𝑴𝒚 𝑺𝒕𝒆𝒑 𝑩𝒓𝒐𝒕𝒉𝒆𝒓

Chapter 27.

Γέλιο.

Ένα από τα ομορφότερα πράγματα στην ζωή. Το να γελάς είναι ένα ωραίο συναίσθημα, σε κάνει να νιώθεις τόσο ζωντανή ακόμα κι αν δεν νιώθεις έτσι στην πραγματικότητα.

Βρισκόμουν εκεί και άκουγα το γέλιο του, τόσο υπέροχος ήχος που θα μπορούσα να το ακούω όλη την ημέρα χωρίς σταματημό.

Είχα μείνει να τον κοιτάζω καθόλη την διάρκεια που γελούσε, με ένα τελείως χαζό χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη μου.

Ο μελωδικός ήχος του γέλιου του Harry σταμάτησε, πράγμα που με απογοήτευσε λίγο αλλά το άφησα. Με μικρά γελάκια ακόμα να του ξεφεύγουν και με τους δείκτες των χεριών του σκούπισε τα δάκρυα που είχαν εμφανιστεί κάτω από τα μάτια του.

Δάγκωσα το χείλος μου για να σταματήσω το εαυτό μου να χαμογελάει με αυτόν τον γελοίο τρόπο, αλλά συνέχισα να τον κοιτάζω. Ο Harry έσμιξε τα φρύδια του και καθαρίζοντας τον λαιμό του, βολεύτηκε καλύτερα στην καρέκλα του και ακούμπησε τα χέρια του πάνω στο τραπέζι του εστιατορίου, του ξενοδοχείου όπου μέναμε.

"Γιατί με κοιτάς καλή μου Audrey;"

Μίλησε, η φωνή του ήρεμη και βραχνή καθώς και ένα χαζό χαμόγελο έκανε την εμφάνισή του στα ζουμερά του χείλη.

"Παρακαλώ, φώναζέ με Aud"

Στριφογύρισα τα μάτια μου δήθεν ενοχλημένη και έπιασα το γυαλιστερό ποτήρι γεμάτο κρασί στο χέρι μου.

"Μα γιατί; Το Audrey είναι πολύ ωραίο Audrey μου"

Απάντησε, το χαζό αυτό χαμόγελο ακόμα ζωγραφισμένο στα χείλη του. Προσπάθησα να μην δείξω το ελάχιστο κοκκίνισμα στα μάγουλά μου, ακούγοντάς τον να με αποκαλεί "Audrey μου".

"Προτιμώ να με φωνάζεις Aud"

Απάντησα, καρφώνοντάς τον με το βλέμμα μου καθώς ήπια μια γουλιά από το κρασί μου.

"Προτιμώ να σε φωνάζω Audrey"

"Προτιμώ να σε φωνάζω Harold"

Είπα, προσπαθώντας να του χαμογελάσω όσο πιο γλυκά μπορούσα. Τα μάτια του άνοιξαν ελαφρώς διάπλατα, τα χείλη του σχημάτιζαν μία ευθεία γραμμή.

"Όχι"

Απάντησε, η φωνή του απότομη σαν μικρού παιδιού, που προσπαθεί να βρει χωρίς επιτυχία το δίκιο του.

"Ναι... Harold"

Απάντησα, προσπαθώντας να συγκρατήσω τα γέλια μου και τονίζοντας έντονα το όνομά του. Τα μάτια του με είχαν καρφώσει, και δεν μπορούσα να καταλάβω τι έκρυβαν, το χρώμα τους έντονο, πολύ έντονο. Και συνέχιζε να με κοιτάζει σιωπηλός...