Hij

~ Hoofdstuk 3 ~

Saar

'Bedankt voor het afzetten!' zeg ik tegen mijn ouders. Nog een keer geven ze me een kus op de wang en dan zwaaien ze me uit tot ik bij Soof door de deur naar binnen loop. 'Soof!' roep ik naar boven. Aangezien haar moeder me daarnet binnen heeft gelaten. 'Saar! Je bent er!' roept ze naar beneden. Ze wacht me op terwijl ik de trap op strompel. Zo te zien heeft ze haar kamer al klaargemaakt. Er ligt een keurig opgemaakt bed voor me klaar. Als ik een kijk op de klok doe zie ik dat het ondertussen alweer kwart over zes is. Nog lang geen bedtijd dus! Ik laat mijn spullen neervallen, jeetje wat is dat zwaar om mee te zeulen. 'Het wordt echt superleuk,' zegt Soof dan. 'Jazeker!' En uit het niets krijgen we een slappe lach. Tja, zo gaat het nou altijd bij ons. We hoeven elkaar maar aan te kijken en dan krijgen we van die buien. Helaas moeten we morgen naar school, dat is wel wat minder. Maandag is altijd zo'n akelige dag! Jakkie. Het liefst zou ik die dag uit mijn leven verwijderen, maar dan betekent dat dinsdag de rotste dag wordt. Dus veel nut heeft dat nou ook weer niet. O ja ik moest mijn broer nog even op de hoogte brengen van dit gebeuren. Mijn ouders hebben nauwelijks contact meer met hem dus was het aan mij de vraag of ik dat even zou willen doen. 'Soof ik moet even mijn broer bellen.' Ze knikt. Hij gaat meer dan vijf keer over. Ik weet dan dat hij niet van plan is om op te nemen dus klik maar op gesprek beëindigen. Als ik Soof met een grote glimlach achter haar Iphone zie zitten vraag ik me af wat ze aan het doen is of met wie ze aan het praten is. Maar dan licht mijn scherm op en snel neem ik op. 'Ey zussieeeeee!' klonk er aan de andere kant van de lijn. Verbazend om zijn woorden begroet ik hem terug. En dan vertel ik dat onze ouders vandaag naar Engeland zijn vertrokken. Het is even stil aan de andere kant en ineens krijgt mijn broer een enorme lachbui van hier tot ginter. Ik trek mijn wenkbrauwen op en moet dan ook even lachen om zijn gelach maar al snel trek ik mijn gezicht weer strak in houding. 'Is die ouwe nu eindelijk doohood?' vraagt mijn broer. Ik word een beetje ongeduldig en een beetje bezorgd zal die? Nee tuurlijk is hij niet dronken of heeft hij niks op. Ik hoor op de achtergrond keiharde muziek, hij zal vast bij een feest zijn. 'Ja, maar ik moet gaan!' zeg ik dan een beetje mopperend door de telefoon. Het heeft geen zin want het boeit hem toch niks. Waarom doet hij zo? Waarom verpest hij zijn leven? Ik denk terug aan gisteren... Wat moet hij bij een coffeeshop. Daar hoort hij niet thuis. Ik denk terug aan vroeger. Hij was dé jongen die altijd netjes overal rekening mee hield. En als vrienden van hem gingen roken hield hij afstand. Maar nu, er is niks meer van mijn broer over. Hij moet het zelf weten daar niet van, maar toch. 'Saaaaaarr!!' gilt Soof ineens. 'Wij gaan morgen naar een zwemfeest!!' vervolgd ze. 'U oke!' roep ik enthousiast terug. Ik hou zo niet normaal veel van feestjes. Maar dat Soof ineens ook zoveel van feesten houd verbaasd me. Altijd als ik haar mee vraag is het altijd twijfelend en meestal zegt ze af. 'Hoe dat ineens?' 'Ik ben uitgenodigd met de vraag of ik nog iemand mee zou nemen.' Ze is er helemaal enthousiast over. Ik heb er wel zin in. Er klinkt een ''ping-geluid'' uit de Iphone van Soof en snel pakt ze hem beet. 'Neem jullie zwemkleding mee.' Leest ze hardop voor. Stiekem hoop ik dat er wel bekenden zijn.

Na een hele avond geroddeld, gekletst en gelachen hebben vallen we beide in slaap.