Hiphop Ve Sokaklar

24.Bölüm: Final

Sabah erkenden eve gittim. Nerede olduğumu merak etmişlerdi. Sorgulama bittikten sonra kayıt almaya gittim. Burası yılbaşı süsleri ile doluydu, hepsini toparladım. Etraf o kadar dağınıktı ki... Cips çöplerinden tutun, üzerinde diş izleri olan teneke kutuya(?) kadar ne ararsanız vardı. Bunu kim yaptı bilmiyorum ama kesin Stan'dir. Çöplerin arasında yüzerek koltuğa vardım. Buraya bir şey kaydedilmişti, açıp dinledim. Bu bir yılbaşı özel şarkısıydı. Hem de bensiz, peki. Mich'in nakarat söylemesi yine olmamıştı. Boşuna konuşuyordum zaten. Stan geldi:
-Dinledin mi?
-Mich yine nakarat söylemiş.
-Salla
-Çok netsin.
Stan güldü:
-Yılbaşını neden bizimle geçirmedin?
-Unuttum, saat çok geç olmuştu ve sonra baktım ki babamdayım.
-İyi olmuş, sen de bizim sensiz şarkı yaptığımıza kızma.
-Ah, yok kızmıyorum. Yine mi beynimi okudun ne?
-Bilerek yapmadım öyle bir gücüm yok demiştim.
Kahkaha atarak dışarı çıktı. Burada uzun uzun kayıt aldım, saçmaladıklarım da oldu ama çok iyi geldi.

"1989'un ilk gününden selamlar!" Hava kararmak üzereydi dışarıdan kavga sesleri geliyordu. Bu, yeni yılın ilk kavgasıydı. Pam ve gurubu yeni yıl süprizi(!) yapıyordu. Bu sefer eski çatışmalardaki gibi geri durmayacaktım. Hızla aşağı inip etrafı yokladım. Rachel'ın kaşı patlamıştı, Mich ve Marshall ise dayak yiyorlardı. Stan uzaktan seslendi. Gürültüden bağırmak zorunda kalmıştı.
-Heey, Nina!
Koşarak yanıma geldi:
-Ne yapıyorsun ?
-Yardım edeceğim!
-Nina... Yardıma ihtiyacımız yok. Birazdan gidecekler, her zamanki gibi.
-Lütfen, bana bir silah ver! Lütfen!!
-Silahım yok! Kafayı mı yedin, burada kimse birbirini vurmuyor!
-Pam'in elindeki ne o zaman!
-Olamaz, dostum...
Stan guruba seslendi "Hey, geri çekilin!"
Bunu fırsat bilip Will'in cebindeki silahı çıkardım. Arkamı dönecektim ki tam o esnada iki el silah sesi duyuldu. Şoku atlatamadan diz üstü çöktüm ve olduğum yere yığıldım, gözlerim kararıyordu. Stan, Will ve Marshall bana doğru koştular. Rachel ve Mich ise Pam'in peşinden koşuyorlardı. Böyle bir acıyı en son ne zaman yaşadım? Hiç bir zaman! Herkesin gözü faltaşı gibi açılmıştı. Stan nefes nefese kalmış bana bağırıyordu:
-Dayan Nina! Ambulans çağırdık sakın öleyim deme!
Will görüş alanıma girdi:
-Ne olursa olsun o lanet olası gözlerini kapama! Beni duyuyor musun?
Seslerindeki endişe ve korkuyu hissedebiliyordum. Beni söylenenlerin aksini yapmaya zorlayan bir şey vardı. Acı!
Anlamsızca gökyüzüne bakıyordum. Etraftaki insanların telaşlanmalarını ve siren seslerini duyuyordum. Benim için zaman durmuştu. Sedyeye çıkarıldığımı gördüm. Diğerleri arkamdan koşuyorlardı ve birkaçı benimle birlikte ambulansa bindi. Duyduğum her şey uğultuya dönüşmüştü. Marshall'ın haykırışları ve Will'in bağırarak birkaç şey söylemesi... Anlatıyorlardı ama sadece bir uğultu... İfadesizce bakıyordum. Üvey annem ve kardeşlerim, babam, katıldığımız battle'lar, Elizabeth, Thomas, tek odalı ev, villalar, albümlerimiz, şöhret hayatı, çıkardığım isyanlar... Hepsi gözlerimin önünden film şeridi gibi akıp geçti ve Stan'in sözü " Nina asla vazgeçmez...." beynimin içinde yankı yaptı. Üzgünüm dostum... Thomas'ı şimdi anlıyordum, sonunda direnmeyi bırakıp uyumayı tercih ettim...
--------
* Nina'dan sonra Pam ve gurubu tutuklandı.
* 21 Nisan 1989'da üyelerin gurubu bırakmasıyla gurup dağıldı.

-SON-