My Hero

2.Bölüm-Kurtarıcım

Kızlarla dışarıda David ve arkadaşını bekliyorduk.

Lauren David'in yanındaki çocuğu göstererek.

"Bak işte şu çocuk."diyerek Hiç abarttıkları kadarda tatlı değildi aslında.Altı üstü bir insan yani.David değil ya...

Dayanamayıp David'e bir kez daha aynı soruyu sordum.

"David nasılsın?"

"Bu soruyu dışarı çıktığımızdan beri belkide yüzüncüye soruyorsun ve bende sürekli aynı cevabı veriyorum.İyiyim."

Belki biraz kırılmıştım ama umrumda değildi.Çünkü onu gerçekten çok seviyordum.Belkide bu yüzden aşktan nefret ediyordum.Jesse'nin de dediği gibi "o seni kardeşi gibi görecek" belkide haklıdır.O beni kardeşi gibi görüyordur.Sonuçta çocukluk arkadaşım.Ama ben onu öyle görmüyorum asıl konu bu.Onun yüzünden aşktan nefret ediyordum.

Lauren dayanamayıp sordu

" David yanındaki kim?"

"O benim kuzenim Chris."

Chris bizden biraz uzakta telefon ile konuşuyordu.David onu bizimle tanışması için çağırdı ve o da apar topar telefonunu kapatıp bizimle tanıştı.

"Merhaba bayanlar ben Chris tanıştığımıza memnun oldum."

Kızlarla hep bir ağızdan "selam" diye bağırdık.Ve o da hepimizle tokalaşarak isimlerimizi öğrendi.

Yol boyunca David ile konuşmak için o kadar çabaladım ki. Ama o her seferinde benim tersime Jesse ile konuşmak için çabaladı.Yani nasıl beni değilde Jesse'yi fark ediyor?

Zaten Chris de çok sinir bozucuydu.Hemde fazlasıyla.

Chris'e laf sokmak amacıyla,"Kızları göz hapsine almaktan bıkmadın mı? Bence onlar şu an bu durumdan çok rahatsızlar."dedim.

Yolda yanımızdan bir kız geçtiği zaman Chris onu hemen göz hapsine alıyor.

"Seni yolda giderken benim gibi biri göz hapsine alsa sen bu durumdan rahatsız olur musun?"dedi fazla ukala bir tavırla.

Bu cümleyi sanki bana bir şey ima etmeye çalışıyormuş gibi söylemişti.Benim altta kalmaya hiç niyetim yoktu.

"Evet.Hemde fazlasıyla."

Kızlar ve David ise biz böyle kavga ederken sadece bize bakmakla yetiniyorlardı.

"Haklısın aslında hiçbir zaman sana benim gibi biri bakmayacağı için bu duyguyu bilemezsin."

Onu işte şimdi gebertebilirdim.

"Nerden biliyorsun bakmadıklarını?"

Sakin bir kahkaha attı.

"Çünkü ben olsam bakmazdım da o yüzden."

Tam bir şey söyleyecektim ki o cümlesine devam etti.

"İnsanların göz zevkini bozabilirsin."

Neredeyse ağlayacaktım ama hiç kimse bir şey yapmamıştı.Ukala...

"Ben biraz sahilde yürüyeceğim.Lütfen kimse benimle gelmek istemesin."

David bana doğru yaklaştı.

"Bu saatte mi?"diye sordu.

Cevabım hazırdı.

"Korkmayın nasıl olsa hiç kimse bana bakmaz ya.Hiç kimse o yüzden bana zarar vermez."

Cevabımın ardından çekip gittim.

Saat gerçekten çok geç olmuştu.Fazla geçti.Annem bu satte dışarıda-özelliklede sahilde-olduğumu duysa beni gebertirdi.Sahile gittiğim de her yer sessizdi sakinleşmek istedim ve yürümeye devam ettim.İnsan birisini sevince onunda kendisini sevmesini ister.Ama ben sevgimin karşılığını David'den alamıyordum.Ne zaman ona yaklaşmaya çalışsam o bana soğuk davranıyor.Belki de benden utanıyordu en kötüsü de belki beni sevmiyordu.