~10 YIL SONRA~
"Edward ve Tiffany kahvaltınız hazır! Hızlıca gelin yiyin. Yine okula geç kalmak istemezsiniz." diye bağırdım. Onların da "Tamam." dediklerini duyunca Louis'in yanına yatak odasına gittim. Odaya girdiğimde Louis üstünü giyiyordu. O da ise gidecekti. Şarkı yazarı olarak çalışıyordu bir yerde. Onun için çok mutluydum.
"Nasılsınız bakalım?" diye gülümseyerek ilk karnıma ardından da yüzüme baktı. Evet yine hamileydim. Hep Louis'in yaramazlıkları yüzündendi.
"İyiyiz." dedikten sonra onun yanına gidip sarıldım ve kokusunu içime çektim. Çok çabuk özlüyordum onu.
Ben Louis'den ayrılınca dudaklarını uzun bir süre dudaklarıma bastırdı. Sonunda ayrılınca konuşmak için ağzını araladı.
"Bebeğim, benim iş için İtalya'ya gitmem gerekiyor. Bende işimle ne alakası olduğunu bilmiyorum ama ısrar ediyorlar. Ben seni yalnız bırakmak istemiyorum. Kalbim dayanmaz. Rahat olamam. Ama-"
Cümlesini tamamlamasına izin vermeden dudaklarımla açık olan ağzını kapattım. Bi süre sonra ayrılıp konuşmaya başladım.
"Aşkım tabikide gidebilirsin. Bana birşey olmayacak, korkma." dedikten sonra tekrardan ona sarılıp uzun süre koklayamayacağım kokusunu içime çektim.
Merakla ona aklımdaki şeyi sordum.
"Kaç gün kalacaksın peki?"
"Bilmiyorum ama en kısa zamanda dönmeye çalışacağım bebeğim." dedikten sonra yüzüm düşmüştü. Ama ona belli etmemeye çalışıyordum.
"Hadi o zaman çocukların yanına gidelim." diyip beraber aşağı mutfağa indik. Çocuklara baktığımda kahvaltılarını yapmış servisin gelmesini bekliyorlardı. Louis'de onlardan bir kaç gün ayrılacağı için yanlarına gidip uzunca sarıldı. Ve bana dediklerini onlarada söyledi. Onlarda tamam anlamında kafalarını salladılar. Ama ben onlar kadar rahat olamıyordum.
Louis tekrardan yanıma geldiğinde ona hazırladığım kahvaltıyı uzattım. O da alıp mutfaktaki masaya oturdu. Ben onun karşısına geçtim. Gözlerine baktığımda endişe ve korku gördüm. Bende de özlem vardı. Ama o anlamıştı sanırım. Çünkü zorda olsa düşünce ve duygularımı ondan saklamaya çalışıyordum.
"Bebeğim emin misin? Yani seni yalnız bırakmak istemiyorum. Bir-" yine sözünü kesip parmağımla açık olan ağzını kapatmattım ve ona kafa salladım.
"Sakın öyle düşünme. Ne olabilir ki Louis?"
"B-ben bilmiyorum ama içimde kötü bir his var. Yanına birisini mi tutsam?"
"Hayır gerek yok bebeğim. Ben böyle iyiyim. Zaten kısa sürede dönersin. Bir daha itiraz etme. Ve kötü birşey de düşünme." dediğimde üzgün bir şekilde kafasını salladı. Louis kahvaltısını bitirince beraber ayağa kalktık. O sırada çocukların servisinin geldiğini farkettim. Ve hızlıca onların yanına gittim ve kapıyı açtım. Louis'de yavaşça çocukların yanına gelip tekrardan onlara sarılıp öptü. Gerçekten onları çok seviyordu.
Bende onlara satıldıktan sonra koşa koşa servise doğru gittiler. Bizde onların bildiğini gördükten sonra kapıyı kapattık.
Kapatmamla Louis'in sırıtışını vücuduma bakarken farkettim. Sonunda yüzüme bakabilmişti.
"Eğlence ister misin biraz?" dedi gülerek. Bende ona göz devirip karnımdaki bebeği gösterdim.
"Beni hiç ilgilendirmiyor. Zaten uzun zaman seni göremeyeceğim bebeğim." deyince beni birden kucağına aldı. Bebek daha 2 aylıktı. O yüzden onu pek aldırmıyordu.
Hızlıca koltuğa götürdü beni. Ve oturduktan sonra beni tekrardan kucağına aldı.
"Louis işe geç kalacaksın."
