Lost - One Direction FanFiction

'Chapter 1 -

'If we could only have this life for one more day, if we could only turn back time.'  

One Direction - Moments.

***

Ik ren naar huis. Zo hard als ik kan. Die stomme kinderen, moeten me altijd pesten. Deze keer hadden ze mijn fiets uit elkaar gehaald en verstopt. Serieus, wat is hun probleem.. Ik doe helemaal niets verkeerd, ik ben gewoon mezelf! Wat is daar mis mee?

Gelukkig woon ik dicht bij school en ben ik dus zo thuis. Ik smijt mijn schooltas op de grond en ren naar boven. Ik laat mezelf op mijn bed vallen en huil in mijn kussen. Ik kan er niet meer tegen, dit alles. Ik moet heel even weg van deze pijn. Al is het maar voor heel even.

Ik sta op en loop naar de keuken. Ik pak een mes, en loop weer naar boven.

Ik ga op de grond zitten, en zet het mes in mijn arm. Ik trek een lijntje en het bloed stroomt eruit. Ik bijt op mijn lip en probeer me te concentreren op de pijn in mijn arm. Nu voel ik de pijn vanbinnen niet, en dat voelt heel erg fijn. Gewoon even weg van de eeuwige pijn die al die kinderen op school hebben veroorzaakt. Doordat ze me niet accepteerde. Terwijl ik helemaal niks verkeerd doe. Ik ben gewoon verlegen, en ik praat niet zoveel. Tenzij ik me bij je op mijn gemak voel. Dus als die kinderen me gewoon beter hadden proberen te leren kennen, was het allemaal niet gelopen. Maar nee, mensen moet altijd weer veel te snel oordelen.

Het bloed begint nu naar beneden te druppen. Ik sta op en ren naar de wc. Ik pak een stukje wcpapier, en veeg het bloed eraf.

Als ik weer terug naar mijn kamer wil lopen, loop ik perongeluk tegen Harry aan. Harry, mijn allerliefste tweelingbroer. Hij is alles voor me.

Ik kijk hem aan, en snel doe ik mijn mouwen naar beneden.

'Emily? Wat is er gebeurd..?' vraagt Harry bezorgt aan me. Ik kijk naar hem en zeg niets. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Hij weet alles van me, dus hij kan het al wel raden.

'Heb je jezelf weer gesneden..?' Hij pakt mijn arm en doet mijn mouw omhoog. Hij kijkt naar de tientallen sneeën op mijn arm. Hij wist dat ik mezelf sneed, maar niet zoveel. 'Misschien..' mompel ik. 'MISSCHIEN?! KIJK NAAR AL DIE SNEEËN OP JE ARM! DIT IS NIET GOED EMILY, DIT IS NIET GOED.' Roept hij in mijn gezicht. Ik schrik en begin weer te huilen. Hij pakt me bij mijn pols en trekt me mee naar zijn kamer. Hij gaat op zijn bed zitten en trekt me bij hem op schoot.

'Ssst, rustig maar. Het is goed, ik ben hier.' fluisterd hij in mijn oor. 'Ik snap het gewoon niet..' mompel ik tegen zijn schouder. 'Ze zijn gek.' Fluisterd hij. 'Ze zijn gek dat ze niet zien hoe geweldig je bent. Serieus, je moet echt niet denken dat dit aan jouw ligt. Want dat ligt het absoluut niet! Je bent perfect zoals je bent. Perfect.' Ik kijk recht in zijn mooie groene ogen. 'Ik hou van je, bro.' zeg ik lachend. 'Ik hou ook van jou, sis.' zegt hij lachend terug. Harry is echt de liefste jongen in de wereld, ik ben zo blij dat hij mijn broer is. Ik zou niet weten waar ik was zonder hem. Ik kan me niet voorstellen dat hij iemand iets kwaad zou doen.

'Komt mam vanavond eigenlijk nog thuis?' Vraag ik aan Harry. Hij schudt zijn hoofd. 'Ik heb haar voor het laatst drie dagen geleden gesproken en ze zei dat ze in een ander land zat ofzo, het was heel erg vaag. Maar ze komt voorlopig nog niet thuis dus.'

Ik knik. Mijn moeder is bijna nooit meer thuis. Vroeger was ze er altijd voor ons, en zat ze klaar met koekjes en thee als we terug kwamen uit school. Maar nadat mijn vader is overleden, ongeveer 2 jaar geleden, werd ze een workaholic. Ze werkte alleen maar, de hele dag. Op een gegeven moment ging ze ook uit het huis werken, en zagen we haar dus sowieso bijna nooit meer. Ik mis haar heel erg. Maar ik kan er weinig aan doen, want als ik met haar probeer te praten negeert ze me volkomen, of ze reageert heel erg kortaf. Ik haat het.

Maar gelukkig heb ik Harry nog, en hij geeft mij de steun die ik van mijn moeder niet meer krijg. Eigenlijk is het zo erg nog niet, geen gezeur van mijn moeder, samen wonen met Harry en elke dag samen koken en eten. Het valt heel erg mee.

'Ik ga even naar Louis, en daarna ga ik werken. Red je je alleen?' Zegt Harry tegen me. Louis is zijn beste vriend. Ze doen echt gewoon alles samen volgensmij. Ik hou ook van Louis. Hij is gek, op een goede manier, en grappig maar tegelijkertijd ook heel erg lief en schattig.

'Ja, tuurlijk.' zeg ik tegen Harry. Ik lach naar hem, hij lacht terug.

'Doe geen domme dingen!' roept Harry me nog na voordat hij de deur uitloopt. Ik grinnik in mezelf, Harry is ook altijd zo overbezorgd, ik vind dat echt heel erg lief. 

Maar ja, nu maar aan huiswerk dan. Ik ga aan mijn bureau zitten, en begin aan mijn huiswerk.

---

Dit was het eerste hoofdstukje! Vonden jullie het leuk? Let me know! 

Ik zal proberen zo snel mogelijk weer verder te gaan, maar het is nu zo ongeveer vakantie, dus dat gaat wel lukken. :) 

Thanks for readingg!

I LOVE YOUR FACE.

x