KALPTEN KALBE KİLOMETRELER VAR

Aklımda bıraktığın soru işaretlerini hiçbir cevap çözemiyor.

Asla unutamayacağımız anlar var birde.İlk tanışma,ilk kahkahalarla gülüşünüz,ilk sesini duyuşun,ilk sevdiğini hissettiğin an,ilk kavganız,ilk ağlatışı,ilk kalp kırışı,ilk "seni seviyorum"u,ilk sahiplenişi,ilk kıskanışı,ilk karışması,ilk küsüşünüz,ilk barışmanız,ilk gerçekten gidişi ve son sözleri. Unutamayacağımız bu kadar çok şey varken nasıl olur da unutmamız beklenir bizden?Bıraktığı onca yaranın nasıl izinin kalmayacağını düşünürler?Gördüğümüz her nesnede,her renkte,her bakışta,her seste,her kelimede onu hatırlatıcak bir şey varken nasıl olur da acı çekmememizi isterler bizden?Nasıl hiç sevmemiş gibi hayatımıza devam etmemizi beklerler?Bir daha birine nasıl güvenmemizi isterler?Birini sevmeye bile gücümüz kalmamışken nasıl olur da inanırız sevildiğimize?Peki ya bunca sorunun cevabı,hepsi sende saklıyken cevaplarını bana düşündüren ne?Gidişin mi?Bir daha asla gelmeyişin mi?Yoksa aslında hiç gelmemiş oluşun mu?Peki unutamamak için birsürü sebebimiz varken onlar bizi nasıl bu kadar kolay unuturlar?Yoksa akıllarında bir başkası mı var?Ya da nasıl bu kadar güzel unutmuş rolü yaparlar?Hayatımızda onca soru işareti varken neden üç noktanın hayatımızda yeri bu kadar az?Neden devamımız yok bizim?Gerçi yaşam bile bir gün son bulurken üç noktadan beklentimizin bu kadar fazla olması çok saçma.Zaten sen de noktayı koydun benim hayatıma.Nefes alıp veriyor olmam,kalbimin atması beni yaşıyor yapmaz.Aldığım her nefeste kokunu duymuyorsam,nefesimi verirken içimi huzur kaplamıyorsa ve kalbim senin için atmıyorsa yaşamamın ne anlamı var?Anlamsız bir yaşantıya yaşamak mı denir yoksa düyada var olmak mıdır bizi yaşıyor yapan?Peki ben hala seni seviyormuyum yoksa sadece bir alışkanlıkmısın?Aklımda bıraktığın onca soru işaretini hiçbir cevap çözemiyor.Gerçi senin de dediğin gibi zaman her şeyi çözer ama keşke şu beklemek olmasa.