Meta Dönüşüm

1.BÖLÜM

Ben Burak. Anne ve babamın ölümünden itibaren yani 7 yaşımdan itibaren tek başıma kaldım. Tam 11 yıl yetimhanede büyüdüm. 18 yaşımda yetimhaneden ayrılmak zorunda kaldım. Ne yapacağımı nereye gideceğimi bilmezken profesör David ile tanıştım. Evet adı yabancıydı ama türkçeyi çok iyi biliyordu. Öncelikle bana bir sıvı enjekte etti. Bunun kan değerlerimi dengeleyeceğini söyledi. Ardından beni bir eve yerleştirdi ve şimdi buradayım.
Yetimhanede büyümüş biri için bu ev tam bir saray.Dışı mavi iki katlı bir ev.Tek kişi için biraz fazla büyük diye düşünürken
"İçeri girmeyecekmisin?"dedi profesör ve kapıyı açtı.Evin içi dışından daha güzeldi.Herşey fazla lükstü.Biz içeri girerken merdivenlerden siyah saçlı, uzun boylu, mavi gözlü bir çocuk indi gülümseyerek.
"Hoşgeldiniz profesör"dedi çocuk.
"Haşbulduk.Yeni ev arkadaşını getirdim.Şimdi acil bir işim var gitmeliyim"dedi profesör ve gitti.
"Merhaba.Ben sinan"dedi çocuk ve elini uzattı.Ben de tokalaşıp "Ben de Burak"dedim.

"Sana evi tanıtayım.Burası gördüğun gibi salon.Karşıdaki koridordan mutfağa,lavaboya ve arka bahçeye gidiliyor.Sağdaki oda yemek odası ve yukarıda da dört yatak odası var ve her odanın içinde kendi tuvalet ve banyosu var.Hadi gel seni odana götüreyim"dedi ve ilerlemeye başladı.Merdivenler bir odaya çıkıyordu ve odadan diğer odalara gidiliyordu.Sinan buraya buluşma noktası diyor.
"Burası senin odan Burak.Yan taraftada benim odam var.Sen şimdi yerleş ben de pizza çağıracağım seversin değil mi?"

"Evet.Sen çağır ben geliyorum hemen"dedim ve Sinan aşağıya indi.Ben de odama girdim.
Oda da çift kişılık bir yatak, bir çalışma masası, çalışma masasının üstünde bir bilgisayar ve bir dolap vardı.Herşey çok güzeldi.Yıllar sonra tekrar bir evde olmak kesinlikle muhteşemdi.Tabi ki ailemide hatırlatıyordu.Hızlıca esyalarımı yerleştirip üstümü değiştirdim Ve aşağıya indim.
Sinan televizyonun karşısında oturuyordu."merhaba"dedim ve tekli koltuğa oturdum.
"Pizzaları söyledim.Yarım saate kadar burada ondan öncede iki yeni ev arkadaşımız gelicek."

"Yeni ev arkadaşlarımı tam erkek yurdu olucak yani"

"Belki de kızdırlar ama umarım erkek olurlar kızların yanında rahat edemiyorum."

"Ben de aynı durumdayım"

"Okuyormusun?"

"Evet.Sen okuyormusun?"

"Evet.Lise son oldum.Ormanlık alanın diğer tarafında ki okula gidiyorum"

"Ben de lise son oldum ve profesör buraya gelmeden önce kaydımı buradaki okula aldırttı."

"Demek aynı okuldayız bu iyi oldu.Sonuçta aynı evde yaşayacağız kardeş sayılırız"

"Sanırım öyle.Bir şey soracağım. Profesör neden bize ev veriyo ve para?"

"Bize yaptığı aşı yeni bulunmuş bizde test etti.Anlayacağın denek olduk ve karşılığında bu güzel hayatı elde ettik."

"Peki bir yan etkisi olabileceğini düşündünmü?"

"Sonunda benden başka bir inek öğrenci daha bu süper.Evet düşündüm ve bir yıldır hiçbirşey olmadı.Merak etme bu ilaç zararsız hatta kenidimi daha iyi hissediyorum."

"Bir yıldır bir yan etkisi olmadıysa sorun yok"dedim ve o sırada kapı açıldı.Gelen profesördü ve yanında iki kızla gelmişti.Biri sarı saçlı, mavi gözlü diğeri ise kumral şaçlı, ela gözlü bir kızdı.Sarı saçlı olan kız çok güzeldi.Sanırım kızların gelmesi daha iyi olmuştu.
"merhaba"dedi sarışın kız.
"Merhaba.Ben Burak"dedim ve elimi uzattım.
"Ben de Işık"dedi sarışın kız ve tokalaştık.Ardından diğer kızla da tanıştım onun adı da Melek'ti.

IŞIK'IN AĞZİNDAN;

Ben ışık. 4 yaşımdan itaberen yetimhanede büyüdüm. Babam bizi işe gidecek diye terk edip gitmişti. Annemde bana bakamıyınca yatimhaneye verdi. 14 yılın sonunda yetimhanede kalmam uygun görülmedi ayrıldım. Sonra proföser David ile tanıştım. Beni yanına aldı ve koluma iğne yaptı. Kan dengeleyici dedi. Ondan sonra Melek ve beni bu eve getirdi.

Burak ile tanıştıktan sonra Melek ve ben profesöre teşekkür ettik. Daha sonra Burak'ın arkasından biri daha geldi ve bize kendini tanıttı.

"merhaba "dedim. Melekte aynı şekilde söyledi.

" merhaba benim adım Sinan "dedi ve her ikimizlede tokalştı. Daha sonra Burak söyledi.

" açmısınız "diye sordu.

Bende " evet biraz acıktık "dedim.

Burak" tamam o zaman siz yerleşin odalarınıza biz sizi bekliyoruz "dediler ve mutfağa gittiler. Bizde Melek le beraber odalarıma gittik. İkimiz odalarımızı seçip girdik.Odada bir masa,laptop,dolabım,yatağım her şeyim vardı. Çok sevinmiştim. Artık kendimi yetim hissetmiyecektim. Bavulumu boşaltım ve üzerimi değiştirdim. Daha sonra aşağı indim. Melek'i ortalıkta göremedim ama heralde odasındaydı. Ama şöyle bir sorun vardı evin mutfağı nerde bilmiyordum. Öyle mutfağı ararken Burak seslendi.

Burak " mutfak bu tarafta" dedi.

Ben " evi bilmediğim için bulmakta zorlandım" dedim ve gülümsedim.

Burakta bir tebesümlü gülüş attı ve " size evi gezdirmedik ama öğrenirsiniz yakında" dedi ve beraber mutfağa yürüdük. Pizza sıcacıktı enfes gözüküyordu. Ben hemen bir sandalye ye oturdum ve bir dilim aldım. O esnada Melek yukarıdan seslendi.

Ben " ne oldu?" diye sordum.

Melek " ya odamda fare gördüm galiba" dedi.

Ben " şaçmalama burada fare ne arar" dedim.

Melek " biri yardım edebilirmi acaba" dedi.

Sinan " bekle ben hallederim" dedi ve Melek'in yanına gitti. Burak ve ben mutfakta yalnız kalmıştık.

Ben " sen yemiyecekmisin" dedim.

Burak " yerim şimdi" dedi ve bir dilim aldı. Yemeği yerken yukarıdan Sinan ve Melek te inmişti.

Ben "ee melek fare varmıydı?" diye sordum.

Sinan "fare sandığı bi böcekmiş" dedi.

Melek "her insanın bir korkusu var" dedi.

Ben " aynen hadi gel yemek yiyelim" dedim ve gülümsedim. Hep beraber yemek yedikten sonra

Sinan " ee sizin hikayeniz nedir?" diye sordu.

Ben " ne hikayesi" dedim.

Sinan " siz yetimhaneden değilmisiniz" diye sordu.

Ben " evet.Pek bi hikaye yok annem ve babam beni terk edip yetimhaneye bıratı o kadar " dedim.

Melekte " aynen benide küçükken bıraktılar" dedi.

Burak " neyse önemli olan burda olmamız" dedi ve herkes birbirine baktı.O sırada Burak'ın gözleri kırmızıya döndü.
"Burak gözlerin kırmızı olmuşlar"dedim.Burak bunu duyunca hemen lavaboya koştu ve aynaya baktı.
"Bu nasıl olabilir?"diye sordu Burak Sinan'a.
Sinan ise "bilmiyorum"dedi.Sanırım hayatımız giderek garipleşiyordu.