Hij

~Hoofdstuk 11~

Saar

Ik kijk om me heen. Waar ben ik? O ja bij Luca! Ik zie Luca op zijn bank met zijn mobiel bezig zijn. 'Hey prinses. Lekker geslapen?,' vraagt hij zodra die mij wakker ziet. Oei, die woorden raken me echt. Ik knik en lachend rek ik mij uit. 'Jij?' vraag ik met een gênante ochtendstem. 'Ja heerlijk! Maar mijn uitzicht was nog mooier,' knipoogt hij. Hier weet ik niks op te zeggen. 'Heb je het koud?' vraagt hij dan bezorgd. 'Niet als jij nu bij mij komt liggen,' giechel ik. Hij stapt vanuit zijn slaapzak en loopt hierheen. Hij heeft geen shirt aan. Mijn mond valt open. Gespierd is ie wel. 'Is het mooi?' vraagt hij lachend. Ik schuif op in het grote bed en Luca komt eerst verlegen iets verder van mij vandaan liggen. Ik kruip zelf wat dichter tegen hem aan. Daar lig ik dan in zijn warme armen. Dit soort momenten hoeven van mij nooit meer over te gaan. Die momenten die nooit voorbij zouden moeten gaan. Er word zachtjes op de deur geklopt. 'Ja mam?' roept Luca. 'We gaan zo eten over een kwartier! Eet je vriendin ook mee?' vraagt een zachte vriendelijk stem. Luca kijkt even mijn kant op. Hij stelt nog net niet de vraag; en eet je mee? Maar ik geef al een knik. Nu moet ik zijn ouders wel ontmoeten na de goeie zorg dat ik hier mocht blijven slapen. 'Ja, ze eet mee!' roept hij terug. We horen de voetstappen weer de andere kant oplopen. 'Ik zal even een handdoek voor je klaarleggen, zodat je je even kan opfrissen. En je wat schone kleding brengen.' Awh, wat een held. Voorzichtig stapt hij het bed weer uit. Gelijk is het al wat kouder. Luca loopt richting een deur in zijn kamer en ik zie hem verdwijnen. Na zo drie minuten is hij terug. 'Er ligt wat kleding van mijn moeder voor je klaar. Jullie zijn ongeveer even groot dus het moet passen.' Ik bedank hem. Zou Luca mij ook wat vinden? Of zou dit eenmalig zijn? Mijn gedachten slaan op hol met vragen. Ik loop richting een deur waarvan ik niet weet of dit de deur van de badkamer is. Zodra ik de deur opendoe schrik ik me dood. Ineens staat daar een jongen zich om te kleden. Whut! Is dit zijn broer ofzo? Ik kijk hem met verschrikte ogen maar als hij dan mij kant op kijk, kijk ik gauw weg. Akward... 'Oh, heey!' zegt hij vrolijk. 'Hoi! Sorry ik zocht de badkamer..,' zeg ik verlegen. Snel doet hij zijn broek verder aan en komt dan halfnaakt mijn kant oplopen. Hij steekt zijn hand naar me uit. 'Aangenaam, Zac. Broer van Luca,' Hij lacht zijn tandenbloot. Damn, waarom lijkt hij zoveel op Luca! 'Ik ben Saar,' zeg ik wat een tikkeltje ongemakkelijk is. 'Leuk je ontmoet te hebben! Luca had het laatst over een meisje, ik denk dat hij jou bedoelde. Coffeeshopmeisje, om precies te zijn.' Ik lach blozend. Luca... had het over mij. Wow! 'Uh, ik zocht zegmaar de badkamer, alleen ik kwam hier terecht.' Zac moet lachen. Hij kijkt mij met een uitdagende blik aan. 'Ik loop wel mee.' Hij neemt mij mee de trap op en leidt me naar een doffe muffe kamer. 'Huh? Dit heeft Luca helemaal niet verteld,' zeg ik aarzelend. Zac lacht alleen maar een beetje geheimzinnig. Zodra we een deur doorlopen doet hij die op slot. 'Wat doen we hier?' vraag ik hem. Ineens drukke twee lippen zich tegen die van mij. Mijn kont wordt met beide armen beetgepakt. Twee handen grijpen zich naar de opening van mijn bloesje. Ik probeer hem tegen te houden. 'Zac, stop!' roep ik. 'Wat doe je! Blijf verdomme van me af!' gil ik. Zac drukt met een volle kracht zijn hand tegen mijn mond. 'Kop dicht, bitch!' Ik bijt in zijn tand, maar het heeft geen enkele nut. Ondertussen heeft hij mijn bloesje uitgetrokken. Ik wring me uit de handen van Zac en ren naar de deur. Ik grijp aan het slot, maar het wil niet open. 'Gaat nie lukken meis!' lacht hij zijn tanden bloot. Mijn hart bonkt in mijn keel. Waarom doet hij me dit aan? Waarom! Ik hoor voetstappen die steeds dichterbij komen. Ik wil wegrennen maar het lukt niet, mijn benen zijn aan de grond gespijkerd lijkt het. Tranen lopen over mijn wangen. Ik wil weg hier. Nu! 'LUCA!' gil ik.

Luca

Ik ben eigenlijk toch wel een beetje nieuwsgierig of ze de weg naar de badkamer al heeft weten te vinden. Ik hoor nog steeds geen douch stromen. Als ik de deur van de badkamer open zie staan aarzel ik even. Waar zou ze zijn? Op de wc? Nee die deur is ook niet op slot. Ik doe de deur van Zac open. Hij is er niet. Vreemd!

Ineens hoor ik een gegil. 'LUCA!' hoor ik een bange stem roepen. Het komt van de zolder. Met twee treden overslaand ren ik de trap op. Ik ruk aan de deur klink, maar hij zit op slot. 'Saar ben jij dat?' roep ik. 'Luca.. red m.' Schijnbaar wordt ze onderbroken want ze maakt haar zin niet af. Het zal toch niet waar zijn dat Zac daar ook is. Ik maak hem af. 'Verdomme Zac, klerenlaaier maak open!' Boos bonk ik een paar ik hard op de deur. Ik moet een sleutel zien te vinden. Van woede ren ik naar beneden en buiten adem kom ik de keuken ingestormd waar mijn ouders aan de keukentafel zitten. Ze kijken me met verbaasde gezichten aan. 'Zac heeft Saar opgesloten op zolder,' hijg ik. 'Wat!' roept mijn vader. Hij staat op terwijl zijn stoel een meter naar achteren schuift. Er wordt een sleutel pot tevoorschijn gehaald en mijn vader rent dan naar boven. Ik ren hem achterna. Zac gaat klappen krijgen.

Saar

Angstig kijk ik in de ogen van een oudere man en Luca. Luca komt gelijk op me af gerend en houd me in zijn armen. 'Zac, wat deed jij hier met haar! Jij hebt ons nog even flink wat uit te leggen!' roept Luca's vader woedend. Alhoewel ik denk dat het Luca's vader is. Zac wordt meegenomen en Luca en ik zijn weer alleen. Mijn tranen blijven stromen. Luca veegt een paar tranen weg. 'Sorry, sorry.' 'Het is niet jou schuld,' zeg ik als hij sorry zegt. 'Ik ben bij je, het is veilig nu,' fluistert Luca in mijn oor. En dan geeft hij mij een zachte kus op mijn voorhoofd.