze.' 'Dus als ik het goed begrijp mishandelde je vader je al langer.' Louis is duidelijk verward, nog meer dan net. 'Sinds ik 6 ben.' Liam's verwarde uitdrukking heeft plaatsgemaakt voor een blik waar uit je niks kan opmaken. 'Vlak daarna heb ik voor het eerst geprobeerd zelfmoord te plegen, maar die mislukte omdat Levi me tegenhield. Op school ging het ook niet goed, ik werd gepest. Toen mijn moeder overleden was begin hij mij te slaan en nog wat meer dingen.' 'Wat bedoel je?' het is de eerste zin die Liam uitspreekt sinds hij hier is. 'Hij verkrachte me voor het eerst toen ik 9 was.' Liam werpt me weer een bezorgde blik. 'Dat ging door tot mijn 12e. Toen ik naar de middelbare school ging, ging het pesten door. Hillary en Ty ontmoette ik een keer toen ik vluchtte voor 1 van de pesters, sinds die tijd waren we eigenlijk vrienden en niet lang daarna kregen Ty en ik een relatie.' 'Dus je word nog steeds gepest?' Louis is zo verward dat hij niks weet uit te brengen. Ik negeer de vraag van Liam en ga verder net mijn verhaal. 'Thuis werd het steeds erger, hij liet me niet meer met rust. Op mijn 13e verjaardag toen ik terug kwam uit school drukte hij me tegen de muur en.' verder kom ik niet, ik voel mezelf huiveren. 'Ga verder.' Liam geeft me een bemoedigende glimlach. Ik besluit om de zin niet af te maken en verder te gaan met het verhaal. 'Een paar dagen later bracht ie ons naar het weeshuis. Op school ging het ook steeds slechter, de pesterijen steeds erger.' Ik leg mijn hoofd weer tegen Louis borst aan maar wel zo zo dat ik Liam kan aan kijken. Hij pakt mijn hand en knijpt erin. 'Toen kwamen wij, toch?' Liam verwacht een antwoord. 'Yup, en toen ze hoorde dat ik geadopteerd was door jullie werden ze nog erger. Ty en Hillary hebben me laten vallen.' Ik voel mijn wangen weer nat worden. 'Ik krijg allemaal dreigementen van mijn vader via berichtjes en zo. Vandaag kwam,' verder kom ik gewoon niet. 'Was hij hier?' Louis stem verbreekt de stilte. Ik maak een instemmend geluid. 'Hij duwde me tegen m'n bureau en meer weet ik eigenlijk niet.' 'Snij je jezelf?' Liam's blik is gevestigd op de sneeën die ik gister gemaakt heb. 'Ja.' Ik besluit om gewoon eerlijk antwoord te geven op de vragen. 'Heb je je anorexia terug?' Louis stelt de vraag een beetje aarzelend. 'Ja.' Liam en Louis schrikken niet van het antwoord. Liam staat op en loopt weg, hij komt terug met de EHBO kist. Ik ga met m'n hand richting de wond en merk dat hij bloed.