The Great Rotten World

10. Krzycz, wrzeszcz i przepraszaj

Czułam się niczym podglądacz. Zachowywałam się jak obłąkana, szalona fanka, która rozbiła obóz pod mieszkaniem swojego idola i czeka na odpowiednią okazję, by zapędzić go w kozi róg. Tylko istniały trzy zasadnicze kwestie, które nie mogły potwierdzić tej tezy. Po pierwsze, moim namiotem okazał się samochód. Siedziałam w nim już cztery godziny i niemal czułam jak nogi mi drętwieją, a kark robi się dziwnie sztywny. Po drugie, nie byłam fanką. Daleko mi było do tego określenia. Byłam zupełnym przeciwieństwem tej nazwy, i wszyscy, łącznie ze mną, zdawali sobie z tego sprawę. Wreszcie po trzecie, nie ślęczałam pod domem mojego idola. Przyjaciela – to już byłoby trafniejsze słowo. Kotwicy – z tym mogłabym się w zupełności zgodzić.

Bo Ed Sheeran był moją kotwicą. Trzymał mnie na powierzchni i pomagał mi nie utonąć w tym syfie. Tak wiele mu zawdzięczałam. Był wszystkim. Ojcem, który potrafi nakrzyczeć na swą córkę za dziecinadę i bezmyślne głupoty. Bratem, który odgradza od zła i niebezpieczeństw. Przyjacielem, który zawsze wysłucha w milczeniu tego, co mam do powiedzenia, ale i w przypływie emocji nie zawaha się przed zrzuceniem klapek z moich oczu.

Ale teraz, właśnie w tym momencie, nie czułam się winna. Nie współczułam. Żadne z pozytywnych uczuć nie wsiąknęło mi pod skórę. Byłam wściekła. Miałam ochotę krzyczeć i zrobić mu krzywdę za to, że już przez dwa dni mnie ignoruje. Przepraszałam go nieustannie. Kajałam się przed nim, a właściwie prowadziłam monologi, gdyż nawet nie raczył odebrać pieprzonego telefonu. Ale to nie przynosiło oczekiwanych rezultatów. Dlatego skończyło się na tym, iż wylądowałam pod jego mieszkaniem.

Konfrontacja twarzą w twarz wydawała mi się jedynym sensownym rozwiązaniem, tyle że jak przyszło co do czego, to nie potrafiłam podjąć ostatecznego kroku i zapukać w jego drzwi. Okazałam się tchórzem i z tego powodu znów poczułam nieprzyjemne uczucie w okolicach klatki piersiowej, która szybko się podnosiła i opadała.

Obserwowałam jedynie otoczenie, które z każdą upływającą sekundą coraz bardziej się zmieniało. Widziałam małe dzieci skaczące w kałużach. Sprawiało im to taką frajdę, że i mnie przez chwilę udzielił się ich nastrój. Jakaś staruszka szła z siatkami wypełnionymi zakupami i pod nosem coś cichutko nuciła, odganiając ciemne, deszczowe chmury. I rzeczywiście, na nieboskłonie ponownie zawitało słońce. Ogrzewało swym blaskiem ponure ulice, a jego promienie odbijały się w wodzie, która nie zdążyła jeszcze spłynąć do ścieków i w licznych miejscach przykrywała szarość dróg. Jednak nie trwało to długo, bo zaledwie pół godziny później okrągła kula już chowała się za budynkami i mocna czerwień musiała ustąpić powoli zalewającej wszystko ciemności.

I właśnie ta ciemność przenikała w głąb moich kości na nowo. Czułam, że pęta mnie w swoich sidłach, znów wyzwalając pokłady niepohamowanej wściekłości, która potrzebowała ujścia. Zacisnęłam mocno pięści. Długie paznokcie chciały mi się wbić w skórę i rozerwać ją tak, żeby polała się krew i wszystko splamiła. Z głuchym łoskotem uderzyłam w deskę rozdzielczą, by choć w minimalnym stopniu zniwelować ból psychiczny, któremu, jak się okazało, nie pomogło nawet spotkanie z Harrym.

Było wspaniale, utopijnie, wręcz upajająco. Spędziłam niesamowity dzień pełen różnych przygód, okraszony towarzystwem Stylesa. Ale to nie zmienia faktu, że gdy znów zawitałam w hotelowe progi, ponownie poczułam się przytłoczona i samotna. Lecz taka właśnie byłam – gdy choć jedna rzecz mi się nie zgadzała, gdy coś burzyło moje dobre samopoczucie, nic nie mogło mi pomóc. Nawet ta próżność, to zapomnienie, o którym słuchałam i którego doświadczyłam okazały się niewystarczające, by w spokoju i z lekkim sercem wędrować dalej.

A zatem koło się zamyka i znów wracamy do początku, czyli do mojego przeklętego siedzenia w samochodzie. Odczuwałam już nawet zawroty głowy z powodu woni unoszącej się w aucie. Tak jak bardzo lubiłam wanilię, tak teraz nie potrafiłam znieść jej zapachu, który powodował mdłości. Czułam, że wnętrzności żołądka podchodzą mi do gardła. Musiałam się stąd wyrwać. Teraz. Zaraz. Natychmiast.