The Great Rotten World

32. Przymus złej woli

Gdyby ktoś zapytał się mnie kilka miesięcy temu, co jest najgorsze lub jaka emocja nie pozwala rozsądnie i trzeźwo myśleć, z całą dozą przekonania odpowiedziałabym, że ból. Znałam ból fizyczny, obcowałam z nim kilkakrotnie. Już jako mała dziewczynka – niespełna 5-latka – złamałam nadgarstek w dwóch miejscach z przemieszczeniem. Nie nazwałabym tego miłym doświadczeniem, ani innych następnych. Znałam także ból emocjonalny. Będąc nastolatką, straciłam ukochaną babcię, rok później przyjaciółkę od kołyski i do teraz pamiętam, jak pewien chłopak mnie wykorzystał, kiedy jeszcze nie słyszał o mnie cały świat. Wszystko, co przeżyłam do tej pory bolało. Do tego stopnia, że wierzyłam, iż gorzej już być nie może. Obstawiałam, że los wystarczająco sobie ze mnie zadrwił i nadszarpnął moje emocjonalne, jak i fizyczne struny. Czułam się wykorzystana w każdy możliwy sposób, co nie tylko było dołujące, ale przede wszystkim sprawiło, że zaczęłam patrzeć na otaczającą mnie rzeczywistość zupełnie inaczej.

Ale teraz? Właśnie teraz było o wiele gorzej. Kompletnie nic nie równało się z niepewnością wypełniającą każdą komórkę mojego ciała. Sparaliżowała mnie, paliła mi grunt pod nogami i niejako poddawała w wątpliwość powszechnie znane twierdzenie, że każdy zasługuje na szczęście.

Myślałam, że to, co się wydarzyło między nami jeszcze bardziej zbliży nas ku sobie, a raczej to Harry otworzy się przede mną i w końcu pokaże swoją prawdziwą twarz. Chciałam, żeby zaprezentował mi się w pełnej krasie. Chciałam, żeby dał mi się poznać tak jak jeszcze nikomu. Ale zaraz po przebudzeniu, gdy spojrzałam w jego oczy, wiedziałam, że coś jest nie tak. Leżał pod tym samym kocem co ja, wpatrywał się we mnie intensywnie, a jednak zdawał się być zupełnie gdzie indziej. Jakaś niewidzialna bariera oddzielała mnie od niego i nie byłam w stanie się przez nią przebić. Bałam się, w głowie pojawiła się setka dręczących mnie pytań, na które nie potrafiłam znaleźć odpowiedzi. Po raz kolejny nie byłam pewna niczego i walczyłam, żeby się nie rozpłakać z bezsilności. Nie chciałam, żeby zobaczył moje łzy, które pokazałaby, ile dla mnie znaczy. Jak szalenie jest dla mnie ważny.

Wielkiej guli w gardle towarzyszyła paniczna, potężna cisza. Ani on jej nie przerwał, ani ja. W pośpiechu się ubraliśmy, w pośpiechu opuściliśmy miejsce, które jest kolejną zadrą w moim bezsprzecznie zakochanym w nim sercu i równie szybko znaleźliśmy się w jego apartamencie. A raczej to ja się tam znalazłam, ponieważ Harry po niecałym kwadransie trzasnął frontowymi drzwiami, pozostawiając mnie zupełnie samą. Z natłokiem myśli, bólem i niepewnością, z którą nie umiałam sobie poradzić. Nie wiedziałam, jak ją pokonać, dlatego w końcu dopuściłam do siebie wszystko i zalałam się krokodylimi łzami. Nieprzerwanie łkałam i spazmatycznie łapałam powietrze. Chciałam, żeby to się skończyło. Pragnęłam się oczyścić, zrzucić emocjonalny ciężar ze swoich barków, lecz z każdą sekundą było coraz gorzej. Jakimś cudem dotarłam do sypialni i niemal od razu rzuciłam się na łóżko, ale zaraz momentalnie zerwałam się na nogi. Nawet pościel nim pachniała, co jeszcze bardziej przypominało mi naszą upojną noc – to jak drżałam pod jego dotykiem, to jak szeptał do ucha moje imię i scałowywał słone krople potu z mojej skóry, pokrytej gęsią skórką. Przebywając w miejscu, które było naznaczone jego obecnością, coraz bardziej się dusiłam. Musiałam się od tego odciąć, uciec. Kilka dni temu myślałam, że to właśnie Londyn będzie moją ucieczką, a przy tym początkiem czegoś wyjątkowego. Co za ironia losu...

Dlatego nie mogłam tu zostać ani sekundy dłużej. Niczym burza dotarłam do garderoby, w której Harry zrobił dla mnie małe miejsce, bym mogła powiesić ubrania na wieszakach. Zdjęłam walizkę z półki, szybko ją otworzyłam i gdy miałam upchnąć w niej pierwszą bluzkę, moja ręka nienaturalnie zawisła w powietrzu. Wszystkie moje rzeczy wisiały pomiędzy jego, jakby tworzyły jedność. Patrząc na to, miałam wrażenie, że w jakiś pokręcony sposób należę do jego życia, stanowię jego nieodłączną część. Tym bardziej poczucie pustki mnie bolało. Niemo mnie odtrącił, nawet nie zadając sobie trudu, by to wyjaśnić.