Lost - One Direction FanFiction

'Chapter 15 -

VOOR DAT IK BEGIN: DANKJEWEL DANKJEWEL DANKJEWEL VOOR DE 1000+ READS ! AAAH ! IK WAS ZOO BLIJ TOEN IK HET ZAG ! Echt heel erg bedankt voor het lezen van mijn verhaal, en als je een keer hebt gevoted of gecomment, dankjewel ! Echt heel erg bedankt! Jullie maken me er super blij mee. :) 

Daaaarom heb ik nu een best wel lang hoofdstuk, met een nieuwe POV! Yay ! :D Enjoy !

***

'If i could change the world overnight, there'd be nog such thing as goodbye.'  Ariana Grande ft. Nathan Sykes - Almost Is Never Enough.

***

Ik kijk uit het raam. Nogsteeds half geschokt. Hoe kan dit gebeuren? Droom ik? 

Ik zie alle huizen en bomen snel voorblij vliegen. Kinderen die spelen in het park. Ik mis dat, weetje. Het zorgenloos buitenspelen samen met je vrienden, vrij zijn, heel veel plezier hebben en gewoon gelukkig zijn en genieten van wat het leven brengt op dat moment. Niet zo veel nadenken en van die stomme problemen hebben. Ik mis dat.

'Emily..' Fluisterd Harry heel zacht. Zijn diepe stem schud me wakker uit mijn gedachten.  

Ik negeer hem. Ik wil echt niet met hem praten nu. Ik weet niet of ik ooit nog wel met hem kan praten. Als ik nu naar hem kijk, zi ik zo iemand anders dan eerst.  

Eerst zag ik een lieve jongen die van me hield, voor me zorgde en beschermde.  

Nu zie ik een jongen die winkels overvalt en liegt tegen iedereen.

Wat gaat er met ons gebeuren? Wat gaan ze met ons doen? 

Weer vragen waar ik totaal geen antwoord op heb.

'Emily..' Hoor ik Harry weer fluisteren. Ik negeer hem weer. Kan hij niet gewoon begrijpen dat ik niet met hem wíl praten? Hij is zo irritant.  

Hij prikt zachtjes met zijn vinger in mijn bovenarm en zegt mijn naam weer. In een snelle beweging draai ik me om en sla zijn hand weg.

'Au.. Jesus, Emily wat is er met jou?' Vraagt hij nu duidelijk geïrriteerd.

'Wat is er met mij?! Wat is er verdomme met jou?' Zeg ik harder dan ik bedoelde. Ik kijk Harry boos aan. Hij kijkt me heel onschuldig aan.

'Wat..' Begint hij maar ik onderbreek hem.

'Nee serieus. Wat is er met jou? Je gaat nu gewoon doen alsof er niks gebeurd is? Ik zit hier door jou. Wie weet wat er gaat gebeuren. Het is allemaal jouw schuld. Dus alsjeblieft, stop gewoon met praten.' Zeg ik ruig tegen hem.  

'Okedan..' Zegt hij bijna overstaanbaar.  

Ik kan horen aan zijn stem dat hij een beetje gekwetst is. Heel even heb ik een medelijden met hem maar dat gaat net zo snel weer als dat het kwam.

Ik draai mijn hoofd weer naar raam en kijk weer naar buiten. Ik let niet echt op op wat ik zie, ik ben in gedachten verzonken.

Waar zouden ze ons heen brengen? Wat zouden ze doen? Zouden ze ons ergens op sluiten? In elkaar slaan? Ik heb echt geen idee. Ik hoop zo erg dat het niet te erg word. Maar iets in mij zegt dat dat niet gaat gebeuren.

Dan voel ik de auto opeens met een ruk stilstaan. Ik zorg dat ik weer scherp naar buiten kan kijken en zie een parkeerplaats.

We staan op een parkeerplaats.

Er staan nog een paar andere busjes op de parkeerplaats die op dit busje lijken. Ik heb zo'n gevoel dat ze allemaal bij elkaar horen.

Dan word de achterklep opengedaan en schrik ik op. Perrie staat bij de achterklep. 'Harry, eruit.' Zegt ze tegen Harry. Dan kijkt ze naar mij. 'Jij, blijven zitten.'