a new home (One Direction~Louis Tomlinson) #1

025- best song ever

Wouw!!!! Ik zei dat ik 10 votes en 10 comments wilde en binnen 2 dagen had ik al 17 votes en 8 comments. Dankje!!!!!! Dit is het laatste hoofdstuk :'(, maar er komt een vervolg :).

Ik weet niets meer te zeggen

Bajx

______________________________________________________________________________

Sophie's POV

'It was the best song ever.' (A/N ik weet niet of de song zo eindigt, ik weet wel zo ongeveer maar ik heb de lycris er niet bij. Sorry als ik het niet goed heb!) De laatste klanken eindigen en de jongens lopen de studio weer uit. 'Jullie waren geweldig.' De meiden vliegen de jongens om de hals. Ik vind het zielig voor Louis, dus ik loop naar hem toe en geef hem een knuffel, geef -nadat ik Danielle aan de kant heb geduwd- Liam een knuffel en geef zo iedereen een knuffel.

{avond}

'Sophie.' 'Ja?' 'Ik heb honger, kun je eten gaan halen?' Wtb ik ben geen loopjongen. In dit geval loopmeisje. 'Nee, haal het zelf.' We kijken met z'n allen een film. Welke. Ik heb geen idee. Let niet op. 'Wat ben jij aardig zeg!' 'Weet ik, maar ik ben geen loopmeisje.' Hij zucht "zielig" en staat op. Snel neem ik Niall's plek op de bank in, waardoor de anderen lachen. Als Niall terug komt, met z'n handen vol met snoep, zucht hij en gaat op mijn plek zitten. Op de leuning.

'Hoe heet deze film eigenlijk?' De jongens kijken me aan en trekken precies tegelijk een van hun wenkbrauwen op. Ik grinnik. 'Trapped.' Ja, dat past er wel bij. Het gaat over een meisje dat 4 is en wordt ontvoert. Nu zijn de ontvoerder en haar vader (?) met elkaar aan het vechten. Nu schiet de moeder de ontvoerder neer.

Ik sluit m'n ogen als de aftiteling voorbij komt. Inmiddels heeft Niall mij gedwongen op te staan, is gaan zitten en trok mij op schoot. Ik sta open loop richting de badkamer, als ik de spiegel zie. Ik blijf staan en kijk naar m'n eigen spiegelbeeld. Ik zucht en haal een hand door m'n haar. Waarom hebben de jongens me geadopteerd? Dankzij mij, hebben hun ook al die dingen mee gemaakt en ik snap het gewoon niet. Louis komt achter me staan en bestudeert m'n spiegelbeeld. 'Soof, alles oké?' vraagt hij als hij m'n blik ziet. Ik draai me om en knik. 'Tuurlijk, waarom zou het niet oké zijn?' Ik kijk hem aan. 'Gewoon,' hij bijt op z'n onderlip, twijfelend of hij door moet gaan. 'Door alles wat er is gebeurt.' Hij doet en stap naar voren en kijkt me aan. 'Het gaat prima.' Hij knikt, waarschijnlijk geloofd hij me niet. Moet hij weten. 'Zeker?' 'Ja boo, geen zorgen.' Ik kijk hem aan en glimlach, hopend dat er geloofwaardig overkomt. Hij knikt en doet nog een stap naar me toe. Hij slaat z'n armen om me heen. Na een paar minuten laat hij me los en kijkt me aan. 'Het gaat niet.' Hoe weet hij overal zo snel de waarheid van? 'Je vader weet echt niet waar je bent.' 'Weet ik.' mompel ik als m'n mobiel af gaat. Ik pak m'n mobiel en neem op. 'Waar ben je? Hoe lang wilde je dat verborgen houden. Met die 5 sukkels gaat dat moeilijk.' hoor ik, gevolgd door een piep. Hij heeft opgehangen. 'Er overkomt je niks!' 'Weet ik.' Ik plof op het bed neer en kijk naar Louis. 'Waar is de rest eigenlijk?' 'Naar hun kamer. Ze werden moe.' Ik knik en laat me achterover vallen. 'Misschien kan jij beter ook gaan slapen.' 'Denk je?' 'Ja.' Ik lach zacht, sta weer op en loop naar de badkamer.

Als ik m'n tanden heb gepoetst, m'n make-up er van af heb gehaald en me heb omgekleed loop ik weer naar de slaapkamer, om daar Louis slapend aan te treffen. Was hij zo moe? Het zal wel. Ik kruip in het andere bed en sluit m'n ogen. Al snel val ik in slaap.

Als ik de volgende morgen wakker word, merk ik dat Louis z'n armen om me heen heeft geslagen. Had ik weer een nachtmerrie? Kan wel kloppen. 'Goed geslapen?' Louis haalt z'n armen weg terwijl hij het vraagt. Ik kom overeind. 'beetje, jij?' 'Gaat wel.' Hij stapt uit bed en komt naast me zitten. Ik reageer niet verder en pak m'n mobiel. Ik zie dat ik best veel berichten heb. Ik wil ze openen, maar Louis pakt m'n mobiel af. Waarschijnlijk omdat ze van m'n vader zijn. 'Niet kijken.' Hij legt m'n mobiel weg en staat op. 'Over een uur komen de jongens.' Ik knik en sta op. Als ik langs de spiegel loop, kan ik me niet bedwingen om er in te kijken. Wat ik zie is een klein, dun, moe meisje. Misschien wel waar. Als ik om de badkamer ben, spring ik snel onder de douche.

Ik loop de badkamer uit en zie dat Louis zich al heeft omgekleed. 'Kom,' hij trekt me aan m'n arm me naar de kamer waar Liam en Harry samen met hun vriendinnen slapen. 'Morge.' gaapt Louis als we de kamer binnen lopen. Ik kijk hem aan en trek een wenkbrauw op. 'Ik zei gaat wel niet goed.' zegt hij en gaat op de leuning zitten. 'Okay.' Danielle klopt naar haar op de bank en ik ga naast haar zitten. 'Waarom zijn we hier eigenlijk?' 'Vrije dag, gaan een beetje niks doen.' 'Ok.' Dit word nog een leuke dag...................

{paar weken later}

We zijn vandaag weer thuis gekomen. Jeeej. Niet dat dat in L.A. (A/n ligt Hollywood daar?) niet leuk was, maar ik heb Ty en Hillary ook gemist. Me vader heeft me de rest van de weken met rust gelaten. 'Sophie, ontbijten!' hoor ik, gevolgd door voetstappen die weglopen. Ik spring uit bed en loop naar beneden, als de jongens roepen voor ontbijt moet je opschieten, anders heeft Niall alles opgegeten...........

'Morgen.' Ik plof tussen Louis en Liam op een stoel en kijk maar de rest, die chagrijnig terug staart. 'Jetlag?' Ze grommen iets wat onverstaanbaar is en beginnen met eten.

'Ik ben weg.' 'Waar ga je heen?' Niall verschijnt in de deur opening. 'Ik heb afgesproken met Ty en Hillary.' 'Veel plezier.' Niall loopt weg, waarschijnlijk naar de keuken.

{'s avonds}

Louis' POV

'Jongens waar is Sophie?' Ik loop naar de woonkamer, waar ik iedereen aantref. 'Die komt zo wel weer terug.' antwoord Niall. Ik trek een wenkbrauw op en kijk Niall indringend aan. 'Je weet waar ze is.' 'Niet.' 'Wel.' 'Jongens kappen. Louis Sophie komt zo wel terug. Niall weet jij war ze is?' 'Kay.' mompel ik tegen Liam en ga op een stoel zitten. 'Niall, weet jij waar ze is?' Liam kijkt nu naar Niall. 'Ja.' 'Het zal wel.' Ik sta op en loop naar m'n kamer.

Het is niet dat ik het de jongens niet gun, maar als ik een van hun samen met zijn vriendin zie, voel ik me gewoon jaloers. Ik ben blij dat de jongens wel de ware hebben gevonden. Echt waar, maar ik mis Eleanor gewoon. Denk ik. Ik staar naar het plafond tot er op m'n deur word geklopt. 'Binnen.' De deur gaat open en Sophie staat in de deur opening.

'Wat is er nou? Volgens Niall oven je afstandelijk en ven je bijna allen nog maar hier?' Ik voel dat Sophie naast me komt zitten. 'Ik mis el gewoon oké.' Ik kom overeind en kijk naar Sophie. Ze komt dichterbij zitten en bijt even op haar onderlip. 'Louis. Ik snap dat je Eleanor mist, maar je kan er niet je hele leven mee zitten en je verstoppen. Als je nou met de rest uit gaat vanavond.' 'Waarom zou ik?' Ik weet dat Sophie gelijk heeft, maar ik weet niet of ik er klaar voor ben. 'Je hoeft niet gelijk een nieuwe relatie te beginnen, maak plezier.' Ik knik even. 'Dankje soof.' 'Graag gedaan.' Ze staat op en loopt naar de deur. 'Soof?' vraag ik als ze in de deur opening staat. 'Ja?' Ze draait zich om en kijkt me aan. 'Ik hou van je.' 'Ik ook van jou Louis.'

______________________________________________________________________________

Mensen, dit was niet het einde! Nog een heel klein hoofdstukje/soort epiloog. Switch maar ^^