Kaybolan SADAKAT (SUİKAST )

Bölüm 15- ACI İLE AĞLAYAN ADAM

*

Elini yatağın kenarına koyarak kordelya nın ayak ucuna gitti yavaşça, dokunsa canını acıtacak gibi ellerini ayaklarının altına koyup hafifçe kaldırdı ve sessizce "öpmeye doyamadığım ayaklarını nasıl bu hale getirdin floryam" dedi gözünden akan yaşların onun ayaklarına düşüp ıslatmasına izin verdi ardından incitmemeye çalışarak ayaklarının üstüne sayamadığı kadar minik öpücük bırakmaya başladı.

*

ANDARKAN IRAZ ATE den

Arabaya atlayıp yola çıktığımdan beri istanbul trafiğine ilk defa bu kadar lanet etmiştim.

Yol bitmiyor biri türlü meleğime ulaşamıyordum. Dikiz aynasından arkamdan gelen diğer arabaları görüyordum, üç tane araba peşime takılmıştı. Arabalarda kimin olduğunu bilmek çokda zor değildi. Yolda olan bir kaza yüzünden bir adım mesafesi gibi yavaşça yol alıyorduk.

Sinirlerimin iyice yıprandığını hissediyordum. Kordelya nın hastaneden koşarak çıkıp gidişi ,gözlerindeki o çaresiz bakış hala aklımdaydı.

Yol uzadıkça sanki içimdeki bir çaresizlik kol geziyordu. İçimde bir acı bir çaresizlik vardı. Kendine bir şey yapmazdı değil mi? Benim meleğim bir aptallık yapmazdı değil mi?

Dakikaları saydığım yol bitince ani bir firenle sitenin otoparkında durdum. Gözüme ilk takılan şey dairenin mutfak kapısının camının olmayışıydı.

İçimdeki korku bedenimi ele geçirirken kırık olan kapıdan içeri girdim. Ayağımın altından gelen çıtırtıları umursamadan bağırmaya başladım.

" KORDELYA!!"

*

YAZARDAN

Yarı baygın bir şekilde ushan ın yatağında yatan kordelya giderek yaklaşan sesi duyduğunda hafifçe gülümseyerek bilincinin son kalan parçasınıda teslim etti.

Iraz ise içindeki korku ile baş etmeye çalışırken attığı her adımda gördüğü evin hali ile ruhunu teslim edeceğini düşünüyordu her an. Arkasından duyduğu araba sesleri ve eve doluşan insanların sesi ile bir nebzede olsun kendine gelerek gözlerini ilk olarak salona çevirdi darmaduman salon aklının son kalan kırıntılarını emiyormuş gibi hissetti.

"burada!" duyduğu aden in sesi ile salondan hızlıca çıkarak ushan ın odasının önünde duran ve dudakları titreyen aden ıraz la göz göze gelince "a...abi" dedi ama ıraz hızlıca ona yaklaşıp içeriye bakmıştı.

Aden arabadan iner inmez girdiklerin evin halini görünce histerik bir şekilde ushan ın odası olduğunu tahmin ettiği kapıdan içeri bakıp baygın bir şekilde elleri ve ayaklarının altı kanla kaplı kordelya yı gördü. Boğazını temizliyerek evin içine dolaşan insanları yok sayarak ıraz a hitaben "burada!" diye bağırmıştı. Salondan hızlıca çıkıp yanına gelen kardeşinin halini gören aden kızı bu şekilde görmemesini iseyecekken "a...abi" dediği sırada ıraz çoktan odaya dalmış ve gözleri yatakta solgun görünen kordelya yı bulunca anı anına değişen ifadesini izledi kardeşinin.

Ellerini başına dayayan ıraz kordelya nın ayaklarının altını ve ellerini görünce omuzları sarsılarak olduğu yerde diz çöktü. Kapıda onları izleyen kişiler şuan hiç mi hiç umrunda değildi. İnsanların onun sevdiği için ne kadar harap hale geldiğini görmesini şimdilik umursamayacaktı.

Elini yatağın kenarına koyarak kordelya nın ayak ucua gitti yavaşça dokunsa canını acıtacak gibi ellerini ayaklarının altına koyup hafifçe kaldırdı ve sessizçe "öpmeye doyamadığım ayaklarını nasıl bu hale getirdin floryam" dedi gözünden akan yaşların onun ayaklarına düşüp ıslatmasına izin verdi ve incitmemeye çalışarak ayaklarının üstüne sayamadığı kadar minik öpücük bırakmaya başladı.

Ecmal ve diğerleri bu aşık adam karşısında dilleri tutuldu. Ve orda bulunan herkez gibi oda acı ile ağlayan adam ile kalmasının daha iyi olacağı kanaatine vardı.