Creepy Pasta Love Story...

Bölüm 2 - Çünkü sen mutsuzsun, Jane

Kütüphanesine ekleyen herkese çok çok teşekkür ediyorum. Korkunç okumalar (!) 👻
Önceki bölümde;
- Şans öpücüğü?
<<<<<<<<<<<<<<
Ben buna o kadar çok sinirlenmiştim ki , kalbim sinir pompalamaya başladı. Ama ben bunu hiç belli etmedim ve ben de ona döndüm.
+ Tamam.
Yüzüne yaklaşınca biraz heyecanlandı. Onu öpeceğimi sanıyordu. Yüzüne daha fazla yaklaştım ve benim meşhur tokadımı suratına yapıştırdım. Benden yanağını tutarak uzaklaştı. Yaşasın kötülük! Bana ters ters bakıp konuşmaya başladı.
- Ne yapıyorsun be!? Psikopat!
+ İşte öptüm seni.
Dedim gülerek.
-Geldik, bu yıl inecek misin?
+Salak.
Diye tısladım. Ancak o duymuş olacak ki bana resmen gözlerinden ateş çıkararak baktı.
-Biliyor musun, gerçekten çok körsün!
Birden resmen kükremişti. Biraz ürpermiştim açıkçası. Ama ne olursa olsun, gözlerim hakkında konuşamazdı. Ben de ona bağırdım.
+ Neden körmüşüm ki? Gözlerim siyah olabilir ama ben etrafı görebiliyorum!
-Her zamanki gibi yine yanlış anladın. Benim seni sev...
Tam birşey söyleyecekken ağzını kapattı. Daha doğrusu kapatmaya çalıştı. Nasıl kapatabilir ki, ağzını kesmiş! Nasıl bir psikopata denk geldiysem artık?
+Ne diyorsun sen ya?
- Hiiiç...
Dedi "iii'yi uzatarak.
+ Peki.
-Peki.
+ Tamam.
- Tamam.
+ Jeff yeter!
Diye bağırdım. Neden bağırdım bilmiyorum ama sinirimi bozduğu kesindi. Bana tuhaf tuhaf bakıyordu. Ne var yine!?
- Şu adamı öldürmeye ne dersin?
+ Olur.
Dedim en ciddi ses tonumla. Jeff artık benim asosyal olduğumu sanmaya başladı bence.
-Hayır, sanmıyorum.
+Ha?
-Asosyal olduğunu düşünmüyorum.
+Ama nası...
-Jane, dışından düşündün
Dedi. Kendisini gülmemek için zor tuttuğu belliydi. O kadar komik olmamalıydım. Off..
Adamın yanına geldiğimizde adam önce benim bacaklarıma baktı. Jeff'in sinirlendiği her halinden belliydi. Ardından Jeff'in yumruklarını sıktığını fark ettim. Eyvah eyvah.. Adamın yanına iyice yaklaşıp kulağına eğildi.
-Uyumaya git...
Kulağına fısıldadıktan sonra adamın kafasına baltayı hızlıca geçirdi. Ama beni asıl korkutan hala hırsını atamamış gözükmesiydi. Adam anında yere yığıldı. Kimse görmeden cesedi çöpe attık. Tam arkamızı döndüğümüzde birilerini bizi adamı öldürürken videoya kaydettiklerini gördük. Ben hemen onlara bıçağımı fırlattım. Bir tanesi bıçağımın yeteneği sayesinde aralarından ayrılmıştı. Benim yanıma yaklaştılar. Ben bıçağımı almalıydım bu yüzden onları ittim ama benim kolumu tutup maskemi çıkarttı bir tanesi. Ben ona sinirle bakınca bağırarak kaçmaya başladı. Kaçarken "ucubeeee" diye bağırıyordu. Ben mi? Neden olduğunu bilmesem de birden göz yaşlarıma hakim olamadım. Yavaşça yere çöküyordum. Salak çocukların işini Jeff bitirdi ve yanıma gelip yere oturdu. Elini belime atıp gülümsedi. Böyle hareketler yapılması hoşuma gitmezdi, neden bilmiyorum ama heyecanlanırdım.
-Ucube değilsin, güzelsin Jane.
Dedi ve bana sımsıkı sarıldı. Ben de sarılsam mı acaba? Yanlış anlar mı? Neyse birşey olmaz herhalde. Ben de ona sarıldım( biraz çekinsem de). Ancak hala ağlamaya devam ediyordum. Merak ettim de nasıl ağlayabiliyorum. Neyse bunu bir ara düşünürüm. Jeff yavaşça yüzüme eğildi.
-İyi misin?
Harikayım valla ya...😒
-İstersen bu akşamlık bu kadar yeter. Hı? Ne dersin?
+Olur.
Dedim ayağa kalkarken. Biz arabaya doğru ilerlerken Jeff sanki biraz üzgündü. İyice yanına yaklaştım ardından bileğini tuttum ve onu durdurdum. Bana soran gözlerle bakıyordu. Ah evet, galiba daha fazla rezil olamazdım. Ama sormazsam daha da rezil olurdum. Bir anda yanaklarımın kızardığını hissettim.
+ Ne oldu Jeff? Neden mutsuzsun?
- Çünkü sen mutsuzsun Jane.
Tekrar merhaba sevgili okuyucularım , umarım bu bölümü beğenmişsinizdir. Çok uğraştım çünkü. Bir de eğer beğendiyseniz hikayeme oy verebilirsiniz yani çok çok mutlu olurum. Öcüü 👻👻🔪